Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Poszłabym na spacer,

nad srebrzystą wodę

posłuchać jak kwitną,

myśli wiosny młode.

 

Wziąć za rękę smutki

przygnębienia zimy,

utopić je w rzece

subtelnie, bez winy

 

i słońce powitać

z uśmiechem na twarzy

razem z Tobą kroczyć,

tak przyjemnie - w parze.

 

Miłej soboty :)))

 

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

już po buty idziesz

już wzuwasz paltocik

przeglądasz  się w windzie

i malujesz oczy

 

pudru odrobina

z makijażem koniec

uśmiechnięta mina

już wychodzisz do mnie

 

wiec spacer przed nami

wzdłuż bałtyckiej plaży

kilka godzin mamy

by coś tam rozważyć

 

:))

Opublikowano

Witaj Jacku -  udany  ten spacer  -  wydaje mi  się że już otarłem się o podobny wiersz

ale może to tylko złudzenie sam już nie wiem.

                                                                                                                                                            Pozd. 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

skoro chęć wyrażasz 

na wspólne spotkanie

tylko płaszcz nałożę 

i czekam przy bramie

 

włosy upnę spinką

z powabnym motylem

na pewno spędzimy 

przecudowne chwile

 

alejką wzdłuż rzeki

gdzie się srebrzy woda

tylko bądź o piątej

przy bramie na schodach

 

                         MaksMara

 

:))))

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

przybędę o piątej

przy bramie na schodach

sama propozycja

już mi się podoba

 

dzień dłuższy od dzisiaj

można spacerować

a czas to wręcz pożre

szósteczką  rozmowa

 

nim się obejrzymy

rozważając strofy

gwiazdy nas ogarną

ale o tym potem

:))

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nie chcę już zanudzać

mówię Jacku szczerze

mogłabym do rana

zmyślać o spacerze

 

na sześciosylabach

strofy płynną lekko

jak żółte kaczeńce

nad wiosenną rzeką

 

słońca kolor lubię

błękitem przebija

o naszym spacerze

będę dzisiaj śniła

 

:))

 

 

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

wieczorem gdy głowę

kładłam na poduszkę

wyruszyłam myślą

na Szczebrzeską dróżkę

 

słońce delikatnie

włosów dotykało

słychać było skrzypce

chyba echo grało

 

Wieprz mu podśpiewywał

nutą Brzechwy chrząszcza

młode cyraneczki 

wiły gniazda w gąszczach

 

gdy na Stare Miasto

przybyłam zamojskie

usiadłam podziwiać

malowidła włoskie

 

przy bramie na schodach

stałam pół godziny

czekałam uparcie

kiedy przyjdziesz miły

 

za Ratusz Zamkowy

słońce zachodziło

i wtedy spostrzegłam

że to mi się śniło

 

Pozdrawiam :)

:))

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

i niech w snach zastanie

zamek Wieprz i chrząszcze

młode cyraneczki

w szuwarach i gąszczu

 

starówka kościoły

podświetlone nocą

migające gwiazdy

jak błyszczące złoto

 

i park w Nałęczowie

Świątynia Sybilli

Parczew Bazylika

czy żeśmy tam byli

 

wąwozy i jary

pośród pól i lasów

w jednym śnie ogarnąć

to za mało czau

 

rozkładam na kilka

snów pięknych i długich

być może w realu

uda się powtórzyć

 

Pozdrawiam:))

 

Opublikowano

od snu o spacerze

mijają dwie doby

miałeś Jacku rację

w planie to rozłożyć

 

w Zwierzyńcu przy Młynie

dzisiaj przyjdę, stanę

jak ciebie nie będzie

pójdę z innym panem

:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie znoszę dzisiejszej poezji, ponieważ "dzisiejsza" poezja nie istnieje,  wszystkie utwory pisane są jakby z odgórnie ustaloną relacją do dawno zmarłych artystów, jakby ich głównym celem było jedynie pokazanie: "Widzisz co by na to powiedział Mickiewicz? Obrzydliwe, nieprawda? A więc jakie to dzisiejsze!". Współczesna poezja definiuje się nie tym czym jest, ale tym czym nie jest, tym co odrzuca, grając grę pozorów o zrzucaniu z siebie ołowianych kajdanów decorum, gdzie tak na prawdę jest to jedynie przeżuwanie starych trików z początków zeszłego stulecia, tym bardziej ironiczne, im bardziej przeżuwacz taki chce pomiędzy mlaskami perorować o swojej nowatorskości.    Czytelnikowi powinno się to od razu zdać nieautentyczne, a po czasie - zwyczajnie nudne. Nie ma w tej poezji prawdziwej istoty dzisiejszego życia, ponieważ cały czas oglądamy ją jedynie przez pryzmat osób trzecich - tych magicznych "klasyków", których okowy staramy się rozpierać, a więc dzisiejszą poezję czyta się jedynie jako fetyszystyczną pornografię, gdzie postacie mogą się pieprzyć, ale tylko ku zadowoleniu mężczyzny siedzącego na fotelu w rogu pokoju, a u nas tym Panem może być chociażby Mickiewicz. Z początku może to odbiorcę uwierać, można czuć, że stanowi się wbrew swojej woli część tej erotycznej zabawy, że także i rola odbiorcy jest w tej sytuacji nie tylko sztampowa, ale o zgrozo pożądana, i stanowi dla naszego niewidzialnego fetyszysty źródło zadowolenia. W takich momentach, można marzyć o ucieczce w inne czasy, w styl życia który nie byłby źródłem niczyjej satysfakcji, ale taki, który byłby po prostu "nasz". Kiedy zdajemy sobie sprawę, że nie ma w rzeczywistości ucieczki od zaplanowanego scenariusza, jedyne co pozostaje nas wypełniać, to nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Kolejny wiersz. I kolejny. O niewziętym L4, o zakupach na obiad, o kolejce w przychodni albo o tym, że pani K. jest dzisiaj tak jakoś smutno.    Zawsze dostaniemy w tym momencie klasyczne (sic!) pytanie fanów danej poezji, tzn. "Czy to nie jest autentyczne? Czyż to nie jest istota sztuki?" Nie. To nie jest autentyczne. Jest tak autentyczne jak miłość w filmach dla dorosłych. Oczywiście, ruchy są całkowicie w porządku, może nawet bardziej przemyślane niż na co dzień, ale wszystko jest jedynie grane pod kamerę. I może coś nawet jest w tym porównaniu, może dzisiejsza poezja stanowi te same, fraktalne ruchy, w przód i w tył, i w przód, i w tył, wierzganie się w brudach codzienności, ale nie po to aby coś w nich znaleźć, lecz dlatego, że jakiemuś starszemu mężczyźnie ten brud na ciele się po prostu strasznie podoba.
    • @Tectosmith Z tego jestem kontent i ma już niech sprawdzę... @Tectosmith 415 wyświetleń, 2 lajki i 30 moich autorskich zaglądnięć :)
    • @SomalijaPo co nam pierwiastki:)
    • @Waldemar_Talar_Talar Poducha zazwyczaj lubi posłuchać, taka już jest.
    • @violetta Raczej odkryła... 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...