Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ciężar wspólnoty

JacaM

Przez JacaM
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

JacaM

JacaM

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

coś nad nami zawisło
tak znajome jak zapomniane
na skrzyżowaniach nerwów
przeczucia plotą węzły
krzyk wzbiera kamieniem
pewnie wybuchnie za późno
by ostrzec nas przed sobą

zaplątani w milionach dróg
szukaniem budujemy nowe
oplatamy słowami przepaście
mimo że nici nie uniosą kroków
ze złudzeń stawiamy domy
zastępując wnętrza murami
muzyka z łupiny orzecha
nie uwolni nikogo
przed ziemią cmentarzy

pięść świata zaciśnięta
choć nas więcej i więcej
to coraz mniej w sobie
najgęstszy las z miliona pni
jak jedno drzewo liśćmi igieł
tnie do kości każdy pęd
szukający własnego skrawka
- słońca

do pojedynczości daleko
im bardziej jej pragniemy
tym więcej się boimy
stanąć samemu naprzeciw
jakby był jakikolwiek
- wybór

  • 3 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Whisper of loves rain
      Nienarodzony krzyk

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho, tkwi embrion myśli, nie ciała. Składamy dłonie, szepcząc modlitwy, o duszę, która nigdy nie zaistniała.   Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie, mielą decyzje na proch codzienności. Jedni widzą iskrę, świętą i boską, inni zaś lęk, w imię wolności.   W komorze echa, gdzie sumienie waży, płód staje się sztandarem ideologii. Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę? Moralność tańczy w rytm patologii.   Matka, ołtarz z krwi i kości, naczynie wyboru, pole bitwy. Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność, w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki.   A co z tych, którzy przyszli na światło, ale światło ich oślepia, rani, dusi? Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty, bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy.   Nienarodzony krzyk ma potężną siłę, rozdziera ciszę, zmusza do myślenia. Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego, to tylko tło dla wielkiego istnienia.   Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody: Hipokryzja jest największym grzechem. Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością, dusząc sumienia, odbierając oddech.
    • Migrena
      Armia niedoszłych poetów

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   idę obok Ciebie.   tez nie wiem dokąd.   dziękuję.      
    • Migrena
      wsiąkanie

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Gosława   wsiąkanie w chłodną prawdę o przemijaniu
    • Migrena
      Dom podzielony

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   mocny kontrast między jawnym gniewem a cynicznym wyrachowaniem.   wers "rozpylę brokatem" genialnie oddaje brutalność aktu uniewazniania.   celne i zwięzłe ujęcie współczesnej polaryzacji.    
    • Sylwester_Lasota
      8. Słowo

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      :) Cieszę się, że się spodobał i zatrzymał na chwilę.   Tak, to prawda. Dzieki za reakcję i komentarz. Pozdrawiam.     Myślę, że ten temat nie powinien się dać tak łatwo wyczerpać, ale zrobiłem co mogłem I jak umiałem, cieszę się więc z takiego odbioru. Dziękuję i pozdrawiam.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...