Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Noc na świerkach ciemność przędzie
jeszcze we śnie są żołędzie
jeszcze krążą ćmy upiory
jeszcze władza nocnej pory
jeszcze cisza głucha wszędzie
czy dzień będzie czy nie będzie
nocne zjawy się majaczą
kroplę rosy z liści toczą
całą nockę od wieczora
to ich czas to jest ich pora


W całym lesie pusto wszędzie
tylko puchacz huka smętnie
nocy nie oddamy tanio
dzisiaj pewnie dzień nie stanie


Jednak z czasem czerń rzednieje
ciemność nocy subtelnieje
chociaż jeszcze las milczący
już napięcie czekających
kiedy nocy przyjdzie kres
już na pierwszy promyk czas

 

Noc umyka brzask powrócił
pierwszy śpiewak się obudził
najpierw cicho jednym trelem
jakby się pomylił z celem
swego śpiewu w tej scenerii
ale dźwięk ten choć mizerny
budzi innych do koncertu
śpiewów arii i uwertur
aż się nocka pochyliła
taka śpiewów była siła
więc uchodzi szybkim pędem
za nią światło wpada wszędzie
tutaj rąbkiem strzałą indziej
to posłańcy pana światła
słońca co za chwilę przyjdzie


Na tę chwilę ten momencik
ciszą las się wstrzymał wszędzie
dając pokłon tą cichością
słońcu które tu zagości
z woli Stwórcy Wszechmocnego


On ustawił czas wszystkiego


Potem za zdwojoną siłą
dzióbki ptasie grają kwilą
terlikają czuszykają
podśpiewują modulują
aż się wiatr do życia zbudził
chuchnął dmuchnął liśćmi ruszył
pofiglował sobie z sosną
sprawdził czy konwalie rosną
i poleciał ku przestworzom
głosić wszystkim chwałę bożą
– bo też modli się przyroda
aby dobroć miłość zgoda
przez dzień cały były z nami
roślinami zwierzętami

 

I już widno ranek ciepły
w jasne barwy las oblekły
na mchach jasnej plamy smugi
w pajęczyny nitkach długich
woda świeci kropelkami
czyściutkimi brylantami
dźwięczną radość słychać wszędzie
już jest słonko już dzień będzie
no i Ania z Krzysiem Grzesiem
pewnie wkrótce tu przybędzie

Edytowane przez Zbigniew_Rułkowski (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zbigniewie, dla dzieci się nadaje, nie marudzę na temat rymów, bo one to lubią. Nawet średniówka jest :)

 

Kiedyś napisałam wiersz dla bratanka.

Zadzwoniłam i zaczęłam mu czytać. Po pewnym czasie, przerwałam żeby o coś zapytać, a tu głucho, Szymek się nie odzywa.

Za chwilę zadzwoniłam jeszcze raz i pytam co się stało?

A Szymek na to:

- Ciociu, za długie to było.

 

Trzeba wziąć poprawkę na wiek, to tak na marginesie.

 

Pozdrawiam przedpółnocnie :)

 

 

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Upiory - znajomym powiedzieć trzeba,

Potrzeba na to kawałek Drzewa,

Okryj swe Ciało na chwilę Tą Iskrą,

By z Ogniska Szczerości wycisnęło Skrą,

Jak to Lasy - Drzewa ciszą tam będą,

Gdy te Lasy - Lekiem Naszą przędzą,

Gdyż czasami ponad wszystko,

Oddając się ponad zwaną Iskrą,

Skra jak swe zamiary trafić - Tak,

Jak Iskra Trwogę tego domówić ma,

Popatrz przecie chwilę cicho mając,

Jak to Radą się wciąż tak oddając

 

Chociaż miłe i zawiłe nie zrozumiesz choć przez chwilę. 

 

Pozdrawiam ciepło.

Edytowane przez Damien_Dam (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Czy tylko ja mam wrażenie, że ta bajka wcale nie jest dla dzieci ? :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Sama bym się bała, gdybym ją usłyszała kiedy byłam dzieckiem :)

Z drugiej strony... nie wszystkie bajki muszą ociekać słodyczą :)

 

A tak serio... jeszcze trochę popracowałabym nad tekstem :)

 

Pozdrawiam ciepło :)

Bożena TP

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję za uwagę.

W oryginale jest podział. Wklejałem z pdf-u i gdzieś przerwy zaginęły, a ja raptus nie sprawdziłem. Proszę zauważyć duże litery w tekście tam były odstępy zwrotkowe.

 

Najlepszego Zbigniew (z zawodu leśnik) 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na samym początku, po wprowadzeniu  przez Jacka Suchowicza na wasz portal, sprawę traktowałem bardzo poważnie i byłem Zbigniewem. Na co dzień jestem Zbyszkiem.

-jak w moim wierszyku poniżej: (pomińmy rymowanie)

 

Kiedy byłem młody
byłem chmurny
i jak u Mickiewicza
byłem durny


kiedy staję się stary
dojrzałości nabieram
i stanę się tak dojrzały
że aż zdziecinniały

 

Zbyszek Rułkowski

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Rafael Marius dziękuję za dopytanie, fakt, to wspomnienia z dzieciństwa i późniejsze ;) Miasteczko Sz. jest położone w miejscu, gdzie nieodległa Wisła ma zdradliwe wiry; w tamtych czasach rokrocznie ginęło w nim w ( wyniku utonięć spowodowanych lekkomyślnością) - kilka osób, często w bardzo młodym wieku. Na wieść o tych zdarzeniach rozpacz i współczucie przeplatało się z poczuciem bezsilności, wręcz złości wobec ludzkiej dezynwoltury, braku wyobraźni…   pozdrawiam. 
    • piętro wyżej grają techno mi herbata stygnie z dymem i zostawia ci wiadomość na tej brudnej zimnej szybie   piętro niżej ktoś się kocha głośno mocno i szczęśliwie zanim wyjdę  na paluszkach podsłuchuję ich przez chwilę   w światle miasta aksamitnym na ulicach rozchełstanych gdy tak biegnę i się śmieję tak zadziornie świat się jawi   a jak wrócisz za tę szybę brudną zimną popisaną dolej wrzątku niech dopisze zaraz będę mam tak samo   weź ze sobą kilka marzeń wypuszczone jak latawce wplączą się naiwnie w niebo i zostaną w nim na zawsze    
    • Stary dom przy ulicy Klonowej oddychał ciszą. Miał w sobie coś z zamyślenia — jakby jego ściany były świadkami historii, których nikt już nie opowiada. Wysokie sufity, skrzypiące schody, zapach desek nasiąkniętych wiekami... To nie był dom młodych ludzi. To był dom, który się pamięta, nawet jeśli się w nim nigdy nie mieszkało. Remont strychu miał być formalnością. Nowe ocieplenie, wzmocnienie belek, może kilka szafek na sezonowe graty. Robotnik — pan Janusz, człowiek ze złotymi rękami i sercem do drewna — pracował z pokorą wobec materiału. Gdy podniósł jedną z desek, skrzypnięcie było inne niż zwykle — jakby dom zadrżał, nie chcąc zdradzić swojej tajemnicy. Pod deską spoczywały rzeczy owinięte w pożółkłe prześcieradła i gazety z datą 1937 roku. Kurz zatańczył w powietrzu, a światło latarki zatańczyło wśród wspomnień, które nie powinny być poruszone. — Proszę państwa... coś tu jest. Anna i Michał — właściciele domu — wbiegli na górę, niepewni, czy będą świadkami czegoś niezwykłego, czy jedynie kolejnej zagubionej walizki z poprzedniej epoki. Pan Janusz rozłożył pakunek z taką ostrożnością, jakby dotykał relikwii. Najpierw ukazała się zastawa stołowa — porcelana cienka jak papier ryżowy, z delikatnym złoceniem wzdłuż brzegów. Każdy talerz zdobiony był ręcznie malowanymi kwiatami — nie takimi z podręczników botanicznych, lecz tymi z dziecięcych wspomnień: róże, niezapominajki, maki. W filiżankach drżały jeszcze cienie dawnych rozmów, a spodeczki milczały jak dno studni, z której kiedyś czerpano śmiech. Potem pojawiły się świeczniki — mosiężne, z misternymi żłobieniami, na których czas osadził zielonkawą patynę. Ich kształt przypominał kolumny ruin, a wosk zastygły u podstawy mówił: tu kiedyś płonęło światło. Obok nich leżał wazon z opalizującego szkła, w barwach porannej mgły — szarość przechodząca w błękit, jakby uchwycono moment, w którym noc oddaje dzień w ręce światła. W jego wnętrzu spoczywał suchy, zbutwiały płatek róży. Może ślad po ostatnim bukiecie. Może dowód miłości, która nie zdążyła zwiędnąć. Najmniejsze, lecz najbardziej osobiste było pudełko — drewniane, z metalowym zamknięciem i wyblakłym napisem: „Dla Marii, na zawsze.” W środku — fotografie. Czarno-białe twarze, które kiedyś miały imiona. Kobieta z miękkim spojrzeniem i włosami upiętymi w koronę codzienności. Mężczyzna w mundurze, którego ręka spoczywała na ramieniu dziecka — może ich syna. Były tam też pocztówki — z Paryża, Lwowa, Wenecji. Pisane starannym pismem, słowa: „Tęsknię. Czekaj na mnie. Twój Janek.” Anna wzięła jedną z kartek i przeczytała półgłosem, z drżeniem: — „Miłość nie zna granic, ani czasu, Mario. Gdy zamkniesz oczy, będę obok.” Głos jej zadrżał, a w oczach zalśniła łza, nie wiadomo czy cudza, czy jej własna. Michał stał w milczeniu. Nagle poczuł, jakby dom przemówił — nie słowem, lecz obecnością. Jakby ich życie właśnie zostało splecione z losem tych, którzy byli tu wcześniej. Jakby każdy ich krok po tych deskach od teraz miał być uważniejszy, cichszy — w szacunku dla tych, którzy milczą. — Może nie jesteśmy tu przypadkiem — powiedział w końcu. — Może ten dom nas wybrał, bo wiedział, że go usłyszymy. Anna spojrzała na niego z czułością. Była w tym momencie jakaś dziwna, cicha intymność — nie między nimi, lecz pomiędzy nimi a przeszłością. Jakby czas przestał istnieć.
    • @Rafael Marius   Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.
    • poezja to nie tylko pisanie wierszy to życiowa droga która częstuje smutkiem radością i żalem  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...