Muzy Asgardu

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

od autora:

mistyka to gen ze statystycznej probówki człowieczeństwa, reprezentatywna dla całej populacji, choć każdy z osobna jej się wystrzega, by nie być passé.

są oczy co widzą – to runy
zaklęcia w symfonii obrzędów magicznych
boga Heimdalla

spoczywają na kamieniu słowa
przywołują subtelną energię
ze świata
Ducha i Kosmosu

emanując promieniem kształtów
lewitując w hiperboli prawdy
ponad wymiarem czasu
błądzą

są uszy czułe jak rym
co pławią się Pieśnią Rigspula
jak Edda poetycka
sięgają kolein gwiazd

i słowa co prowadzą wprost
na Zieloną Równinę
Idawali

zbaczając świadomie z tej drogi
nie trafisz do Raju
Wyklętych Wojowników

słowo to Drzewo Świata
trzeba go strzec nieustannie
jak Tęczowego Mostu
prowadzącego wprost do Asgardu

wrażenie poezji
która słyszy jak rośnie trawa
i runo na owczym ciele

a w oddali usłyszysz szum Morza
w oddechu boga Agira
cielesny rezonans akustyczny
w zderzeniach
fal kosmosu

ktoś gdzieś zadmie
jako ten Mimir co spijał miód poezji
a zakosztował w Źródle Mądrości
stylowego derywatu

pożegnasz więc z własnym okiem
będziesz jak Książę Odyn
co je oddał na tacy
w przypływie
poetyckiego zauroczenia

wyrzeźbisz świat
z Lodowego Giganta nieczułości
którego nazwano Ymirem

mistycznie
zakracze Kruk – zawyje Wilk – zabłyśnie Włócznia
w Dziewięciu Światach Analfabetów

—

Edytowane 17 Kwietnia 2021 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[bajaga1]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A proszę Cię bardzo Beatko, w Skandynawii zimno jak pierun :)

[Justyna Adamczewska]

Przyleciałam. 

Tomku, wiele z mitów, nawet grecki jest - w tytule.

Całe wieki przebiegłam, czytając Twój wiersz. Całe światy, drzewo życia

 

Yggdrasil, mądrość ze źródeł, oko. 

 

 

Wojownicy przeklęci? Tu mam zgryz. 

 

Odyn potęga, odwaga, poświęcenie, okrucieństwo. 

 

Naprawdę nie dziwię się, ze cenisz ten wiersz szczególnie, bo jest szczególny. 

 

Kochały zwierzęta Ludy Północy.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Te fragmenty są b. dobre. 

Połączenie słów Włócznia - wrażenie. 

 

Nie wiem, czy zamierzone? A to mnie interesuje. 

 

Jeśli możesz, wyjaśnij o tych wojownikach i o włóczni - wrażeniu. Dziękuję. 

 

Justyna. Powyżej kołysanka. 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak Ciebie Justynko interesuje nordycka mitologia?  Kiedyś poproszony byłem o dokładniejszą interpretacje tego wiersza. Więc w drodze wyjątku, udostępniam. Zazwyczaj tego nie robię, bo wychodzę z założenia, że autoanaliz nie powinno się czynić, bo każdy odbiorca ma własną wrażliwość i kanał świadomości. Czynię wyjątek.

 

Gungnir - to włócznia Odyna - musi trafiać do celu, bo włócznia Odyna była nieomylną. Skoro bierzesz do ręki artefakt musisz liczyć ze skutkiem jego magicznego oddziaływania. W nordyckiej mitologii lepiej nie dotykać „niezachwianej”, bo można rozgniewać nie tylko hegemona bogów, również karzełka kowala, wszak wykuł ją dla ojca Thora, albo skłonna sama siebie użyć przeciw używającemu, a to nie jedyna lanca tego boga. Dopytujesz, próbujesz więc przemycić to pole interpelacji [dopytań], a ja (autor) nie mogę wykraczać poza świadomość [użytej bądź nie użytej] megawłóczni, bo ona ma przytomność i jestestwo, zatem jest zwyczajnie fizyczna jak - ty czy ja, jak cały świat nordyckich artefaktów, precyzyjnie wpasowanych w interakcje z otoczeniem, nie tylko w sferze magicznej, ale instruktywnej. Warstwa interpretacyjna wiersza wchodzi więc w zakres twojego ryzyka, wkraczasz do świata baśni.


„Świat analfabetów”, to dystrykt poza poezją, ten ogromny, otwarty żywioł niezafiksowanych ludzi, poza hermetyczną granicą lirycznego wyobcowania. To nie „analfabeci” w znaczeniu pejoratywnym, raczej ludzie szczęśliwi, bo nie zainfekowani kodem analitycznym, i „chorobą poezji”, no na pewno nie tacy jak ty, [przykro mi], jesteś po drugiej stronie. [Mojej stronie]. Dlatego nikt nie musi krakać w okolicach tego wiersza (bo analizy precyzyjne wchodzą w zakres tylko ludzi spoza „świata analfabetów” czyli nienormalnych nieludzko -poetów i wszelkich ich pochodnych (Boże, mój Prawdziwy – jakże cynicznie to wybrzmiało?).

Do rzeczy:

Ymir, u Nordyków to „produkt” topiącego się lodu w morzu deszczu, [ plus ogień – to jakby uosobienie poezji, która bywa – dwubiegunowa [lód-ogień], działa w opozycji, i zwalcza w poecie jego różne stany napięcia, lub poetyckiego zaangażowania, lecz ostatecznie skazane na milczenie, bo tylko cisza krańcowo wyzwala piszącego od histerii twórczej. Napiszesz wiersz, i go porzucasz, gdy zostawiasz w połowie czujesz że coś boli i męczy. Ymir, [alegoria poezji] to twór organiczny mięso plus kości, w mitologii nordyckiej z mięsa powstała Ziemia, z kości góry, jego czaszka to nieboskłon. Prawnukiem Ymira był sam Odyn, wraz z braćmi „zmajstrowali” Midgard – inaczej - Śródziemie. Stan Wszechświata, w którego zakres wchodziła cała planeta oraz sklepienie niebieskie – w zasadzie cały kosmos. Była jeszcze krowa, Adhumla - ona „podlizała lód”, z wymion wypływały cztery rzeki, wykarmiła dziadka później ojca Odyna, odżywiała więc niejako samym Ymirem, a wykarmieni prawnukowie zamordowali pradziada – z jego „gadżetów organicznych” powstał Wszechświat. Masz rolę poezji - pożywna, karmi, a gdy odkarmi – staje się bezużyteczną. Wyjścia poza opowieść nie ma, bo treść wiersza jest stanem marazmu artystycznego, umiejscowiona symbolicznie w zimowej opowieści zmierza do punktu - zero czyli „Osobliwości”, do prapoczątku, może - kolejnego wiersza? To światy oddzielone „branami” - jak w kosmologicznej teorii niekompatybilnych wymiarów. Midgard (świat ludzi śmiertelnych) z Asgardem (wymiarem bogów nordyckich) łączy płonący most – zwany tęczowym, ale to światy oddzielne, nie każdy umie po nich stąpać. Nie wszyscy potrafią czytać poezję, schodząc z niego (mostu) trafiasz na zieloną równinę Idawal(i), alternatywnie Idawal(l) to stan nirwany [poetyckiego w tym wypadku] uwolnienia w zasadzie poróżnienia, „ludzi” od „bogów”, „poetów” od „analfabetów”, „przypadkowych artefakciarzy” od „artefaktów koneserów” odczytujących prawidłowo zapisy runiczne, podarowane nam ludziom „analfabetom” przez Odyna, tłumaczonych, nauczanych przez boga Heidmalla alternatywnie Reda. Ja utożsamiam Idawall z Czyśćcem, to poczekalnia, gdzie stan ducha wojownika, człowieka, innej podrzędnej istoty (np. krasnoluda, elfa, olbrzyma, karła; etc.) jest oddzielona – spokojna, (skoro to zielona kraina, silnie antypodyczna (przeciwstawna) chociażby do płonącego mostu) między Asgardem (niebem) a Midgardem (ziemią). Ponieważ Walhallia wchodziła w skład Asgardu (była jego częścią przeznaczoną dla umarłych Dusz, a w wierszu – miejscem „skonsumowanych poetów”) i do Asgardu trafić można było tylko po „tęczowym moście”, a schodząc z niego musiano zejść na równinę „Idawall”, domniemywam, iż Idawall to mitologiczna alegoria Czyśćca. Dlatego w wierszu piszę „ zbaczając z tej drogi (równina Idawali) nie trafisz do Raju Wyklętych Wojowników (Walhalli – Asgardu – Nieba)”. Chyba teraz – już rozumiesz. Kattegat, to cieśnina łącząca Danie ze Szwecją (tak?) tam w skale mieszkał Agir, miał siedem córek utożsamianych z falami, był patronem mórz, wód, oceanów, ale mieszkał na Ziemi. Ta faza wiersza, umiejscowia poezje na Ziemi, metaforycznie udostepnia ją ludziom „Analfabetom?” (w pozytywnym słowa znaczeniu – jak pisałem wyżej). Poeta-człowiek ma obowiazek wsłuchiwania się w te fale (w córki Agira – ewentualne Muzy), na pewno wśród nich jest odpowiedniczka greckiej Uranii, Muzy Astronomii. Bo kosmos jest powiązany praktycznie z ciekami na Ziemi. Księżyc chociażby decyduje o ruchach oceanów, jego fazy, odpowiadają za przypływy czy odpływy naturalnych akwenów na naszej planecie. Poezja jest szeptem, substytutem szumu fal morskich czy oceanicznych. Piszę: „w oddali usłyszysz szum Morza w oddechu boga Agira” to „cielesny rezonans akustyczny w zderzeniu fal kosmosu” . 

Dziewięć światów w mitologii nordyckiej to kolejno:

Asgard – siedziba Asów, czyli najwyższych bogów wojny, prawa i magii
2. Wanaheim – siedziba Wanów będących bogami płodności i urodzaju
3. Alfheim – siedziba Alfów (Elfów)
4. Muspelheim – kraina Ognia i siedziba Ognistych Olbrzymów
5. Jotunheim – siedziba Olbrzymów
6. Nidavellir (Swartalfheim) – siedziba Karłów
7. Midgard – siedziba Ludzi
8. Niflheim – kraina Lodu
9. Helheim – mglista kraina Umarłych

Jeżeli teraz to o czym tu częściowo pisałem połączysz z tymi światami, to prawie wszystko ułoży się w sensowną całość, resztę trzeba doczytać, we własnym zakresie. Ja nie jestem w stanie przedłożyć ci tu całej mitologii nordyckiej, sam jej całej nie ogarniam. Znam wyrywkowo.

 

DZIĘKI ZA KOŁYSANKĘ, ZNAM :))

Edytowane 3 Czerwca 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie prosiłam o to. 

 

No właśnie.    ;)   

 

Dziękuję.

 

A jeszcze. Do Walhalli trafiali tylko ci, którzy, polegli w walce. Innych zabierała bogini Hel. 

Freya też zabierała. 

 

To na razie, Tomaszu. J. 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Masz w takim razie tu Walhallie i Valkyrie. I zmykam spać, bo późno już. Cześć.

 

 

autor: Tomasz Kucina

Valkyrie-

--

 

czuję świerzb ciepła na policzkach

ich wstyd

ludzka ułomność - strach

zamyka granice

poeta

to Sigurd dmący w róg

pośród wściekłych Walkyrii

one

są jego spotworzonymi wenami

tych

wojowniczych dziewic

co suną na wściekłych wilkach

dzierżąc przed sobą tarcze i włócznie

a jednak na przekór

brakuje im buty

tak

jestem spragnionym słowem

podjudzam milczeniem

przepełzam przez ciąg niewydarzeń

ile trudu

szmaragdowa tożsamość luster

skosztowana szronem w tego samego człowieka

w przedziałach poszukiwań

w przeciągach niedoścignionych ideałów

po poręczach i zapachach

zeszklonych zamków

po cierpkim krzyku gustu

na deklu wstrętu oswajam bunt

tam skarb siły i rygor światła

w tajemniczym Asgardzie

i zdejmowanie czaru z pokuszonego poety

jak dusz walecznych Einherjerów

sprowadzenie do świętej Walhalli

i jeszcze wiara

w typologie stworzenia

które potrafi kategoryzować

i drwić z niepokory

białym wierszem