Wewnętrzny kompas zwany sumieniem

[Maria_M]

Zajmuję się twoimi przypomnieniami,

by skalibrować sumienie.

 

Statek z niesprawnym kompasem

ustawiam pod wiatr i prądy oceaniczne,

aby nie zboczył z kursu,

nie rozbił się o skały.

 

Głęboko utwierdzam kotwicę 

we krwi zanurzam

aż po szpik kostny

 

Wewnętrzne poczucie dobra i zła

to droga we właściwym kierunku.

 

Dochodzisz, bierzesz, smakujesz

i już wiesz, że nie uciekniesz

przed wyrokiem własnego osądzenia.

 

26.08.2018r.

 

Edytowane 1 Września 2018 przez MaksMara (wyświetl historię edycji)

[Maria_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki. Już poprawiam.

[Czarek Płatak]

Tak, sumienie wypływające z umiejętności odróżnienia zła od dobra to najlepszy kompas. 

Miłego dnia 

[Maria_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szpik kostny wytwarza krew, w takim razie w jego okolicach, sąsiedztwie musi ona również być. Ponadto poprzez użycie słów szpik kostny, krew  chciałam uwypuklić wymiar głębokości, a nie substancję, w której zanurzam kotwicę. Żeby nie plecieć z wiatrem, sumienie musi być w nas głęboko utwierdzone, nie/powierzchownie. W tym celu uźyłam jw.

Myślę, że mnie zrozumiałeś ?

hej:)

[Maria_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak. To dobry kompas, tylko kiedy granice dobra i  zła się rozmywają, sumienie trzeba szkolić/ uwraźliwiać  na ponadczasowych wartościach. Tak sobie rozmyślam.

narka :)

 

[Maria_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

we krwi ? w krwi ?

Edytowane 27 Sierpnia 2018 przez MaksMara (wyświetl historię edycji)

[Maria_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za wskazówki :) z niektórych skorzystałam.