Jak Piotr

[atlantyda]

Czytałam ludzi
Jak książki
Do połowy

Zamykałam
Jednym słowem

Zostawiając
Przytrzaśnięte
Palce

Miedzy drzwiami
Trwałam

nikt nie potrafił
Lepiej ranić

Schowane
Za każdym gestem
Miałam
Przeciwpożarowe schody

Dusze pełna
Wylewałam Bogu
Chlebem i winem
Próbując zobojętnić
Roztwór pogardy

Teraz wiem
Powierzchownie
Brodziłam
Uciekając
Przed przypływem
Odczuwania

Zapieram się
Jak Piotr

Trzymasz mnie za rękę
Chodzę po wodzie
Balansuje
Przywracasz mi pion
Wsuwając w dłoń
Kocham

Żłobisz uparcie
Kras
Aż nagie
Wyartykułuje
Z każdym uderzeniem
zawierzenie

[Dotyk]

wiesz...

mogłabym się podpisać...pod tym wierszem (dla własnych potrzeb naturalnie...odczuwając to samo)....
on i mnie tak bardzo dotyczy....
i myślę...że wielu..wielu....
to prawdziwy wiersz....wiersz prawdziwy

klaniam się nisko - Mirka

[Agnieszka_Gruszko]

odkrycie
późne, nistety
jestem pod wrażeniem
piękna gra słów
piękna treśc
emocje aż kapią....

[atlantyda]

Nie za póżno.Po czasie.Ale błedy warto naprawiać

[Andrzej Borecki]

Witam moją ulubioną autorkę. Atlantydo - ten wiersz już opisałem na innym miejscu. Zawsze gdy go czytam robi mi się dziwnie na duszy.
Pozdrawiam

AndreaDoria

[atlantyda]

Witam cie.Ładną masz twarz AndreaDorio;)Podzdrawiam i dziekuję