Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam

Jest  chyba jakiś problem z przewijaniem stron np. tego wątku, nie mogę wrzucić ani pierwszej ani drugiej strony. Nie wiem, może to tylko u mnie i tylko sygnalizuję.

Jeszcze pytanie co należy wcisnąć aby zaznaczyć osobę

której się odpowiada ?

Pzdr

 

Opublikowano

Czasami może się dłużej ładować, bo nie mamy jakiegoś super serwera jak na taką ilość postów, ale wciąż powinno się doładowywać po 2-3 sek. Masz adblocka?

 

Najlepiej cytuj. Powiadomienie wtedy jest wysyłane. Ewentualnie można zawołać przez małpkę, ale wtedy trzeba wpisać samemu nick: @Annie_M

Opublikowano

Dla mnie portal stał się mało przejrzysty.

Irytuje mnie np. oddzielenie tytułu zielonym paskiem paskiem z napisem  np:

uniki

Rozpoczęty przez Jerzy_Edmund_Sobczak, Wczoraj o 10:59 AM

2 posty w tym temacie

 

................i dopiero po tych napisach jest tekst.

Dalej reklama : nie umiesz się wysłowić...i dopiero komentarze.

To się wszystko strasznie rozwodniło.

Rozumiem, że reklama jest potrzebna aby utrzymać portal, ale ogólne wrażenie strony moim skromnym zdaniem, jest o wiele gorsze niż było.

Opublikowano

Te odległości między tytułem i tekstem właściwym

i komentarzami rzeczywiście są spore.

Ale do reszty jakoś przywykłam,

choć jeszcze się gubię niekiedy

we własnym profilu ;)

A tak poza tym jest nawet ok,

chociaż na początku mi się nie podobało ;)

 

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pierwszego dnia po zmianach, czułam się jak na największym skrzyżowaniu w Tokio :P

Ale teraz już mi się widzi.

Niektóre wiersze mam w śmietniku, chciałabym je przenieść z komentarzami na Poezję współczesną.

Strach pomyśleć, co będzie jak Mateusz kupi nowy śmietnik :)

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 cześć i chwała bohaterom !!!!! Tym z Ak i NSZ. Na wiecznej warcie u stóp Boga.   Aniu --jesteś wielka !!!!
    • @Jacek_Suchowicz Jacek, rozumiem Twój nastrój i to, jak bardzo wiadomości potrafią przygnębić… U mnie dziś poezja gra inną melodię - taką, która pozwala na chwilę zapomnieć i odnaleźć oddech, nawet jeśli świat za oknem bywa trudny. Może to właśnie w takich chwilach warto sięgnąć po słowa, które nie ważą, nie dzielą, tylko łączą. Dziękuję, że jesteś - nawet gdy mamy różne perspektywy. @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ale to raczej wierszem pozwalam sobie - bo mi tak pasuje - tam mam dużo przestrzeni, w życiu - malutko,  pozdrawiam serdecznie :)
    • "Panna Jaskółka z miastka Lulkowo,                 zamierza dobić targu na nowo. Ptaszka pragnie zatrzymać", by ród ptasi podtrzymać. Konsensus - robią jaja hurtowo.     @Nata_Kruk Podoba mi się Twój ptasi cykl, ale dlaczego, no dlaczego, nie AABBA? Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.
    • Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich  nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...