Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

 

     Prognozy były lepsze

 

 

oprawiona w złoto najszczersze

— bez próby

wszystko w niej


niebieskość w szarości
mielina uszkodzona podstępnie
spokój i pokora

w najsmutniejszym rozkwicie


pachniało

siedmiolistną koniczyną

 

aż pewnego razu — po zachodzie
wpatrzona w horyzont
przestała go widzieć
— z nadejściem ciemności


wygasała

słoneczna część monotonii

płomienna melodyka 
 
pozostał

ledwie wyczuwalny zapach
siedmiolistnej koniczyny

 
na ścianie w małym pokoju

drzeworyt z dziewczyną


ze skrzydłami motyla


  

 

 

08-15.05.2018

Wiktor Mazurkiewicz

 

Edytowane przez egzegeta
zmiana treści (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Oj zaskoczyła mnie Wiktorze ta koniczyna :D Ogólnie jakby podążam za wierszem, chyba, ale jest moim zdaniem mocną kliszą, wiesz, taką Twoją. Czy hermetyczną? nie wiem. Bo z tych wielu klisz puszczam sobie film ( i zapewne nie tylko ja) i zawsze w nim patrzę przez to samo okno, a za oknem niemal zawsze ten sam widok... Pozdrawiam:)

Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wprawne Oczko Joanny trafnie odczytuje film.

Joasiu,

co ja na to poradzę, nie bawiąc się w eufemizmy, że to takie w kółko Macieju.

Na razie choruję i nie widzę światełka w tunelu na poprawę.

Znajomy, też osamotniony romantyk, "pocieszył" mnie, że on już 18. rok się leczy :(

Dziękuję Ci za słówko

i pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

haa, posiniaczona, to już tylko niespełniona:)

A właściwie to już nie nadzieja, tylko jej namiastka

w postaci dziewczyny ze skrzydłami motyla.

Pozdrowienia na antypody ślę :)

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wiesławie,

 

potrafisz Ty,

oj, potrafisz wzbudzić drętwą nadzieję,

gdyby tak było jak piszesz, chodziłbym - mimo zaistniałego faktu -

bardziej wyprostowany, z głową podniesioną do góry.

Dziękuję Ci Bracie po piórze.

Pozdrawiam.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Witam Cię Wiktorze,

 

Nadzieja, to dziwne słowo
Pozwoli tylko pokiwać głową
Czekaniem męczy 
Wiara, to mocny wyraz
Pozwoli prosto trzymać twarz
I nawet leczy


Pozdrawiam Cię serdecznie :))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na początku pomyślałem, że będzie banał, zakończenie jednak zakręca wierszem w przeciwną stronę. Ciekawa konstrukcja. Pozdrawiam
    • Lubię obcować z ciszą bo jest jak cień który nauczył się milczeć   Jest zawsze szczera nie marudzi spokojna grzechem nie kusi   Cisza jest jak poezja kto raz ją zrozumie zawsze doń wróci    Cisza to lek który nigdy nie boli jest jak sen który cieszy   Cisza to prawda o życiu nie raz potrzebuje zrozumienia   Cisza to ważne ogniwo w  otaczającym nasz świecie nie hałasuje
    • mówi on:   w twoich ramionach roztarte marzenia myślami zabite, gdy serca nie słuchasz w śnie kruchym przemierzasz złudzenia i cierpisz, i pragniesz – ledwie oddychasz   nie twoja wina, za dużo miłości dla kruchej duszy, wątłego serca tak chciałem jak ludzie prości za mało czasu, zabrakło miejsca   za późno, by cofnąć wskazówki zegara tak być musiało, nikt nie jest winny cóż, że taka miłość, że taka para któż by pomyślał, któż mógłby inny   tak bardzo chcę być dzisiaj przy tobie lecz stopy innymi chodzą ścieżkami odpoczniemy w spokoju w głębokim grobie żegnam cię dzisiaj gorzkimi łzami   mówi ona:   cóż, gdy nie mogłam, kochałam skrycie za dużo chciałeś, ja taka młoda przede mną i tobą otwiera się życie zapomnij, lepsza cię czeka przygoda   przeznaczenie i tak niech zostanie nie cierpię, mylisz się mój miły cokolwiek zrobisz, cokolwiek się stanie – los, a los mój kochany bardzo zawiły   zapomnij, tysiąc powtarzam razy nie słuchasz – że będziesz, obiecałeś plączesz myśli, plączesz wyrazy mówiłam do ciebie – nie słuchałeś   mówi on:   nie zapomnę choćby świat runął tak trudno żyć wciąż myśląc o tobie moja miłość – moją dumą nie zapomnę i w głębokim grobie   mówi ona:   zapomnij, ostateczne rzucam słowo czas nasz to przeszłość, wspomnienie przyszłość barwą płynie kolorową zapomnij, niech nie dręczy cię sumienie
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @iwonaroma Odpuść sobie tą tęsknotę, ludzki los bywa różny i z czasem można się do wszystkiego przyzwyczaić.  ;)
    • @acatiiia, dziękuję :)   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...