misteriosa

Masz rację- podzielę wiersz na zwrotki :)

Za pomocą wierszy głębię swą wyrażam. Dzięki temu latam, żyję, lekko czuję się, jakbym była piórkiem, które wnet doleci wszędzie tam gdzie chce. Czy pozwolić włożyć w ramy serce ? Pisać wiersze według zasad, czy iść za głosem wnętrza?

Dziękuję, dobry pomysł, spróbuję najpierw napisać w punktach plan wiersza :) Pewnie piszę takie długie wiersze m.in dlatego, że na razie piszę dla siebie, nie dla czytelnika. Pisanie cudownie na mnie działa, więc korzystam z tego w pełni, nie kierując się zasadą, że ma być krótko. :) Poza tym piszę od ok tygodnia więc to też mówi samo za siebie ;)

Oczywiście, że tak. Dla mnie brak jakiegokolwiek z wersów zmieniłby znacznie na niekorzyść przekaz wiersza. Szanuję Wasze zdanie i dziękuję za uwagi.

Wszystko da się powiedzieć krócej, zwięźle, ale po co to robić? Każdy wers wnosi nutkę czegoś nowego, kto uważny, ten dostrzeże to :) Miłego wieczoru

"Bratnie dusze" Morze gwiazd na nocnym niebie fale tworzy by przybliżyć nas do siebie by zjednoczyć razem nas Twoje oczy tak znajome jakbyś była mną. My się znamy? Chyba nie, jednak kiedy cię ujrzałam nie wiedziałam co się dzieje Niby obce lecz jak siostry dobrze rozumiemy się Skąd odczucie że jesteśmy sobie takie bliskie? Wszechświat złączył nasze drogi by posypał się miłości deszcz Uniwersum tak uczynne czuje, że to połączenie będzie dla nas jak spełnienie snów. Obie razem dłoń pomocną wyciągniemy w swoją stronę. Nawet jeśli teraz toniesz po to jestem żeby pomóc ci. Nasza więź jest cudowna lecz także ulotna jak wiatr. Nawet jeśli pokochałaś całym sercem mnie, wiem, że kiedyś nasze drogi się rozejdą, jeśli tylko dusza uzna, że cel osiągnięty jest. Będzie smutno, będę tęsknić, będę prosić cały Wszechświat żeby nie rozdzielał nas. Jednak życie jest czymś głębszym niż fizyczność, przestrzeń, czas. Wiem, że tam gdzie duszy głębia jestem nadal obok ciebie dalej z tobą zjednoczona tak jak krople dwie. Agnieszka Dybowska

Powiew miłości unosi się w przestrzeni, która otacza mnie. Wszędzie radość i zabawa, każda sprawa kończy się tak jak serce chce. Może Ci się nie podobać, jednak radzę dumę schować. Na początku możesz myśleć, że już nigdy Ci nie wyjdzie, że czas schować już marzenia no bo przecież ich spełnienie niemożliwe jest i już. A Twe serce kurz już pokrył, oczy mokre są od łez. Wiem, że ciągle tego chcesz, chociaż mówisz, że jest dobrze, że Twe życie jest cudowne. Skąd więc w kącikach oczu te łzy? Uwierz, że marzenia, które zawsze w Tobie były są tam dalej i czekają żeby serce je odkryło, oczyściło z tony kurzu, przytuliło je do siebie, powiedziało "nigdy więcej" nie pozwolę wam już odejść bo jesteście takie moje. Wyrażacie moją głębię, mogę lepiej poznać siebie dzięki wam. Jeśli tylko jest to słuszne, jeśli wyjdzie Ci na dobre, dusza znajdzie swoją drogę żeby spełnić je. Jednak najpierw może wszystko w rumowisko zmienić się. Możesz nawet nie pamiętać kim dziś jesteś, a kim nie. To co było wnet odejdzie. Nawet jeśli będzie smutno, czas pogodzić się ze zmianami, które przyszły, chociaż nowe nie nadeszło. Możesz w zmiany nie uwierzyć, w taki sposób nie chcieć przeżyć nawet dnia, lecz ja powiem Ci życzliwie, czekaj cierpliwie z wiarą, że wokół anioły lataja i wdrażają w życie najlepszy dla Ciebie plan. Gdy nadejdzie już czas zmian, powiedz o tym głośno nam, podziel z nami się historią, przecież obok inni stoją i czekają na swą kolej, tak jak kiedyś Ty. Może ta opowieść pomoże również im.

W letnich strugach deszczu tańczysz jak baletnica lekko, ponętnie. Twoja delikatność porywa mnie do tańca Chcę iść z Tobą, tańczyć taniec życia. Nie straszny nam deszcz ani burza Muza, która jest w Tobie otula nas swym delikatnym głosem, który mogę poczuć tylko ja w sercu.

Powiew głębi majestatycznych obrazów, dostojnych symfonii, lekkich jak piórko poematów sprawia, że moja dusza płynie, otwiera się niczym wrota Wszechświata. Całe bogactwo duszy jest na wyciągnięcie ręki. Nie złoto, nie diamenty, lecz sztuka jest bogactwem, bogactwem duszy

Bezkres istnienia wypełnia mą duszę po brzegi, przypominając jak bardzo jego istota jest ulotna i trwała. W głębi ciszy zanurzam się, tonę jak w rzece miłości, która otula mnie szeptem ciszy. Ballada milczenia gra pieśń wiatru, jest ukojeniem dla mej duszy, dla mego istnienia.

Wilgoć porannej rosy cicho szepczącej do ucha delikatne słowa budzi mnie, budzi mnie do życia, wyrywa z marazmu istnienia. Promienie słońca oświetlające mą twarz zabierają mnie do świata głębi i zrozumienia kruchego, a zarazem wiecznego istnienia, które jest tak mało znane, zapomniane. Czy jestem myślami, które przychodzą i odchodzą do mej głowy jak fale w milowym oceanie? Czy smutek, który nawiedza mnie kiedy mówię „nie” krzywdzeniu innych to ja? Czy marzenia o świecie pełnym miłości, gdzie dobro jest najwyższą z wartości to ja? A wewnętrzny głos, który ma w sobie coś, co sprawia, że czuję się bezpieczna? A jeśli to wszystko zniknie, czy ja zniknę? A może esencja mnie jest wieczna….

Czym jest muzyka? Czy to pieśń śpiewana sercem, kiedy czuję Twe ręce delikatnie biegnące po moim ciele? Czy to powiew wiatru, który maluje okręgi, kiedy Twe usta chcą poczuć smak mego ciała i zanurzyć nas w głębi tańca? Czy to przyśpieszony oddech, kiedy nasze ciała stają się jednością, jakby całość dopiero wtedy była całością? Czym jest muzyka?

Dziękuję, cenna rada. :)

Masz rację- szept brzmi lepiej :)

Odnalazłam Cię po latach spędzonych w bezkresnym oceanie logiki, liczb i ułamków, Cieszyłam się ze skrawków życia, myśląc, że to prawdziwa ja. Tymczasem na samym dnie ukryła się nieznana część mnie. Część dawno zapomniana, odepchnięta, schowana pod tonami strachu, łez i lęku. Nieznana część mnie. Odnalazłam Cię. Znalazłam Cię i nigdy już nie podważę sensu Twego istnienia. Wyparłam się Ciebie stanowczo i zdecydowanie, A Ty cierpliwie znosiłaś wieki trwające czekanie aż obudzę się ze snu, aż znowu będę obecna tu i teraz i znów odkryję jestestwo swego istnienia. Wypełniasz me życie ciepłem i radością. Sama w sobie jesteś wartością nad wartościami. Sprawiasz, że me serce gra muzykę, niczym muzyk grający symfonię. W dźwięku Twojej miłości tonie wszystko co nie moje, niechciane. Pieścisz me ciało niczym aksamitny szal otulający całą mnie. Napełniasz miłością każdą część mego ciała, sprawiasz, że cała tonę w muzyce wiatru i piękna. Znalazłam Cię i nigdy nie podważę sensu Twojego istnienia.

W dźwięku radości wychylam swą twarz ku niebu. Bezkresne istnienie otula mnie. Kieruję swe ręce ku Tobie. Odnalazłam Cię.

Wśród kwiecistych drzew, jak potok rwący nas do życia, ujrzeliśmy siebie. Byliśmy jak dwa pąki, które pod wpływem tęsknoty i rozłąki rozkwitły do życia.

W brzasku dzisiejszej nocy, pod wpływem lśnienia naszych ciał, pod wpływem głębi, którą ujrzałam w nas, zgubiłam się. Zgubiłam wcześniejszą siebie. Jestem nowa, odkryta, jeszcze nieoszlifowana. Wyczekana przez siebie tak bardzo, jak bardzo sen nocy letniej wietrznie otula Twą twarz. Otula miękkim dotykiem, jakiego nigdy nie znałeś, na który czekałeś długo, tak długo jak ja.