Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jak co roku


Oxyvia

Rekomendowane odpowiedzi

Witam -   dobrze mieć gdzie wracać gdy się ociepli -  sentymentalny wiersz  - takie lubię Oxivio.

Fajnie dziś u ciebie.

                                                                                                                          Słoneczka życzę i radości z dnia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję, Waldemarze, cieszę się bardzo, że Ci się tu podoba. :)

Tak, cudownie jest mieć taki mały domeczek pod samym lasem nad jeziorem pod rozłożystymi świerkami i rozgwieżdżonym niebem nocą. Czuję się tam dosłownie, jakbym zamieszkała w bajce.

Ja też Ci życzę słoneczka i radości. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Uroczo i ciepło............. I ja popełniłam też coś w tym guście już dawno, dawno temu. Ale to była ta niezapomniana wiosna. Pozdrawiam wszystkich, którzy zaglądają w takie miejsca......

 

 

 

 

Tu

 

Zaszyjmy się w las pachnący,

niech nas widzą tylko drzewa i ptaki,

i niech słońce całuje nasze twarze wzruszone.

 

W majowym lesie, pełnym dzikich konwalii

nikt nie wstydzi się uczuć tkliwych-

największy twardziel kocha żuki i zające,

zastyga cichy, by nie spłoszyć sarny.

 

Cywilizacja jest tu tylko odległym koszmarem.

 

Oto miejsce czarowne i czas darowany.

……………………………………………..

Oto miejsce czarowne i czas darowany:

 

tutaj każda myśl układa się w wiersze,

tu paprocie kępami znaczą drogę sarnom,

tu zajączek płochliwy śpi pod krzakiem jeżyn,

tutaj mrówek brązowych obóz pracowity

buduje wielki kopiec.

 

Tu każdy z nas jest taki,

jakby na świecie nigdy nie było zła.

 

A w baśniowym domku pod lasem

ma mieszkanie nasze szczęście cichutkie.

 

Tutaj jest nasze miejsce na Ziemi,

stąd tak bliziutko do Nieba.

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
    • Kwiatuszku, dziękuję za wizytę i czytanie. Miło mi spotkać się z Twoim czytelniczym uznaniem.     Pozdrawiam serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...