Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dziewczyna o perłowych włosach

Dawid Rzeszutek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dawid Rzeszutek

Dawid Rzeszutek

Opublikowano
Opublikowano

Na słowiańskiej polanie,

wśród kolorów tęczy promiennych, 

uplecionych w bujność kwiecistą, 

gdzie na horyzoncie żarzy się oko życia,  

ciągle patrzące i spojrzeniem karmiące, 

tańczy jakby jeszcze nieodkryty balet 

 - dziewczyna o perłowych włosach. 

 

Jej włosy - jasnością duszy,

która darzy pięknem gwiazdy,

- słomianym kapeluszem o zapachu żniw,

który odporny na obroty koła natury.

Są nićmi, którymi anioły szyją małe surduty 

dla tuberoz, by się prezentowały z honorem

i dobrocią, która eliksirem jest wieczności.

 

Tańczy w parze z naturą, której duch

uczył tej sztuki - kwiaty i trawę, by tańczyły z wiatrem.

Kroki są zapisane w książce spontaniczności,

na regale serca pompującego floresy bytu i 

niezgubi się, bo w duszy jest to niemożliwe,

lecz może wszak odkryć głębię nieodkrytą 

- wartość, która czeka, jak na pirata.

 

Sielankę burzy piorun - odprysk metalu, 

który pofrunął na ziemie, gdy archanioł

ciął kraty, by uwolnić zniewolone dusze.

Uderzył w polanę, krew nie zdążyła wytrysnąć,

popiół, tylko popiół pozostał na miejscu zbrodni.

Śledczy nie znajdą wielu dowodów...,

ale znajdą małego feniksa, który jest jak tęcza...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • czkawka
      Mżawka

      Przez czkawka · Opublikowano

      Przez szybę zerkam nieśmiało  Brud i osąd To dwie rzeczy, które dostrzegam. Tego typu pogodę lubiłam spędzać z Tobą Rozmywają się już twoje oczy Twoje ręce i włosy. Deszcz czasu. Te krople mydlą mi serce, A ja wciąż czekam aż podasz mi gąbkę, Osuszysz oko Będziesz.
    • ireneo
      Było i tak będzie choćby inaczej wieszczyły księdze

      Przez ireneo · Opublikowano

      Wczorajszy dzień miałem na luzie, to sobie drzemałem dłużej.   Choć za oknem rzęziła śmieciarka, po niej karetka na sygnale, w mej szpitalnej ciszy, beztrosko spałem dalej.   Bez wzwodu i głodu, grama ciągot a nawet ochoty, poznania o mnie zdania, hejtującej miernoty.     Nie pragnąłem nic. nawet ludzi. tak mi było fajnie ani śnić ani się budzić. I pewnie wieczność tak błogo bym leżał, gdyby nie natręctwo czujnego pęcherza.   No, to można bez lęku czekać na życia finał, choć nieznany dzień, czy godzina. zwłaszcza, że do tego nie trzeba ani się wymądrzać, czy wysilać.   A jak tak, to po co trząść się ze strachu, miast w pełni korzystać z życia, bez trwogi przed końcem  w piachu gdzie będziemy, jak sprzed powicia.   Zachęcam do tego  szczerze, bo nie wszystkim sława, praca koronki, pacierze - w końcu i tak sypną gruz spod którego już się nie wraca.
    • Manek
      Dwoje ludzieńków 2.0

      Przez Manek · Opublikowano

      @beta_b Miło mi, że przeczytałaś wiersz i pozostawiłaś znak po sobie. Pozdrawiam
    • Manek
      wystarczy

      Przez Manek · Opublikowano

      Akurat ten wiersz mogłoby więcej osób przeczytać. Jest mądry i zapraszający do zadumy.   Miałbym małą propozycję zmiany. Sugerujesz niewielkie znaczenie własnych wierszy w nawale wielkiej poezji. "Chwile" to jest ich jednak kilka. Czy nie za wiele? Aby jeszcze dobitniej podkreślić wypowiedź proponuję "chwilkę" "By podarować chwilkę zadumy" Oczywiście jest to tylko moje małostkowe narzekanie nad już wysoką jakością treści. Pozdrawiam
    • Robert Witold Gorzkowski
      Na męskie przywództwo

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      A w sobie czuję jak zło szaleje  ty swoją ręką wyciszasz burzę  jak mnie odnowisz jak się uśmiechniesz  jak krzepę moją słowami dusisz.   Ty mówisz czule czy jeszcze kochasz?  ty zapach wiosny zostawiasz w domu  i kiedy walczę z kosmicznym cieniem  ty na ogrodzie dopieszczasz róże.   I choćbym spojrzał wzrokiem gromowym  głosem potwornym skały bym zruszył ty zwykle powiesz w swoim sposobie  że nie ma o co kopii dziś kruszyć.   I choć nie jesteś mocarką świata  i głupi słoik jest ci przeszkodą  żeńską dobrocią potrafisz wzruszyć  i świat przesłonić swoją osobą.    To u mnie proch jest ciągle pod nosem i gdybym nie miał ciebie pod ręką mógłbym ogłosić całemu światu że już nie jestem małym ciemięgą.   A tak zabierasz mnie w podróż długą czule tłumaczysz cierpliwie pieścisz i ja się staję prosty w obsłudze a dron mój w spodniach krąży zamkniętych.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...