Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w ostatni rejs wyruszyć

Joachim Burbank
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joachim Burbank

Joachim Burbank

Opublikowano
Opublikowano

kawałkiem szkła z zielonej butelki
szkicuję twój portret
na prawym nadgarstku

drzwi mojego serca
zamknięte na klucz
po nagłej eksmisji
 

puls przyspiesza
powietrze gęstnieje
gaśnie żarówka słońca
 

już prawie kończę
kreślę ostatnią linię
i płynę w d ł u g i  r e j s
 

ppłyyyyyyynnnnęęęęęęęęęęęę

5
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam -  bardzo trudny wiersz ale całe szczęście  to tylko wiersz.

                                                                                                                              Pozd.

                                                                                                                             

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
TomaszT

TomaszT

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mnie się on podoba

Co do szkła i nadgarstka no to nie wiem 

Ja to rznąłem w tzw. przyrodzie

Problem w tym że niektóre drzewa mi wycięli 

czyli - może lepszy nadgarstek

Czy bym się zdobył - nie wiem - może jak ładna...

Drzwi bym jednak otworzył 

Ach... - eksmisja - no to nie

Puls i powietrze i żarówka \

U mnie najpierw gasła żarówka

Ach... - słońca - to co innego 

No i bym zabrał ją w ten rejs 

Jak tak spojrzę na nią potem 

to odpuszczam bo... no nie wiem dlaczego 

...............

Naprawdę mi się podoba \

Mi darujesz myślę ten wpis wyżej

................

Ja cholera - nie umiem im nie darować

Może to durna wada jakaś - czort wie

 

T/

 

Edytowane przez TomaszT (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sylwester_Lasota
      Tokarz

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Widziałem to bardziej metaforycznie, ale taka interpretacja też może być. Pytanie:               Kula przeznaczona jest dla strzelającego czy ostrzeliwanego?   Pozdrawiam.       Bardzo dobrze to ująłeś. Są ludzie, którym zmiany w życiu przychodzą z bardzo dużym trudem. Czasami zmierzenie się z takim wyzwaniem, to niemal koniec świata.   Pozdrawiam.      
    • degatoja
      Tytuł jest bez sensu

      Przez degatoja · Opublikowano

      @Domysły Monika dziękuję :)
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Hermann Hesse - Płomień (Die Flamme)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Czy pośród błyskotek ruszysz w tany Czy twe serce od zmartwień boleje Dzień w dzień nowy cud będzie ci dany Gdy płomień życia w tobie jaśnieje.   Jedni pozwolą by się wypalił, Upojeni chwilą przyjemności, Inni zaś będą troskliwie dbali I dzieciom przekażą swe zdolności.   Lecz swoje dni ten tylko utraci, Kto idzie mglistą krainą cienia, Kto w utrapieniach dnia się zatraci I w życiu swym nie czuje płomienia.   I Hermann: Ob du tanzen gehst in Tand und Plunder, Ob dein Herz sich wund in Sorgen müht, Täglich neu erfährst du doch das Wunder, Dass des Lebens Flamme in dir glüht.   Mancher lässt sie lodern und verprassen, Trunken im verzückten Augenblick, Andre geben sorglich und gelassen Kind und Enkeln weiter ihr Geschick.   Doch verloren sind nur dessen Tage, Den sein Weg durch dumpfe Dämmrung führt, Der sich sättigt in des Tages Plage Und des Lebens Flamme niemals spürt.
    • minerva
      Spluwa

      Przez minerva · Opublikowano

      Stoję z bronią przy jego skroni. Palce delikatnie muskają spust, szukając zemsty za poprzednie miesiące, tygodnie. Szukając upustu dla wylanych łez i rozdrapanych blizn. Wtedy on uśmiecha się lekko i zerka na mnie tymi cholernymi, brązowymi ślepiami.    Już wiem, że zaraz utonę.    Nim się zorientuję, pistolet jest przy moim gardle.    - Przepraszam, młoda.- wyszeptał z uśmiechem.    Spojrzałam na niego z obrzydzeniem. Chciałam krzyczeć i łkać. Pragnąłem, żeby cały świat się zapadł zostawiając mnie z moim cierpieniem. Ale najbardziej chciałam, żeby mnie przytulił i już nigdy nie puszczał.    Odsunął spluwę od mojego gardła i przyciągnął mnie do siebie. Czułam jak kolce na nowo wbijają się w serce, tworząc nieuleczalne stygmaty. Jednak to mi nie przeszkadzało. W końcu on był obok mnie.
    • Julian K
      Mosty międzyludzkie

      Przez Julian K · Opublikowano

      Rozdroże wyborów – kreacją świata, Ma mosty całości historii wszelakiej. Budowla staranna i męki utrata – Istota do boskich lat świata, nie dawniej.   Lecz dla mnie spalona, jak Sodomy dachy. Neronem ja jestem z przypadku zdarzenia. Popioły Feniksa wyniszczą jej gmachy – Me życie gitarą, wymaga strojenia.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...