Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Wibrator to rzecz jak każda inna
trochę tajemna trochę intymna
ale od tego się nie umiera
czasami grzechem duszę uwiera
                
Ciało zaś pragnie tej słodkiej męki
więc włącz wibrator i usłysz dźwięki
brzęknie jak mucha jak wąż zasyczy
spuść wyobraźnię jak psa ze smyczy
          
Rozkosz diabelska rozpala skronie
Anioł skrzydłami chce zgasić płomień
Ciało się pali więc stąd te dreszcze
Bóg palcem grozi łono chce jeszcze
              
Tu w grzechu toniesz a tam w rozkoszy
Krzyk i ekstaza zamyka oczy
Opadasz z sił usta otwierasz
Szarość przez okno znowu spoziera 
 

 

Edytowane przez W.M.Gordon
Błędy gramatyczno stylistyczne (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Cześć W.M. 

Wibrator – wibrujące urządzenie służące do masturbacji i wzajemnej masturbacji, najczęściej wykorzystywane przez kobiety. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

erotyk  - zupełnie zaczarowany. 

Pierwsza zwrotka uspokoić ma, ale i wprawia w niepokój.

 

Druga - 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i tylko tytułowy wibrator słodyczą męczy, Mucha, wąż, pies -- bzyk, syk, szczek - to odgłosy wydawane przez odbywających stosunek z kawałkiem czegoś, co nie jest ludzkie. 

 

Tu już kwestie trudne. Diabeł - to podzielenie, Anioł chce ugasić, ale skrzydła spłoną i ciało się pali. TRAGICZNE. 

 

To zagadka, jak bardzo obcy sztuczny nieorganiczny wytwór, może doprowadzić do palca Bożego - grożącego. 

 

gdy się tonie, nawet w grzechu, to brak oddechu. Zatem krzyk ostatni, czyżby był? Zamykanie oczu - sen, czy śmierć? 

Opadanie z sił, otwarte usta - to konanie. 

I już jest tylko szarość spozierająca przez okno - znowu. 

 

Czy akt się powtórzy, czy się jeszcze zdarzy? 

 

Wojtku, zaskoczyłeś tym wierszem.  W głowie mam mętlik. Co za celne uderzenie!.   Justyna. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Justynko - mogę napisać, że  rozebrałaś ten wiersz do  naga.

Można go traktować dwojako.

Raz - jako śmiesznostkę - błahostkę, żarcik, lekkostrawną politurę.

Dwa - jako coś co ma głębsze dno. I Ty do niego dotarłaś.

O szczegółach nie będę dyskutował, bowiem Ty będąc kobietą, znasz ten przedmiot 

o wiele lepiej niż ja... 

Edytowane przez W.M.Gordon (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Annie - też mi się podobasz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcin - rymy są bo wiersz jest pisany z przymrużeniem oka, ale to nie znaczy że jest komiczny.

MaksMara - hmmm, nie zakwalifikowałbym wibratora do niczego, no chyba jak się popsuje

Waldemar - Mam nadzieję że wiersz się da zrozumieć, choć instrukcji obsługi nie zamieściłem.

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cześć W.M. rozebrałam do naga, bo Król jest nagi.

 

Dziękuję, że wyjaśniłeś, iż można wiersz traktować:

Dla mnie satyra, czy, jak napisałeś

 

jest, oczywiście taką, ale ma i zabarwienie poważne, jak dowcipy. 

 

I tak wiersz potraktowałam, lekko, acz poważnie, stąd moje rozważania: 

Zawsze próbuję docierać do głębi utworu. 

Nie traktuję ich lekceważąco - jeśli już zdecyduję się na wyrażenie własnego zdania na ich temat. Szanuję Autorów i ich utwory. Traktuję tak, jak sama bym chciała być traktowana. 

Szczegółach czego? Wojtku. I po co zaraz dyskusja? Już zresztą się wywiązała, ale nazwałabym to raczej rozmową. 

 

Wielokropkiem zakończyłeś powyższe...    To jednak jest pewna doza niepewności, co do znajomości  tego przedmiotu - rozumiem, że tytułowego wibratora. ;))  

 

Pozdrawiam Wojtku, Justyna. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Justynko - ja wibrator znam tylko ze słyszenia. Sąsiadka zza płotu często go włącza, na dodatek przy otwartym oknie.

I w ten sposób ujawniłem genezę napisania tego wiersza.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

He, he, Wojtku. 

 

Dobry masz słuch. A o płotach to ja wiem ze słyszenia, napisałam coś tam kiedyś o takim spróchniałym.  

 

Dziękuję za odpowiedź. 

Geneza wiersza - ważna jest. Czasami naprawdę trzeba się napracować, aby do niej dotrzeć. ;))  J. Miłego dnia. 

Opublikowano

Ostre i dobre.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jednak bym proponowała, bo to liczba poj. raczej.

 

A tutaj po "z sił" dodałabym "i", będzie co prawda powtórzenie,

ale tak jakoś rytmiczniej i sensowniej, bo brak przecinka trochę mnie tu uwiera.

 

Poza tym - naprawdę fajnie i pomysłowo :)

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Deonix - eh te ogonki... poprawione.

Odnośnie drugiej sprawy pozwolę sobie się nie zgodzić. Dwie samogłoski obok siebie nie wygląda to dobrze jak się czyta na głos. Jest zgrzyt i zacięcie się rytmu.

Po drugie spróbuj ten wiersz czytać na głos według mojej interpretacji czyli pierwsza strofa cicho, powoli, nieśmiało, druga i trzecia oraz 2 wersy w ostatniej coraz szybciej,głośniej,  bardziej podniecająco, bardziej narywczo...

A dwa ostatnie wersy jak pierwszą zwrotkę czyli powoli i między "i u" jest pauza.

Jednym słowem wszystko gra

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

Rytmiczny, w całości prawie sylabotoniczny, z czytelną pointą u "zmierzchu utworu". Widać w nim walkę sacrum z profanum  (kto wie: może nawet walkę rozumu z ciałem)... Czytelne są również: ironia i dystans do zjawiska.. Podoba mi się :) Pozdrowienia. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jak najbardziej, choć sam zwracasz uwagę (w zakończeniu), że najważniejsza jest równowaga. Ja zinterpretowałem wiersz w odniesieniu do świata w ogóle, a nie w odniesieniu do konkretnego człowieka, zresztą samo widzenie otoczenia także uzależnione jest od aktualnie odczuwanych emocji i od stanu psychicznego. Z psychologicznej perspektywy, przeżywanie emocji (różnych) też jest potrzebne, tylko właśnie dwubiegunówka pojawia się wówczas, gdy w pewnych okresach te emocje się polaryzują wokół jednego punktu, a nie współistnieją i zachowują zgodnie ze swoim rytmem narastania i opadania. Ale też nie powiedziałbym, że niebo i piekło są w samej naturze tego, co się przeżywa, ale w tym, jakie to ma dla człowieka skutki.
    • O rany… a ja przyszłam tylko poczytać poezję, a trafiłam na pojedynek na słowa. Pióra fruwają, iskry lecą, ale kto powiedział, że wiersze nie są bronią masowego rażenia.  
    • Profesor Zakrzeńska pożegnała dziewczynę, ale ta była już prawie za drzwiami. W pociągu Karolina wyjęła książkę, ale nie mogła się skupić na czytaniu. Tym bardziej, że dwaj współpasażerowie głośno komentowali nowe doniesienia ze Stanów Zjednoczonych. Prezydent Ronald Reagan właśnie złagodził sankcje gospodarcze wobec Polski. Pierwszy z mężczyzn twierdził, że to dzięki wizycie papieża. Drugi natomiast upierał się, że to przez zniesienie stanu wojennego. Dziewczyna niechcący musiała słuchać tej dyskusji. Ale gdy pociąg zbliżał się do celu, wróciła myślami do wizyty na plebanii. Targały nią ambiwalentne uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że uzyska dostęp do źródeł, ale z drugiej - zaczęła się coraz bardziej obawiać pastora i wizyty w obcym dla niej wyznaniowo świecie. Była coraz bardziej zestresowana. Ciągle tłumaczyła sobie, że przecież jej tam „nie zjedzą”, może nie będzie traktowana jako intruz? Wysiadła na stacji i skierowała się w kierunku parkowych alejek. Po pięciu minutach zobaczyła okazały budynek. „To pewnie plebania”, pomyślała z bijącym coraz szybciej sercem. Z daleka widziała poniemiecki, o ciekawej architekturze gmach, pomalowany na jasnozielony kolor. W miarę zbliżania się coraz wyraźniej słyszała jakiś harmider i podniesione głosy. Pokaźna grupa kobiet i mężczyzn stała przed wejściem do domu pastora, tak jak przed sklepem w czasie „wyrzucania towaru”. Karolina zupełnie nie spodziewała się takiego widoku. Zaczęła, przepraszając wszystkich, przeciskać się do drzwi frontowych. - Halo, a gdzie się to panienka pcha?! Co nie widzi kolejki?! A zapisana jest?! – gardłowała jakaś kobieta trzymająca kartkę papieru. - O! To już obcy tu przyjeżdżają po dary. U nas w Polecku jest dużo potrzebujących! - odezwał się starszy mężczyzna.
    • @Jacek_SuchowiczDziękuję! Bardzo fajnie wyszło. :)
    • @Naram-sin Z tą różnicą, że chirurg tnie, żeby naprawić. Poeta tnie, żeby odsłonić. I nie każda rana ma być „estetyczna”. Czasem musi być brutalna, nieprecyzyjna, rozedrgana — bo taka jest prawda, którą wydobywa. Jeśli poezję sprowadzasz do skuteczności narzędzia, to może i potrafisz rozpoznać dobry lancet — ale nie poczujesz, co dzieje się pod skórą. A dla mnie to tam — właśnie tam — zaczyna się literatura. Możemy się różnić w podejściu. Ale nie myl chirurgii z krzykiem serca. To nie sala operacyjna. To krwawiąca dusza. @Naram-sin pisz śmiało co chcesz ale ja..... bo jadę samochodem 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...