Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Stalagnaty

Luule
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Luule

Luule

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

tyle co nic - jedna kropla

a wytrwale drąży skałę

sumienny naciek jadu

gorzki lizak łez

 

rośniesz z tych kropel

dorównujesz rozmiarem

z pogardą do tych z sufitu

co zrodzili lęk

 

jedność - tak nie wypada

braterskim słowem

łączyć bieguny

tu dobry tam wróg

 

paradoksem czy zasadą

można by nazwać

gdy tworzą stalagnat

z nienawiści wód



 

Edytowane przez Luule (wyświetl historię edycji)
7
Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Witaj Luule. 

Podoba mi się Twój  pomysł na wiersz, 

Ostatnią zwrotkę tak bym zapisała:

 

ale jak to wszystko nazwać 

warstwami hodowane 

przez lata uczucia /albo: kolumny/ słupy/

z nienawiści wód.

 

Wiadomo, że chodzi o stalagmity i stalaktyty

Oczywiście to tylko moja wizja. Pozdrawiam :)

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A dziękuję, ten wiersz to w sumie inspiracja z komentarza. Masz rację z tym usunięciem stala-xów. Zmieniłam inaczej, ale dzięki za uwagę:) pzdr

8fun

8fun

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Stalagmity i Stalaktyty to nic innego jak serca losowo rozrzucone po świecie, które w efekcie równoczesnego rozwoju rosną z nadzieją że, na jednej osi znajdą drugie serce i dojdzie do ich połączenia, wykształcenia stalagnatu. Solidnej kolumny prawdziwej miłości podtrzymującej strop jaskini (domu). ;)  z nienawiści wód nie powstanie stalagnat.

Edytowane przez 8fun (wyświetl historię edycji)
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam -  ciekawie dziś u ciebie - jedna kropla  niby nic a tak wiele  potrafi  - fragment o suficie bardzo mi zasmakował.

                                                                                                                                                                                                                      Pozd.

Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo interesujący utwór,

choć też się zastanawiam, czy "z nienawiści wód" można cokolwiek zbudować,

bo to bardzo erozyjna emocja.

 

Dla mnie opisywany stan rzeczy to albo syndrom sztokholmski,

albo związek ofiary z oprawcą wynikły z zaistniałych faktów,

traumatyczne przeżycia bądź co bądź łączą napastowanych z napastnikami, choć druga strona zapewne dałaby wiele,

by to połączenie zniknęło z jej pamięci.

Ale to jest spojrzenie osoby zafascynowanej fizjologią stresu,  nie każdy je pewnie podzieli.

 

Pozwól, że parę drobiazgów Ci jeszcze pokażę:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Pozdrawiam bardzo serdecznie,

 

D.

 

 

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Ja nazwałabym to cudem, cudem natury, która (często w odróżnieniu od człowieka) potrafi destrukcję zamienić w proces stwórczy, (pozorne?) zło - w dobro.... Bardzo ciekawy, wnikający w naturę, też naturę człowieka wiersz. Pozdrawiam. :)

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wow, tak platonowo trochę:) Twoja metafora też ma sens i urok. Myślę też, że można do tych 'stala-tworów' dorobić wiele innych fajnych metafor, teorii. Mnie akurat zaatakowało takie skojarzenie, wizualizacja, gdy pisałam o jadzie. Wiadomo, chłoniemy od innych dobre i złe - emocje, nawyki, zachowania. 

Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rano się śpieszyłam i umknęło mi, że w drugiej zwrotce masz dwa razy tych, więc proponuję tak:

rośniesz z upartych kropel

doruwnujesz rozmiarem 

itd.

 

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A dziękuję, miło mi. Tak, jedna kropla może nie, ale tysiące, miliony pojedynczych kropli już tak. Zacytuję z książki 'Atlas chmur' -''Lecz czymże jest każdy ocean, jeśli nie morzem kropel?''

pozdrawiam

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ok, poprawiłam błędy. Co do wód nienawiści to myślę, że niestety jak najbardziej budują. Choć słowo budować ma może i pozytywniejszy wydźwięk. Dlatego olśniły mnie stalaktyty itd i dotyczące ich tworzenia się słowo - naciek.

 

Wiersz zainspirowany mową nienawiści, błędnym kołem w które wpadamy, choćby zbyt łatwo rzucanemu życzeniu śmierci. I ta nienawiść łączy jak w stalagnat dwa wrogie obozy, tych złych z góry z upokarzanymi, wykorzystywanymi, ofiarami- niestety pierwiastkiem tak samo złej emocji. Nie wiem jaka to teoria, ale przykładów jest wiele. Także zupełnie nie chodziło mi o wspomniany syndrom, a co do niego - to zadziwiająca jest ludzka psychika, nawet daleko nie trzeba szukać mniejszych, ale takich samych schematów.

 

Dzięki, Deo:)

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Akurat stalaktyty i spółka to chyba ani nic złego ani dobrego. Ale w tak zwanym kręgu życia wszystko jest na miejscu, ale swoim dualizmem niesie dla nas pozytywny lub negatywny obraz. Nawet weźmy bajki czy filmy przyrodnicze. Jak poczujemy sympatię do prezentowanego lwa, będziemy mu dopingować w polowaniu, jak do zająca, to będziemy chcieli, żeby zdążył uciec drapieżnikowi, nawet kiedyś oglądając amatorski film o mszycach, przysmaku biedronek, to byłam do tych drugich negatywnie nastawiona hehe Pozycja patrzenia wszystko zmienia. 

Dziękuję, Duszko

1
Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
Opublikowano

Jak to mówią: przemoc rodzi przemoc. Tak i nienawiść, niechęć, czy kąpiele w jadzie produkowanym przez tych, co uważają się za lepszych, wyższych często prowadzą do tego, że zaczyna się tak traktować innych. 

To jest jak choroba. 

Oby dane nam wszystkim było wykształcić przeciwciała. 

Wiersz świetny! Zarówno w treści jak i niezwykle interesującej formie z zaskakująco umiejscowionymi rymami. Chylę czoła i czapkuję! 

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję i cieszę się niezmiernie. W sumie to bardzo spontaniczny wiersz, na bazie nagłego skojarzenia, tym bardziej jestem zaskoczona odzewem:) W ogóle to jest on rozwinięciem graficznego wiersza, który powstał chwilę przed nim:

 

      k   a   p

 

        k a p

 

         kap

 

    

     nacieka

 

 

          jad

 

        j  a  d

 

      j    a    d


;)

Każdemu zapewne zdarza lub zdarzało się go wylać, często nawet zasłużenie. Ale mnie przeraża to, jak rozhulała się mowa nienawiści. Oprócz oczywistych bestialskich czynów, które zasługują na karę, to jak widzę komu i za co ludzie, nasi kochani rodacy, życzą śmierci, to aż się boję. Jeszcze niedawno nie mogłam w to uwierzyć, dziś tylko opadają ręcę. 

Niedługo zmienią nam przysłowie na 'jest jeden kij i ma jeden koniec'...

Sorki, za wylanie... żalu, czy to już może jad? ;/

Luule

Luule

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Można i tak. Ale mi (niestety?) chodzi o inne obozy, które mimo przeciwieństw, początkowo innych celów, dróg, łączą się tym samym złym spoiwem, które ściekło z tego, które było nad nim. I mimo, że nadal jakby widzą się jako wrogowie, to tylko patrząc z boku można zauważyć, że stali się niemal tacy sami w swych pobudkach. Dlatego jednak wymienione np. miłość i nienawiść, nie pasują do tej układanki. Wybacz, jeśli zbyt pogmatwałam, ale nie mogę wprost. Pozdrawiam, dziękuję za wizytę

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Kondukt

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Chcąc zaczerpnąć  dopływu świeżego powietrza jak i życiodajnego światła letniego słońca. Otworzyłem na oścież, ciężkie, drewniane okiennice i wychynąłem głowę  poza obręb parapetu. Dzień był suchy i skwarny. Niemiłosiernie uciążliwy żar,  lał się z błękitnego nieba,  niepohamowaną strugą. Promienie słoneczne, roztapiały wręcz bruk  a ściany i elewację kamienic  zamieniały się pod ich władztwem  w rozpalone kotły piekielne z tonącymi w ich wnętrznościach, pomstującymi na pełnie lipcowych upałów, wyczekujących na mrozy, niewdzięcznymi, ludzkimi grzesznikami. Rynek był prawie zupełnie wyludniony. Ogródki kawiarni tchnęły letargicznym spokojem i parną dusznością. Pojedyncze kramy i rzemieślnicze wozy, sennie przycupły w cieniu gzymsów i balkonowych nawisów. W bramach, okutane w szale i chusty, babulęta w kwiaciastych, ciężkich spódnicach, handlowały mlekiem, serem i czosnkiem. Właścicielki zdobnych, jedwabnych sukien, ukryły swe alabastrowe cery i dłonie pod zbawczymi rozłożysztymi cieniami parasoli. Oddając swe ramiona pod protekcję, dżentelmenów w skrojonych na miarę surdutach i garniturach, uchylających ronda meloników i fedor przed szacownymi na równi sobie przechodniami. Dzieci i pacholęta, nie trwożyły się wcale.  Ich śmiechy, krzyki i kwilenia niosły w obraz ten sennie ciężki,  trwałe nośniki życia i szczęścia.  Zajęte igrami uciesznymi i beztroską swawolą, korzystały z młodych swych  chuci w całej pełni. Nim na powrót cofnąłem się do powoli nagrzewającego się mieszkania, pozdrowiłem jeszcze ochoczo, oblicze sąsiada z naprzeciwka, który palił fajeczkę na parterowym tarasie u stóp małego angielskiego ogrodu. On był malarzem życia i piękna. Ja poetą mroku i żałoby   Widać w złej godzinie umysł mój wywołał to słowo z niebytu, letniej, delikatnej atmosfery. Żałoba - wkradła się gwałtem  niczym obca armia. Jak skuteczny, cichy złodziej  do tego pałacu beztroski.   Nagle znikąd nadpłynęła burzowa, ciężka  pełna wodnego balastu chmura, skutecznie otoczyła swym srogim jestestwem tarczę radosnego słońca. Kto żyw, uniósł swe oblicze na niebo  teraz stalowo szare i mętne. Chmura wygrażała ludziom i ziemi.  Choć nie wyszedł z niej ani jeden grzmot. Ani jedna kropla deszczu nie zmąciła wysuszonej na wiór,  pełnej pyłów i lekkich drobin gleby.     Wtem kolejny nagły i przewrotny ton dał o sobie znać, ostrym, nachalnym dźwiękiem. Na skraju prowadzącej na południe ulicy, stał od wieków mały,  murowany kościółek z kaplicą. Ciszę przed burzą,  przerwał dźwięk jego dzwonu. Groźny, głęboki, hipnotyczny tembr jego serca tak dalece bardziej okrutny w odbiorze  niż radosne, ratuszowe kuranty  zegarowej dzwonnicy. Bił smutno, przeciągle.  Wtem odrzwia świątynne rozwarły się jękliwie, skargą zastygłych zawiasów. Zdać by się mogło, że tak ten obraz zastygnie na wieki ku zdziwieniu mieszkańców. Lecz wreszcie, ujrzałem dobrze postać księdza, który pewnym, sprężystym krokiem przekroczył święty próg. Dierżył w dłoniach,  wysoki, drewniany krucyfiks. Zatrzymał się u schodów  widać czekając na kogoś. Po krótkiej chwili, wychynęło na zewnątrz kilku starszych, lekko podgarbionych jegomości w steranych już i przesianych marynarkach. Stanęli, robiąc widać miejsce kolejnym za sobą. Ludzi było już jednak tylko kilkoro w tym dwie, starsze już kobiety. Wszyscy na czarno odziani, z głowami opuszczonymi w zadumie. Wyglądali jak te kruki cmentarne, które gnębią żywych z dachów grobowców i desek nierówno zbitych krzyży o chlebową jałmużnę ku zbawieniu dusz czyśćcowych.     Wreszcie w kompletnej ciszy wyniesiono, sosnową trumnę bez zdobień. Wsparło ją czterech, silnych chłopców, najpewniej pomocników grabarza. Uszli z nią do podnóża schodów i złożyli z czcią na wcześniej podstawiony wóz. Powoził nim wikary.  Ksiądz wyszedł na czoło konduktu, zaintonował pieśń pogrzebową i wszyscy ruszyli tropem zmarłego po wybujałym, krzywym bruku w stronę mojej kamienicy.   Dzieci ucichły, spętane uściskami matek i babć, które nagle pojawiły się u ich boków by zmarły mógł odejść w godności i spokoju.  Dżentelmeni i ich damy, chronili się na granicach ulicznego rynsztoku, spuszczając głowy i odprowadzając duszę zmarłego znakiem krzyża.  Starsze przekupki, wyciągały z tobołków i fałd ubrań różańce i krzyżyki, przystawiając je do ust, sączyły wyschniętymi wargami, słowa modlitw, żegnając się z dewocką natarczywoscią. Gdy kondukt kroczył pod mym oknem spojrzałem raz jeszcze ku tarasowi z ogrodem. To co ujrzałem,  wprawiło mnie w rozstrój i szaleństwo.   Sąsiad nadal tam był. Widać gdy nie patrzyłem skupiony na pochodzie konduktu, on dopalił fajkę  i rozstawił sztalugę z płótnem.  Malował i to nie byle kto służył mu za modela. A była to Śmierć. Wysoka i dumna. Odziana w swój, najczarniejszej nocy płaszcz. Przywdziała maskę śmierci szkarłatnej. Pozowała z kunsztem  jak najprawdziwsza diwa. Na tle krzaka pąsowych róż, które dałbym sobie rękę uciąć. Żyły pełnią kwitnienia, jeszcze przed kwadransem. Teraz opadły, uschły, zmarniały. Dotknięte zgnilizną. Obsypane czerwiami.    
    • huzarc
      Herbaciarnia

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Toyer Jak dla mnie to metaforyczna scena spotkania życia i śmierci… zjeść ciastko i mieć ciastko. Popić herbatą, musi być w tym jakaś odrobina przyjemności:)
    • Berenika97
      wiem, że

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka W wierszu mówisz o rzeczach pięknych i subtelnych. Ta myśl o "formie posiadania lżejszej, bardziej z duszy" - to prawda, którą warto zrozumieć. Wyczuwam też melancholię, a także pogodzenie się z tym, że niektóre rzeczy po prostu "są" w mglistej przestrzeni między pragnieniem a spełnieniem. I że to wystarczy. Ostatnia część - cudna!   I tak przewraca, przewraca te kartki zapisane tęsknotą wspomnienie ma swoje klucze do wszystkich zamkniętych szuflad.   Piękny wiersz. I mądry. :)
    • Sylwester_Lasota
      7. O własności

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bardzo dziękuję. Niezmiernie się cieszę z takiego odbioru. Przed chwilą dodałem jeszcze wersję śpiewaną przez AI, chociaż wiem, że nie wszystkim się to spodoba :).   Pozdrawiam
    • Nata_Kruk
      Wierzchosława

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @Berenika97.... Bereniko, tak, w jakichś większych aglomeracjach, czasem to niemal obsesja, ale na tzw. "prowincji", chyba aż tak źle nie jest... :) Na ulicach widzę normalnie wyglądające dziewczyny, ale "u mnie" jest kilka, obok których nie da się przejść bez zdziwienia - zszokowania, że ktoś tak się zeszpecił. Dziękuję Ci za bardzo ciekawy komentarz... :)        

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jacku... dziękuję za strofki... :)   trudno powiedzieć czy wszyscy tacy   może to popis przed rówieśnikiem   znam młodych ludzi którzy są przeciw   zmianom na twarzy i w głowie przy tym.... ;)   Pozdrawiam jesiennie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...