podróż

[JaKuba]

 

zapadam się
przez spojrzenia nieśmiałe przenikam
i niepewne uśmiechy trafionych
w mgławicę skrzydeł motylich
opadam prosząc o więcej

w przestrzenie pierwszych dotyków
i wstydu na palca opuszku
zanurzam się w ciszy ułamek
choć serce krzyczy jak nigdy

przez połać pędzących oddechów
w strukturę w dreszczu zaklętą
po wiry nieznane nauce
przenikam materię przyciągań

a gdy ujrzysz mą podróż
przez głębię płótna zatraceń
wypowiedz po cichu życzenie
by zbudzić cząstkę kosmosu

 

Edytowane 30 Sierpnia 2018 przez JaKuba (wyświetl historię edycji)

[Maria_M]

Pomysł dobry, ale dużo niepotrzebnych inwersji, czytając czuje nieuporządkowane myśli i haos  wybrzmieniowo- logiczny np.

przez połać pędzących oddechów,

a gdy ujrzysz mą podróż,

 

dużo tego masz. Warto jeszcze raz spojrzeć na wiersz. Takie moje zdanie, ale zobaczmy, co powiedzą inni?

Pozdrawiam :)

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Gość]

Dopiero po kilkukrotnym przeczytaniu Twój wiersz zaczął się dla mnie otwierać, może dlatego, że potrzebowałam czasu , aby połączyć dużą ilość metaforycznych obrazów (może dobrze byłoby niektóre z nich uprościć?) w jedną całość. I ta "całość" objawiła mi się jako niewinność, że to o niej w wierszu mówisz, o pragnieniu jej, zanurzaniu się w nią i może też pokonywaniu jej. Dlatego jest dla mnie trochę niepokojący. Niejasne pozostają dla mnie dwa ostatnie wersy, w których zwracasz się do czytelnika - czyżby prosząc o ratunek?

Bardzo podoba mi się druga zwrotka - jej delikatność i prostota. Pozdrawiam :)