Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

twej, twych, jej - w krótkim wierszyku trzy zaimki osobowe z tego dwa archaiczne / twej, twych -winno być twojej, twoich ....dalej: DOPEŁNIACZ : kogo, trzeba ? - i masz: Cząstkę twej duszy , żar pragnienia, drgającego serca.

Unikać dopełniaczówek bo one nie zdobią utworu.

Mam nadzieję, że w przyszłości będzie lepiej, czego życzę..........Dzisiaj słabo.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A mogłabyś określić bliżej ten cel?...bo ja jakoś celowości nie mogę się dopatrzeć, ale to widać braki w mojej edukacji.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale ja Paulino nie oceniam Ciebie, tylko Twój utwór i widzę, że nie potrafisz uzasadnić tego "archaistycznego" zabiegu, który Twierdzisz, że jest celowy.

 

No nic, przywykłam już, że jak autor "puści bąka" to mówi, że to celowo.

Powodzenia.

 

 

  • 3 tygodnie później...
Opublikowano

Wiersz, który piszemy należy sercem czuć.
Każde słowo, każda litera, akcent, kropka czy przecinek
I nie ważne co to bywa nawet i zaimek
Mnóstwem być musi i nadaną mnogością 

Jeśli tylko wiersz jest naszą przyjemnością.

 

Niestety Irena tego nie czuje. Pewnie jest nauczycielką.

Opublikowano

Irenko,

zaimki skrócone, archaiczne czy nie - równoprawnie dopuszczone do stosowania, zwłaszcza w tekstach pisanych lub później wyśpiewanych.

Pozdrawiam z szacunkiem :)

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgadzam się z tym, że wiersze należy sercem czuć. Inerpunkcja i inne "zasady" pisania to rzecz drugorzędna. Jeżeli czujemy coś, mamy przemyślenia po przeczytanu utworu to cel został osiągnięty, mimo ewentualnycch niedociągnięć. Poezja to również sztuka, a jej nie wolno wtłaczać w sztywne ramy. 

P. S. Dziękuję za komentarz :) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nareszcie zgoda na ekshumacje... Choć czasu upłynęło tak wiele... Bolały wspomnienia w cichy szloch przyobleczone, Padało nocami tysiące łez…   Zgoda niepełna... częściowa... Wciąż więzną w gardle niewykrzyczane słowa... O bólu który w kresowych rodzinach, Tlił się przez kolejne pokolenia...   A przecież każdy człowiek, Zasługuje na godny pochówek, By migocący znicza płomień, Cichym dla niego był hołdem,   By kamienny nagrobek, Wiernie pamięci o nim strzegł, Imię i nazwisko na nim wyryte, Milczącym pozostało świadectwem…   Nareszcie godny pogrzeb… Polaków zgładzonych przed laty okrutnie, Przez w ludzkich skórach kryjące się bestie, Pogardą i nienawiścią nocami upojone…   Tamtej strasznej nocy w Puźnikach, Ciągnąca się noc całą mordów orgia, Dziesiątki bezbronnych ofiar przyniosła, Zebrała śmierć okrutne swe żniwa.   Bohaterska polskiej samoobrony postawa, Chaotyczna desperacka wymiana ognia, Niewiele pomogła i na niewiele się zdała, Gdy z kilku stron zmasowany nastąpił atak.   Spod bezlitosnych siekier ciosów Banderowskich zwyrodnialców i okrutników, Do uciekających z karabinów strzałów, Pozostał tylko wypełniony zwłokami rów…   Po tak długim czasie, Nikczemnego tłumienia prawdy bolesnej, Przyodziewania jej w kłamstwa łachmany podłe, Tuszowania przez propagandę,   Dziesiątki lat zwodzenia, Kluczenia w międzynarodowych relacjach, Podłych prób o ludobójstwie prawdy ukrywania Oddalały żądanych ekshumacji czas…   By w cieniu kolejnej wojny, Niechętnie padły wymuszone zgody, By pozwolono pomordowanych uczcić, Na polskich kresach w obrządku katolickim,   By z ust polskich księży, W cieniu tamtych zbrodni straszliwych, Padły słowa o Życiu Wiecznym, By złożono trumny do poświęconej ziemi…   Choć niewysłowionych cierpień ogrom, Milionów Polaków na kresach dotknął, Czapkując radosnym z dzieciństwa chwilom, Otulili czule swe wspomnienia pamięcią.   I gdy snem znużone przymkną się powieki, Wspomnieniami w blasku księżyca otuleni, Pielgrzymują nocami do sanktuariów kresowych, Starzy zza Buga przesiedleńcy.   A gdy niejednej księżycowej nocy, Starzy siwowłosy kresowiacy, Modlą się za swych przodków i bliskich, My także za nich się pomódlmy…   Za pomordowanych w Puźnikach, Za zgładzonych we wszystkich częściach Wołynia, Niech popłynie i nasza cicha modlitwa, Przyobleczona w piękne polskiego języka słowa…   - Wiersz poświęcony pamięci Polaków pomordowanych w Puźnikach w nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku przez sotnie z kurenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) Petra Chamczuka „Bystrego”.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Jar na głaz; a tu ile może jeżom Eliuta - załga raj.  
    • Mat Ina - żet, ale że ty zbiorom, i moro bzy - też Ela, też Ani tam.    
    • Gór udar; rad ucięto w kwotę, i cuda - radu róg.  
    • @Migrena Najserdeczniej Dziękuję!... Z całego serca!... Pozdrawiam!   @violetta I słusznie!... Pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...