Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ni chu chu

Piotr_Strzałecki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Piotr_Strzałecki

Piotr_Strzałecki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Poznałem Cię zwyczajnie, właściwie normalnie
Na początku nie widziałem Cię, ale to chyba jak zawsze
Poznałem Cię przy wódce, wspominam to miło
Tamtego dnia jeszcze nic się nie zmieniło

Nie pierwszy raz przecież kogoś poznałem
i nie ostatni raz
Miałem trochę lat, żeby poznać się ze światem

Znam Twoje imię
Twoje nazwisko
Twoich znajomych
poznaję szybko
Znam Twoje plany
Znam Twój samochód
Nie znam Cię Skarbie
ni chu chu

Poznałem Cię przy rozmowach o głupotach
Nie chcieliśmy rozmawiać o swoich kłopotach
Poznałem Cię w ciemności, w świetle, suchą, mokrą
Przez ostatnie dni nie grzeszyliśmy cnotą

Nie pierwszy raz przecież kogoś dotykałem
i nie ostatni raz
Miałem kilka lat, żeby poznać się ze światem

Znam Twoje oczy
Znam Twoje usta
Znam Twoje dłonie
Dotykam biustu
Znam Twoją szyję
zmarszczki od śmiechu
Nie znam Cię Skarbie
ni chu chu

k_b

k_b

Opublikowano
Opublikowano

@wanesa_ciska

Mi się bardziej ten fragment odczytuje jako poznawanie kogoś kogo zna się od dawna i z którym łączy wiele, ale się go nie zna ni chu, chu. Ale w zetawie z resztą wierszyka to masz racje. Raczej.

Pozdro.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      W galerii

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Gusta są tym, co potrafi nas pięknie różnić. Dziękuję za wycieczkę, mnie urzeka  Claude Monet. 
    • Florian Konrad
      Głęboskór

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      impresja narodowa długo i z radochą błotnili się w tej swojej pieczarze. dobrze im się tam wiło, poczciwie. aż tu – jasności się zachciało, stolictwa. podchlapali się więc, piąte przez dziesiąte, w nieco świetlistym strumyku, pooddrapywali z kufająt płaty brudu – i hajda! – zdobywać serducho kraju! wyfircykował się, jeden z drugim, wykrochmalił gardło, aż ledwie głos mógł wydobyć. nacierała owa czeredka z ambitnym zamiarem: obsiąść zamek! i pałac! każdy, jaki się tam napatoczy! królem tam zostać albo co najmniej wiernym służalcą! ledwie za plecami znikł znak drogowy z nazwą miasta, patrzą, a tam: uuu, żałoba w pełni. z Wisły wyłowiono martwą syrenę. bez miecza i tarczy, za to w stanie zaawansowanego rozkładu. łysą, bo loki już dawno musiały się odsklepić, spłynąć hen, w skandynawskie fiordy. czasy chyba się dokonały, gołąbek apokalipsy, dotąd uważany za kryptydę, albo co najwyżej za potulne zwierzę kruchciane, właśnie się materializuje w otoce makabry! oj, tylko patrzeć, jak  abortowane dzieciątka powrócą niczym Walkirie, z mieczami i w zbrojach, by siec skrobaczy, a z gejów, za karę, zaczną wychodzić jadowite mamby! może nawet sam Jan Paweł odrodzi się jako grająca sentymentalną nutę pozytywka-Wernyhora albo przynajmniej pod postacią gorejącego krzaczka, palącej się i rozgadanej z emfazą porzeczki. pęczniało na transparentach i w ustach. rosły oczekiwania, dudniły radiowe głośniki, szczekały ambony. aż tu, przy fałszu fanfar, z odmętów wyczłapał, pokryty łuską, towarzysz Bierut. rozejrzał się niewidząco, po kociemu zwinął w kłębek. nie zionął ogniem, jak się spodziewano, nie cuchnął, o dziwo, siarką. zalatywał nieco czosnkiem, ale to chyba żaden złowróżbny omen, zapowiedź wytęsknionej hekatomby. nowoprzybyli, z kwaśnymi minami, zaczęli na powrót okrywać się błotem, wcierać w siebie mokrą glebę. sarkali, że chromolić taką miejskość, co tylko uwiąd i rzędnięcie min powoduje. że lepiej wrócić pod włosy swoich kobiet, w bezpieczny, cichy puch. dołączyło do nich paru równie rozczarowanych stoliczan.    
    • andrew
      Na poste restante

      Przez andrew · Opublikowano

      @huzarc @Alicja_Wysocka ... ciepła dużo trzeba ciepło się przydaje jak na Mount Evereście dla kogoś się staje  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia 
    • Alicja_Wysocka
      Na poste restante

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @huzarc Dziękuję :)
    • Marek.zak1
      W galerii

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Są takie dzieła sztuki. Z obrazów, dla mnie mistrzostwo świata dla Polaka, Władysława Podkowińskiego, czyli jego "Szał". Masz w zasięgu niemal ręki.  Pozdrawiam

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...