Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wielkosyt


Rekomendowane odpowiedzi

wstąpiliśmy w ten grudzień

kochaniem się nieprzytomnym

zadrżały pościel i sufit u sąsiada

on myślał że trzęsienie ziemi

 

obrazy chyliły się na bakier

kto by pomyślał takie akrobacje

nie przystoi raptem tylko jedno wino

a takie serca ukrwione

 

oj ty śliczności moja

twoja skóra jest nie do zdarcia

smakowałem próbowałem

ale ty jesteś nieskończoność

 

 

Świnoujście 03 XII 2017

 

Edytowane przez cezary_dacyszyn (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Niby fajnie i pomysłowo,

ale nie pasuje mi to "że" w ostatnim wersie pierwszej zwrotki,

osobiście napisałabym "on myślał o trzęsieniu ziemi";

 

I ta puentowa "nieskończoność" też mi jakoś nie leży...

Może by tak "ale ty jesteś nieskończona/nieskończonością" ?

 

Tylko proponuję oczywiście :)

 

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

oj, muszę sprawdzić, czy przypadkiem nie mieszkasz nade mną, bo mam takie harce  na co dzień  ;))

Sąsiadka poszła tam nawet w nocy, żeby przekonać się, czy przypadkiem to mieszkanie nie nie jest wynajmowane "na godziny".

Nie jest. Młodzi fajni ludzie, bez kompleksów  :)

Fajny wiersz.

PS

Co do "nieskończoności" zgadzam się z Deonix. Myślę, że "niekończący się owoc", czy coś takiego brzmiałby chyba lepiej.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przychodzi taki czas, gdy świat zdaje się rozpadać na drobne kawałki, a bliscy, którzy kiedyś byli naszym schronieniem, stają się jak cienie, które rzucają chłód zamiast ciepła. To czas, gdy codzienne chwile nabierają innego, bolesnego wymiaru – nieoczekiwane konflikty, odizolowanie, choroba, która zdaje się rozrywać nie tylko ciało, ale i duszę. W tym chaosie, gdzie każda scena wydaje się niezrozumiała i absurdalna, pojawia się niewidzialna nić prowadząca do czegoś więcej. Człowiek wchodzi na ścieżkę, która wiedzie go przez leśne ostępy – samotne spacery pośród drzew stają się rozmową z ciszą, odpoczynek nad rzeką przynosi ukojenie, a każdy kamień na drodze staje się znakiem, że ból nie jest bezcelowy. W tych chwilach, choć początkowo pełnych samotności i zwątpienia, zaczyna się odsłaniać głęboka prawda: życie nie jest przypadkowym zbiorem zdarzeń, lecz misterną układanką, w której każda trudność prowadzi do przebudzenia. To właśnie wtedy, w milczeniu natury, człowiek odnajduje odpowiedzi, których szukał całe życie. Dostrzega, że upadek był tylko początkiem lotu w nowe przestrzenie – przestrzenie pełne miłości, zrozumienia i akceptacji. Wszystko, co wydawało się nie do zniesienia, zyskuje sens, a serce zaczyna bić w rytmie harmonii ze światem. Bo przebudzenie nie przychodzi w ciszy wygodnego życia, ale w huku burzy, która oczyszcza wszystko, co nie było prawdziwe. I choć na początku wydaje się, że tracimy wszystko, w rzeczywistości zyskujemy to, co najważniejsze – siebie.  
    • @Leszczym - @Poezja to życie - dzięki - 
    • Nie było choćby krótkiej chwili, żeby w jakimś zakątku naszej wspaniałej ziemskiej cywilizacji, ludzie nie zabijali się na różne ciekawe sposoby.
    • Może to i niepobożne życzenia...
    • Zdaje się, że to prawda, iż w zdrowym ciele zdrowy duch. Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...