Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wiersze dla ambitnych

Cichy Wędrowiec
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Cichy Wędrowiec

Cichy Wędrowiec

Opublikowano
Opublikowano

Ugiąłem kolana, 

zamknąłem oczy, 

lekki poczułem chłód, 

jakaś dłoń dotknęła mego ramienia, 

nim zdążyłem zobaczyć, 

nikogo już nie było, 

poczułem słodką woń, 

niczym róży, 

wstałem po cichu, 

tak bezszelestnie poszedłem prosto, 

i tak kroczyłem powoli, 

jakby za pochodnią, 

choć światła nie widziałem, 

instynktownie stawiałem kolejne kroki, 

ufając, że ktoś tam jest, 

martwa cisza na końcu drogi, 

gęsta mgła, 

a ja taki sam, 

serca czuję szybsze bicie, 

nie chcę już tak, 

by tylko nocy mrok żegnał mnie przed snem, 

by o poranku witało mnie tylko słońce, 

jeden gest, 

jeden dzień, 

jedna krótka chwila, 

to wszystko może stać się początkiem, 

zaufać, 

najtrudniejsze zadanie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Tam gdzie wiatr we mgle

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      szukaj mnie tam gdzie wiatr we mgle marzeń cień   szukaj mnie tam gdzie wiara się tli zobacz mnie   ja jestem nadzieją  nie zgub mnie proszę cię
    • Naram-sin
      Symfonia Kosmicznego Istnienia

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Za dużo furor divina, zdecydowanie.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zimny malarz malował co chciał

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      co to były za zimy śnieguł i mrozu było po pas   wiatr był tak zimny że momentami stawał czas   a mimo to byliśmy szczesliwi patrząc na okno   na którym  zimny  malarz malował co chciał   co to były za zimy tylko minione wie o tym najlepiej  
    • sisy89
      na pokaz

      Przez sisy89 · Opublikowano

      nadchodzi południe znów żenujący rytuał składania rączek przy obiedzie  i udawania że jest cudownie   na stole niedoprawione mielone i kilka imitacji warzyw   wszystko byle jakie tak jak życie w codziennej iluzji szczęścia chwalenie się tym co mamy i czego nie mamy   uśmiechy na pokaz   tylko na internetowych fotografiach wszystko wygląda cacy   papier i sieć przyjmą wszystko a potem z obrzydzeniem wyrzygają prawdą schowaną gdzieś za zamkniętymi drzwiami
    • Lach Pustelnik
      Symfonia Kosmicznego Istnienia

      Przez Lach Pustelnik · Opublikowano

      symfonia kosmicznego istnienia   Otoczyły mnie dźwięki łagodne Wiatr  w  liście  drzew  dmuchał  ostrożnie Gładził je ciepłym oddechem poranka I pochylały się trawy i krzewy I      drzewa      w      nieustającym     akcie Wdzięczności dla nieznanego Bowiem czerpały energię z ruchu I        spijały        promienie słońca        darczyńcy Hojnego   bóstwa   któremu   istnienie   swe zawdzięczały    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          Rozum odbiera i w życie wtłacza Świadomość tej zależności uparta Nie do zniesienia jak niewolnictwo Którego pęt zaciśniętych nic nie rozluźni I nie wyzwoli nawet myśl czysta Najstarszych mędrców sprzed wieków głębokich Przeżuta     przez          miliardy    istot          wrażliwych Uginających się pod ciężarem bytu swojego           A   wiatr   swoje   czyni   i   Słońce   nie   gaśnie Wzajemnie w utrzymywaniu się wspomagając Porządku rzeczy i praw fizyki I algorytmów które czuwają Nad porządkiem wszystkiego bytu           I  wiem  że  myśl  żadna  wplątana  w  sieci Zależności      kosmicznych     nie      zmieni Tchnienia   najlżejszego   nawet   podmuchu Ani promieni nadbiegających Z otchłani kosmosu nieskończonego I bez wysiłku wymuszających Istnienie moje w czaso-przestrzeni             A  wiatr  gra  na  liściach  drżących  jak  struny Mieniących się nutkami kolorów Z tęcz wszystkich natchnienie pobierających i zachwyt I trwogę mi przynoszących           Realność   zatraca   się   w   nierealności Granicy już żadnej nigdzie nie widzę Ze snu się budzę, lecz śnię już następny I jeszcze jeden i znów kolejny Budzę się budzę miliardy razy A sen się ze snu kolejny wyłania Eony niczym sekundy mijają I myśl przepada i oświecenie Nie-przebudzony znów rezygnuję Niczego więcej nie oczekuję           A wiatr to ustaje, to znowu wzbiera A Słońce zza chmur się jasne wyłania Choć  czuję  grozę  i  słyszę  w  oddali Pomruk  i  ciemność  burzy  niszczącej Zgaszą muzykę gromy piorunów I nuty zielone rozproszą na wichrze I czas się nowy wyłoni z nicości Lecz czy go żywy jeszcze doczekam?           Czy w ciszy powstałej usłyszę rodzące Się z wolna melodie Grajka Bożego? I czy w szarości kolory tęczy Łzami radości wypełnią znów oczy?           Zasnęli buddowie w kamiennych blokach Wykuci męką istot cierpiących Nie      zburzyły       spokoju      wiecznego Barbarzyńców szalonych zastępy Nie   musieli      z        martwych powstawać Oświeceni. By zbawiać żywych           Raje z łoskotem się zatrzasnęły Wrót co do niebios nas prowadziły I upadł człowiek i umarł człowiek Bo nie miał siły Bo był przegniły    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...