Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

hołubię moją śmierć


Rekomendowane odpowiedzi

zazdrośnie strzegę

przed

 

nagłymi wypadkami zawałami pożarami mordercami

 

poję herbatką z maliny

lampką wina pod lampą

bez winy

 

opatulam głaszczę tulę

i kocham

 

niech przejmie mnie niepostrzeżenie 

przezroczyście cichutko

na tę lepszą stronę

 

o to jedno ją tylko proszę

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj  -  piękna prośba taka mocno szczera.

Wiersz przemawia.

                                                                                                   Pozd.i życzę miłych snów.                              

                                                                                

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ja Cię nie atakuję, może mało delikatnie wyrażam opinię. Ostatni tekst (o cieniu) jest bardzo fajny.

 

Córka czasami zadaje mi pytania: co byś wolała - to czy to. Na pytania oderwane od mojego doświadczenia nie umiem odpowiedzeć, datego tak trudno mi się odnieść do hipotetycznych uczuć i tego unikam. Ale łatwiej mi wypowiadać się na bazie obserwacji. Dlatego pokusiłam się o komentarz tutaj. Cierpię na manię weryfikacji. Taka przypadłość, choć jasne, że ludzie mają różne doświadczenia. bb

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

to ja tu

bardzo proszę

nadstawiam gardziel co dzień

by żaden z tych

dobrodziej

nie pijał z kimś herbatek

i się nie ważył nawet

nikt na przekupstwo takie

bo nienawidzę potem

kopania próśb rabatek

;)

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam :-) No gdyby można było składać wnioski z taką "prośbą" jaką zawarłaś w swoim tekście, to być może byłoby mniej tego co tak odwlekamy i "prosimy" o łagodne potraktowanie...

Zaintrygował mnie tytuł, treść nie zbyt mocna i o to chyba chodziło w kontekście tego tekstu. Nie wiem czy słowa "podoba mi się" będą adekwatne, ale cóż, utwór który przeczytałem jak najbardziej na tak ;-)

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale dlaczego o to nie prosić? Właśnie nie proszenie o to, nie myślenie o tym, nie przygotowywanie się do tego (mentalnie, emocjonalnie, duchowo) może być przejawem strachu. Takie odsuwanie własnej śmierci (nie hołubienie jej :)) nic nam nie da, bo ona i tak przyjdzie do nas. To pewne jak amen w pacierzu :) 

Zdrówka :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nic a nic mówi do grafomana: nic a nic - jesteś nikim - nicością - bezwartościową pustką wewnętrzną i pralką - umysłów i nic a nic odpowiada zadowolona: dziękuję... Dobrze?   Łukasz Jasiński 
    • Gdy kołdra, którą do tej chwili byłam całkowicie zakryta, zaczęła mnie odsłaniać, poczułam, że nie wytrzymuję nerwowo. Zacisnęłam drżące usta, aby nie krzyczeć, drżące  powieki, aby przestać go widzieć oraz dłonie - dygoczące - na krawędzi materiału. Te ostatnie w wiadomym celu. Umysł, poczułam to wyraźnie, zlodowaciał mi. Dosłownie. Zastygł, chociaż jeszcze przede chwilą dygotał, pzerażony jak reszta mnie: z sercem włącznie. Wiedziałam, że na mnie patrzy mimo, iż nie widziałam go, wciąż zaciskając powieki. Wiedziałam to, mimo iż mój zatrzymany strachem umysł był jak martwy. A gdyby moje drżące z przerażenia ciało było zdolne odczuwać, najpewniej zdałabym sobie sprawę z padającego na mnie cienia. Jednak zbiegiem okoliczności usłyszałam, że siada tuż obok, odsunąwszy kołdrę jeszcze bardziej. Milczenie i brak dotyku z jego strony były dojmujące jeszcze silniej niż wtedy, gdyby się odezwał. Chociaż mogłam oczekiwać, że to, co powie, będzie niczym miłym.    Gdy po czasie, którego nie potrafiłam określić - nawet w przybliżeniu - zmartwiałym umysłem, powoli otworzyłam oczy, wciąż siedział tuż przy mnie. Zapatrzony gdzieś w przestrzeń. Bałam się poruszyć, ba! - nawet swobodniej odetchnąć. Nie mówiąc już o dotknięciu go wciąż dygoczącymi z emocji palcami. Spojrzałam na nie, najpierw uniósłszy - bardzo, ale to bardzo wolno - prawą dłoń, a zaraz potem lewą.     Wciąż siedział, nic powiedziawszy... wciąż spoglądając gdzieś przed siebie. A ja wciąż próbowałam zdobyć się na odwagę. By powiedzieć chociaż słowo pomimo, że miałam żadne pojęcie, jakie to mogłoby być słowo. I aby go dotknąć. W odtajałym umyśle bezładnie poruszały mi się słowa. Rozpędzone do tego stopnia, że nie wiedziałam, jakie.     Milczałam więc, wciąż i wciąż. Dłonie, które wbrew strachowi udało mi się unieść, teraz znów zaczęły drżeć. Coraz bardziej widocznie i coraz bardziej odczuwalnie. Zwolna stało się dla mnie jasne, że nasze dwa milczenia zaczynają przekształcać się w jedno. Myśl ta poraziła mnie kolejnym zimnem.    - Mi... chał... - przez zmartwiałe gardło przeciągnęłam drżący szept. - Po... powiedz... coś...       Habarana, 20. Września 2024 
    • Winstonowi Churchillowi     - Mistrzu, wolna elekcja, czy dobra dla kraju? - Ma wad wiele, bo ludzie głupio wybierają. emocje topią rozum, kandydaci mamią, potem się wycofują, nim wyschnie atrament. Jeśli powiedzą prawdę, nie będą wybrani, bo lepiej się czujemy żyjąc złudzeniami Nie jest to system dobry, a na domiar złego, dotąd nie wymyślono żadnego lepszego.
    • Bo zawsze tak jest… Chwilkę… moment ten najcenniejszy chwyta się w dłonie, a potem przechowuje w pamięci do momentu aż pamięć umrze lub my umrzemy razem z nią.
    • @Czarek Płatak mawiają czasem, że przepisał ;))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...