We śnie

[kwicher]

Sztormem targane moje życie

kontrolę nad nim tracę już o świcie

a nim noc przyjdzie do snu mnie zaprosić

muszę złe myśli z duszy mej wygonić

 

bo tylko serce mając jak śnieg czyste

bez strachu oddam się w ręce Orfea

by przez te chwile gdy jestem wszechmocny

być tylko sobą - bez maski istnienia

 

wtedy poznaję prawa świat tworzące

zgłębiam tajemnic krocie niezliczone

mędrcem i dzieckiem jestem w jednej chwili

klejnoty cnoty zdobią moje skronie

 

lecz gdy sen chłonie mnie bez oczyszczenia

najgłębsze kręgi piekieł są mym domem

i wtedy pragnę tylko zapomnienia

o tym kim jestem i jak marnie spłonę

 

a wkoło tańczy widmo bezsilności

i straszna ciemność co wszystko zakrywa

duszę pożera z serca krew wypija

głupota ludzka która nie przemija

Edytowane 4 Czerwca 2018 przez kwicher (wyświetl historię edycji)

[Deonix_]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To by można poprawić.

 

Poza tym, archaiczny, patetyczny,

ale całkiem przyjemny wiersz :)

Nie wiem, dlaczego tu tak pusto.

 

Pozdrawiam :)

[kwicher]

Dzięks