Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

gdy Ziemia się zatrzyma

Słońce zgasi promienie

wiatr w bezruchu zastygnie

gwiazdy spadną na ziemię

 

oczy bliskie przygasną

myśli staną się żwirem

niespełnione marzenia

znikną w kosmicznym pyle

 

szarobłękitna przestrzeń

zgniłozielone drzewa

tylko maki czerwone

i skowronek zaśpiewa

 

to ostatnia już chwila

po niej zostaje pustka

nicość się rozpościera

nie ma zwykłego jutra

 

17.07.2018r.

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Witam -  nie chcę końca  i już...wystraszyłem się czytając - całe szczęście to tylko wiersz.

                                                                                                                                                                       Więcej wiary w jutro życzę

 

Opublikowano

Ślicznie napisane,

lubię malowniczość Twoich wierszy.

 

Tylko:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tutaj mi się rytm wykrzywia w czytaniu,

osobiście zostawiłabym tu tę "nicość" w mianowniku,

chociaż pewnie się to z Twoją autorską wizją kłóci,

więc więcej marudzić nie będę.

 

Serdeczeństwa :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję pięknie za ślicznie i malowniczość, 

No właśnie, co dwie głowy, to nie jedna, poprawiłam wg sugestii i jest super.

pozdrawiam :))

 

wiatr zastygnie w bezruchu

wiatr w bezruchu zastygnie 

?? Jak lepiej brzmi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może komety albo asteroidy? Gwiazdy są zbyt duże, by spadać na taki okruszek jak planeta Ziemia. 

Np. najbliższą ziemi gwiazdą jest Słońce 109 razy większe niż Ziemia, a jego masa około 333 tysięcy razy większa niż masa Ziemi

To tak jakby napisać: Wenus, Ziemia, Mars, Merkury spadły na piłeczkę do tenisa stołowego.

Akceptuje jedynie jako celowy zabieg by wywołać uczucie przytłoczenia u czytajacego. 
Pozdrawiam. 

 

Edytowane przez 8fun (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To wszystko prawda, co piszesz, ale to przecież jest poezja.

Mówi się np. dam ci gwiazdkę z nieba, 

to, o czym piszę w pierwszej zwrotce, raczej jest niemożliwe, żeby się realnie wydarzyło, to tylko moja fantazja.

pozdrawiam :) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, więc wychwyć z wiersza ten ostatni moment, kiedy jeszcze maki, skowronek, drzewa, .... za chwilę nie będzie nic, tzn chciałam dać do zrozumienia odbiorcy, że wszystko będzie tak jak było, tylko nas nie będzie. 

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...