Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

krzak goręjący

Marek_Mikutowicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek_Mikutowicz

Marek_Mikutowicz

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

wodzi oczami gdziekolwiek się ruszę
a ona wierzy w płomień kwitnący w mym sercu
i zaklina ten płomień na mą niepokorną duszę
i jestem wierszem złodziejem mordercą

 

o nieprzebrany dźwięku nagły płomieniu
ukryj tożsamość gdzie kropla się zbiera
gdziekolwiek poślesz opieram się w cieniu
fala zabiera czarne myśli jak mewa

 

bo serce słabe grzejące się z dali
szybko się zwraca i spotyka je zawód
kto wie i kiedy idzie szybko po pióro

 

bo serce mówi postrzelony ptaku
znam cię hultaju aż nazbyt dobrze by płakać
a sercu trzeba płonąć płonąć i skakać

Edytowane przez Marek_Mikutowicz (wyświetl historię edycji)
  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   świetne !!!!!!!
    • Berenika97
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena On: róża w zębach, poważna mina, ona: płatek wirujący w czerwieni.   Krok, zwrot – kolec go w język ukłuł, syknął, ona parsknęła, orkiestra milczy.   "To ja jestem różą!" – rzuciła przez ramię, zakręciła się w sukni jak wiatr na łące. On splunął, uśmiechnął się wreszcie szeroko: "No dobrze – ty róża, ja... tylko bukiet!"   I ruszyli znowu – dwie róże w objęciu :)))
    • Berenika97
      Błękit ekranu w ciszy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Twój wiersz jest delikatny i pełen cierpliwego oczekiwania. Pięknie.   lustro odpowiada cierpliwie — widzi więcej niż chcemy myśli jeszcze mokre od tej rosy nie muszą kwitnąć od razu witraż się układa nawet z odłamków każdy blask coś odsłania zgubione czasem samo wraca kiedy przestaniemy szukać a samotna brzoza wcale nie samotna — ma pole, niebo i ciszę, która wystarczy czasem to co mamy jest właśnie tym czego szukamy
    • Berenika97
      Bronimy tego rowu melioracyjnego

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Ten wiersz ma w sobie prawdę o absurdzie wojny, o tym jak wielkie decyzje podejmują "najmądrzejsi" gdzieś "tam, daleko", a "my - tu, blisko" giniemy za rów melioracyjny. Za coś, co brzmi tak przyziemnie, tak mało, tak nieważnie w porównaniu z życiem. Uderza mnie ta czasowość: "od roku, od zawsze, od kwadransa" - jakby czas w wojnie przestał mieć znaczenie, bo każda chwilka trwania jest wiecznością, a wieczność może się skończyć za moment. "Nasz ból to rozumie" - to jest straszne w swojej prostocie. Ból jako jedyna pewność, jedyna rzecz, która rozumie, że coś musi trwać. I te mogiły pełne przyjaciół bez imion - to jest obraz, który zostaje. Tak umiera się na wojnie: anonimowo, masowo, bez czasu nawet na poznanie się. Najbardziej przejmujące jest to pytanie: "po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też". To pytanie, na które nie ma odpowiedzi. I to "odchodzimy nieustannie - za siebie, co najmniej do czyśćca" - jakby nawet śmierć nie była odkupieniem, tylko następnym etapem tego samego trwania. To wiersz o wojnie, ale nie patetyczny. Napisany z perspektywy kogoś, kto wie, że to wszystko jest bez sensu, ale i tak musi trwać.  
    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   różę trzymałbym w zębach :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...