Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Mieć eden

karenka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

karenka

karenka

Opublikowano
Opublikowano
Tchnąć życie gdzie radość odeszła 
balsamem być komuś na chwilę 
z dumą się rozstać na zawsze 
by uśmiech na dobre zagościł 
 
przekreślić kultowe ambicje 
co w popiół obrócą się przecież 
osądy wyrzucić na śmietnik 
i gestem przygarniać do siebie 
 
przestać się gniewać za długo 
w jedności tkwi ludzka siła 
samotnych przytulić do serca 
nie dawać nic zamiast siebie 
 
cierpienie przyjąć na klęczkach 
dać zgodę na lepsze jutro 
nim zgaśnie tląca się świeczka 
pokochać nim będzie za późno.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

4
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano

Cześć karenko. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To bardzo optymistyczne, ale zaraz Pl pisze:

 

Smutne - chwila mija szybko. I ta bezosobowe:

 

Choć, z drugiej strony, zawsze jest ktoś, kto moze potrzebować pomocy. Tak, chwila może wiele , po głębszym zastanowieniu się, muszę to przyznać. 

 

Dość silny wiersz. Choć:

 

tutaj widzę zaprzeczenie. Takie "poddanie się losowi". 

 

Ja podziwiam wersy K. Przerwy - Tetmajera:

 

Na jednej desce łodzi zdruzgozdanej,

toń można pruć...     "Ty nie giń marnie..." 

 

 

Pozdrawiam, zycze spokojnego wieczoru. J. 

1
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam -  super -  wiersz na dużego plusa i serduszko  - jedno tylko

mnie boli  -  czy to wszystko jest możliwe....w tym chorym świecie.

                                                                                                                         Spokoju życzę.

1
karenka

karenka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jeśli nasz osobisty świat wewnętrzny ozdrowieje,to i miną wszelkie bolączki,ale na pewno masz rację,że to nie łatwe,wiem to po sobie,tak trudno czasami pozostać na pustyni serca,lecz jednak to najlepsze czasem lekarstwo,by dojrzeć,że nie tak strasznie to wszystko wygląda,na pewno musisz wiedzieć,że nikt nie jest z tym sam,jest nas wielu,którzy tak myślą,,,Miłego dnia Waldku życzę*

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • beta_b
      Do siego roku

      Przez beta_b · Opublikowano

      To był rok dla mnie dobry pełen darów i wzruszeń, ...i chwil odkrywania: co ja chcę, a co muszę. To był rok dziękczynienia, czynienia dla siebie. I podróży po globie, i mazania po niebie. To był rok, kiedy życie powciągało w swe nurty. I płynęłam w nim żwawo, uważając na burty. Jakby - ciężko - już było, jakby nauk niemało w część praktyczną włożnych w końcu za_działało. Jakby życie, co z puzzli rozrzuconych na deski cały obraz stworzyło. A ja pytam: co jeszcze? Dzisiaj lepiej rozumiem sztukę, filmy, historię, wiem, co z czego wynika, co się nie da zapomnieć. Zrozumiałam swe błędy i to na każdym kroku. Świata olśnień i głębi życzę. Do siego roku!
    • KOBIETA
      Wiersz drogi

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Radosław   Radosławie :) och Radosławie.! Ja tylko bywam…pragmatyczna :)    no dobrze…przesadziłam z „ porzucaniem” :)  wiesz, że potrafię ;)     
    • Radosław
      Wiersz drogi

      Przez Radosław · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Może tak być, jeśli podmiot nie jest przyspawany do traum. Natomiast    jeśli porzuci się ten metaforyczny plecak to trudno by było skorzystać i z tych zasobów.    widzę, że jednak pragmatyzm wziął (przynajmniej częściowo) górę również i u Ciebie ;) 
    • EwelinaWawrzyniak
      Nadzieja

      Przez EwelinaWawrzyniak · Opublikowano

      Kwitnie na polanie zapomniany kwiat. Nie pamięta o nim juz cały świat. Bo cóż pamiętać? - gdy młody był głupi! Myślę czasem, że może to lubi.   Starym liściom słońce blask nadało. Nikt dotąd nie wie jak to się stało. Niespodzianka - te proste słowo się rzekło. i bez tego nawet zdrowe serce by pękło.   Wody już nie trzeba. To cudem zwany kwiat. Bo zawirował na nowo przy nim świat. On zwiędnie i zgaśnie - ulotność ma w sobie. Chyba tylko na chwilę postawił się chorobie.   Kto widział ten wie, kto nie wie - nie widział. Czy tak jak nas, kat będzie go ścinał? Natura matką mych dziwacznych losów. Nożem nie pogardzi wyznaczenia paru ciosów.
    • Berenika97
      Żywioły

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Łukasz Wiesław Jasiński  Serdecznie Panu dziękuję! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...