ogień

[dobry czas]

ogień

języki mlaskały śliniąc belki stropu
w żarłocznym zapędzie strzelały wysoko
mrugając wokoło z uśmiechem szyderczym
puszczały wraz z dymem wszystko ku obłokom

w tanecznym żywiole iskry rozszalałe
niesione na skrzydłach ciepłego powiewu
szukały dla siebie bezpiecznej przystani
by móc tam dojrzewać - zapalać do gniewu

a potem sytością osiągniętych celów
rumieńcem płomienne oblewały czoła
zapinając wszystko na ostatni guzik
mówiły o ziemi że jest całkiem goła

[Alicja_Wysocka]

Mam tylko jedno maluśkie ale, jednak nie będę się upierała.

Powiewu - gniewu. Rym w dopełniaczu, kogo, czego, w tym samym przypadku z tą samą częścią mowy, rzeczownikowy, gramatyczny.

Autor, jak piłkarz, musi wiedzieć którą stroną buta ma kopnąć piłkę. Jak się w dobrym wierszu zapodzieje gdzieś tam jakiś jeden taki, niech już sobie będzie :)

Dobrze poprowadzony, wyważony i policzony.

 

Chyba będę Cię czytała :)

 

Tymczasem :)

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 23 Kwietnia 2017 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[dobry czas]

masz rację Alicjo  z tym powiewem i gniewem ,,,

miło mi gościc Ciebie ,,,,

[Ewa Szostek]

Nie wszystko rymować się musi. Powiewu... lekkiego , zmysłowego zabierz. Wrzuć garść podmuchu niosącego grozę i zniszczenie. 

 

Mnie wiersz się podoba. Pozdrawiam.