"Esencja mnie"

[misteriosa]

Wilgoć porannej rosy
cicho szepczącej do ucha
delikatne słowa
budzi mnie,
budzi mnie do życia,
wyrywa z marazmu istnienia.
Promienie słońca
oświetlające mą twarz
zabierają mnie
do świata głębi i zrozumienia
kruchego,
a zarazem wiecznego istnienia,
które jest tak mało znane,
zapomniane.
Czy jestem myślami,
które przychodzą i odchodzą
do mej głowy
jak fale w milowym oceanie?
Czy smutek,
który nawiedza mnie kiedy mówię „nie”
krzywdzeniu innych to ja?
Czy marzenia o świecie pełnym miłości,
gdzie dobro jest najwyższą z wartości to ja?
A wewnętrzny głos,
który ma w sobie coś,
co sprawia, że czuję się bezpieczna?
A jeśli to wszystko zniknie,
czy ja zniknę?
A może esencja mnie jest wieczna….