Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez tytułu

Wojciech Bieluń -Targosz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wojciech Bieluń -Targosz

Wojciech Bieluń -Targosz

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

stanąłeś w poprzek bramy
chroniąc ważność decyzji
nie rozumiałeś przebiegających ludzi
ani pokrętnych ścieżek chaosu

odbity we własnych pozorach
w światłocieniach zwyczajności
spaliłeś mosty hipotez
spłoszyłeś ptactwo dzwonnic

domknąłeś ostatnią drogę
zostawiając tylko bród niewielki
na wszelki wypadek

tłumacząc że swoich racji
nie powinniśmy wystawiać
poza linię śmieszności

 

Edytowane przez Wojciech Bieluń -Targosz (wyświetl historię edycji)
2
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Witam - ciekawy życiorys - bardzo przezorny - cwana bestia.

Dobry wiersz Wojciechu mi przypadł.

                                                                                                                             Pozd.

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Rozpoznanie ile ważności i jakim własnym decyzjom, hipotezom i racjom powinno się ją dawać - jest drogą do mądrości i .. do wolności. Też do wolności od lęku przed śmiesznością czy odrzuceniem. To trudne zadanie, przed którym staje każdy człowiek, ale nie każdy się go podejmuje... Te myśli obudził we mnie twój niełatwy w czytaniu, a jednak "zmuszający" do niego wiersz. :) Pozdrawiam.

WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
Opublikowano

Zgadzam się z Duszką - wiersz trudny w odbiorze, wymagający wysiłku intelektualnego. Są wiersze oczywiste, od razu trafiające w sedno (np. satyryczne) i są wiersze pełne ukrytych, domyślnych znaczeń. Nie rozumiem nawiązania do "ptactwa dzwonnic". Jak się to ma do całości?

 

Mam uwagę językową: w ostatnie zwrotce, wg mnie powinno być: "swoich racji nie powinniśmy wystawiać..."

 

Pozdrawiam

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgadzam się z tym, ale jest pewna delikatna granica tego "niedomówienia", której moim zdaniem nie powinno się pisząc przekraczać - za którą czytelnik ma wrażenie, że autor "bawi się z nim w chowanego" - tak ja to dla siebie nazywam. :) Wiersz powinien dać się otwierać, tak, z pewnym wysiłkiem, ale nie takim, że aż męczy. Jako czytelnik Twoich wierszy zgłaszam Ci, że dla mnie ich "drzwi" otwierają się trochę za ciężko i muszę się do nich zmuszać i czytać wiele razy, żeby zacząć rozumieć ich przesłanie. A i tak nie jestem na końcu pewna, czy je dobrze odczytałam i raczej je zgaduję. Trochę żałuję, że piękno i głębia Twoich wierszy nie są dla mnie bardziej dostępne. Nie gniewaj sie proszę za moją szczerość, bo jest  życzliwa. :) Pozdrawiam :)

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Chciałabym, ale zauważam, że mam z tym coraz większy problem. Ale zdaję sobie sprawę, że ja sama nie jestem wyznacznikiem tego, co słuszne. Dałam Ci tylko sygnał. :)

WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki za wyjaśnienie. Nic takiego nie przyszło mi do głowy, a wydaje się proste... To ciekawe, jak posługujemy się różnymi symbolami czy skojarzeniami w sposób odpowiadający naszym odczuciom i naszej wrażliwości...

 

Pozdrawiam

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i w poprzek boiska też, bo przy powierzchniach poziomych to nie problem.

Przyimek "w poprzek" informuje, że coś znajduje lub odbywa się prostopadle do długości danego obiektu. Natomiast w poprzek bramy (powierzchni pionowej) może co najwyżej przebiegać/znajdować się tam np. namalowana linia, kątownik, płaskownik, drut itp. Człowiek prostopadle do pionu raczej nie staje i nie stanie, żeby nie wiem co, no chyba, że się uwiesi ;))

Ale oczywiście mogę się mylić, bo sposób na pewno się znajdzie.

Ukłony.

2
  • 4 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Polityk u lekarza

      Przez Migrena · Opublikowano

      Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • Jacek_Suchowicz
      Wiesz

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • Jacek_Suchowicz
      Rozedrgane

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • Jacek_Suchowicz
      jak kasztany

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • andrew
      Gdy ojciec był pijany

      Przez andrew · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...