Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Powrót do przyszłości

Marek Hipnotyzer
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek Hipnotyzer

Marek Hipnotyzer

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tego sylwestra spędzała sama. Moglibyście już ją widzieć z opuszczoną głową i wygiętą chudą, kaczkowatą szyją, spacerującą po domu w szurających kapciach. Mieszkanie straszyło ciszą do północy, po północy miało być tak samo. Nic to nikogo nie obchodziło...Nawet kot był cichy i przytłumiony. Wycofał się w ciszę i mrok; cichy, czarny kot. Położyła się w tej ciemnej ciszy, jak w trumnie.

Przyszedłem nieśpiesznie. Zamek nie stawiał zbyt długo oporu. Nie miałem szampana w torbie, liczyłem na zdobycz.

Pies nie szczekał od prawie roku. Teraz siedziałby schowany pod biurkiem w strachu przed petardami, chowając swój poczciwy biały łeb, by się nie bać psim strachem. Miłość była wyszła, była daleka, niepewna jak przyszłość.

Gdy zamek ustąpił, zauważyłem, że z wiszącego w przedpokoju uchwytu na okrycia wieszchnie, zaraz zsunie się hałaśliwie płaszcz. Chwyciłem go spokojnie i z wyczuciem powiesiłem z powrotem.

Łza spłynęła jej po dwóch policzkach naraz. Była już w swojej podświadomości. To było takie miejsce, gdzie słowa znaczą, to co znaczą naprawdę. Gdyby ktoś przy niej był, wypowiedziałaby słowo, jedno jedyne, które teraz wypowie bezgłosnie...

...przyszłość...

Poczułem zimny powiew. Wiem, że tak naprawdę go nie było. Przebiegł tylko czarny kot. Poznał mnie, ale on był ciepły. W mojej podświadomości. Gdzie słowa są nie tylko słowami, nawet gdy mówi je kto inny - usłyszłem:

...śmierć...

Zasnęła. Leżała słodko wygięta na łóżku. Schowałem nóż do torby. Było tak jeszcze miejsce na szampana. Delikatnie pochyliłem się nad nią. Łzy były ostygły. Przyszłość zniknęła pod powiekami. Śmierć była wyszła, była już niebytem, jak przeszłość.

Pocałowałem ją, tak delikatnie jak zawsze. Pokręciła nosem, lecz nie otwarła oczu.

Następnego dnia wróciłem. Wprawdzie bez szampana. Powróciliśmy do przyszłości. Było znów blisko od łez do radości.

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Pokój 213

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Bożena De-Tre Z szacunkiem schylam głowę :) Wszystkiego pięknego :)
    • Bożena De-Tre
      Pokój 213

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Migrena Mam „ wrażliwcom” co wiedzą jak smakuje kawa o poranku….niech płynie wszystko-:)od

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      życzę….
    • Relsom
      Wino

      Przez Relsom · Opublikowano

      Piłaś siebie z jego ust jakby każde słowo było toastem. Był zachwycony – do pierwszego haustu. Potem już tylko pił. I pił. Nie rozróżniał roczników, nie czytał etykiet. Szukał ciężaru w ciele, nie w tym, co dojrzewało latami. A ty – dumna jak burgund w kryształowym kieliszku – stałaś się wodą w plastikowej szklance. Nie dlatego, że przestałaś błyszczeć. Lecz dlatego, że on patrzył tylko przez szkło.
    • Berenika97
      Skrzynia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Bardzo dziękuję! Masz rację  - Człowiek poraniony w dzieciństwie, często nie może się odnaleźć w dorosłym życiu. 
    • yfgfd123
      Pierwszy romans cz.2

      Przez yfgfd123 · Opublikowano

      Zacząłem od rekonesansu - począłem subtelnie zataczać wokół niej kręgi, przyglądając się jej z każdej strony, uważając, aby przypadkiem nie pokazać mojego zainteresowania. Uważałem wtedy naszą domniemaną bliskość za dosyć intymną, za delikatną i gotową do rozsypania się w drobne kawałki pod nieuważnymi, obcymi dłońmi, ponaglającymi ruchami nie cierpiącymi subtelności. Dopiero potem skojarzyłem te spacery z orbitowaniem, choć byłem raczej księżycem (a ona nie była słońcem!), bowiem o ile pozwalała mi na to okazja, moją twarz cały czas kierowałem ku niej, starając się łapać wszystkie refleksy, które mogły mi rzucać poroztrzaskiwane szyby, czy fragmenty gołej blachy. Nie zliczyłbym ile takich okrążeń zdołałem wykonać przed powrotem do domu, lecz pewny byłem wszystkich uzyskanych informacji - całkowicie pustej framugi po oknie na parterze, idealnego miejsca na wtargnięcie do środka, otoczonego z trzech stron samą fabryką, tworzącą w tym miejscu odrobinę prywatności, z dala od pustych przechodniów jak i wścibskich oczu lokatorów przyległych do niej bloków. Następny tydzień spędziłem na wyczekiwaniu - w drodze do szkoły nadal ją mijałem, tym razem bez tak wcześniej nierozłącznego ze mną wstydu, obnażyłem się już przed nią, byłem już w pełni winny dokonanej myślozbrodni, która już w sobotę miała stać się czynem. Siedząc w ławce starałem się zadowolić rudymi włosami koleżanki siedzącej dwa rzędy przede mną, nawet starałem się docenić jej urodę, to jak słońce wpadało jej we włosy, lecz zacząłem brzydzić się tym, jak starałem się zastąpić nasze uczucie takim substytutem, brzydziłem się moją młodzieńczą naiwnością, myślą, że będę mógł doznać tej samej przyjemności w ramionach byle dziewczyny, że próbuję sprowadzić namiętność bliskiego kontaktu z istotą tak skomplikowaną jak ona do czystej sensacji dotyku.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...