Pamięć

[Krzysztof Wolski]

 

 

Ujrzałem kiedyś przeszłość,

Nie spojrzeniem zwykłym

Gdy teraźniejsza jeszcze była

Lecz gdy mej pamięci potęgą została przywołana

 

Powiesz: „Norma. I cóż z tego?”

Masz i rację

Wiedz też jednak, że mój brat

Bliski mi i drogi

Był tam ze mną, lecz nie

Zrównasz dwóch scen błogich

 

Ciekawą jest więc duszy cecha

Która pamięć – narząd miły 

Zrównać zdoła, do natury wyobraźni.

[Justyna Adamczewska]

@Krzysztof Wolski Witam. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A jakim spojrzeniem? Nie dokończa ta myśl jest, a szkoda. 

 

Trochę chaosu jest w wierszu i trudno wyłapac sens. Czy to o stracie? Pewnie tak, a wiem, ze trudno mówi się o stratach. 

 

Ostatni wers ciekawy:

 

 

A jeszcze, czy 

 

Pamięć jest narzadem?     Pozdrawiam J. 

[Krzysztof Wolski]

Pierwsza myśl jest dokończona w dwóch następnych wersach, nie sądziłem, że będzie to nie zrozumiałe. 

 

Zatytułowałem wiersz pamięć i o niej on jest, jednak faktycznie zgadzam się, że całość wyszła trochę chaotycznie. 

 

Pamięć została przeze mnie porównana do narządu, aby podkreślić jej wagę w funkcjonowaniu człowieka. 

 

Dziękuję za krytykę. Następnym razem napewno wezmę to pod uwagę, szczególnie tą chaotyczność. 

 

Pozdrawiam K. W. 

[Patryk Robacha]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

tę

Edytowane 26 Grudnia 2018 przez Patryk Robacha (wyświetl historię edycji)

[Jemall]

Inwersjo, inwersjo, co z ciebie za Pani...

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Krzysztof Wolski. Proszę. Dziwne, ze odebrałeś mój komentarz do Twojego wiersza jako krytykę. Wypowiedziałam swoje zdanie, czy to krytyka? Stwierdziłam fakty. 

 

No, niestety dla mnie niezrozumiałe. 

 

Przytoczę jeszcze raz pierwszą zwrotkę:

 

No, tak tutaj jest, że tak nazwę Déjà vu,

CZYLI "JUŻ WIDZIANE". 

 

Pozdrawiam J.