Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

http://www.youtube.com/watch?v=h0aPd4qsx68

halo, halo tu ziemia kosmos
kosmos wzywam Cię
gdzie się znów włóczysz?

niebieski pokrzepicielu
warować miałeś przy mnie
to gdzieś tam w obłokach
zamiast tu
bujasz

zachowujesz się jak struś z głową w chmurach
wypinasz swą wzniosłość
ja spinam
gdy szybuję ponad strachem
a ty z góry masz problem
sfrunąć ?

więc ( dawaj tu sam )
leć przez czeluście wszechświata
hałasem skrzydeł anielskich
miłością serca wielkiego
ogarnij mnie

panie upomnij proszę sługę swego
bo potrzebny
od rana ( rano ? po nocy ? )


Opublikowano

heheh a...aa to mua myślałem, że to warsztat i doradzisz, że jednak może ten no tekst "( dawaj tu sam )" = tekst w nawiasie jest nie potrzebny i do wywalenia cy cóś, bo jak uważał Czechow " Pisanie polega nie na umiejętności pisania, lecz na umiejętności wykreślania tego, co jest źle napisane ". A tu nie - żadnych sugestii. Aaaalee może to i dobrze ;)

Opublikowano

@gabrysia_cabaj
nie no wiem .... w zamyśle teza miała być taka, że powinien być z rana pomocnik = janioł, a tu siem budzem, a jest nocnik i sięgam po nocnik zamiast pomocnika.Cy budzę siem z ręką w nocniku a pomocnika ni hu hu heheh- cy cóś, aaalee ten " człowiek po - nocny" to w życiu w scenariuszu do głowy by mię nie wpadł, aaalee widać i tak można ... dzięki i ... pozdro

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niech wybrzmi słowo ciche, szepczące, przeplecione aksamitną duszą, gdzie marzenia nigdy nie gasną — wiecznie trwają, nieskończone! Nie pomijaj wykrzykników — niech żyją w dni wpisane, jak w książki; nie krzyczące, że czegoś zabrakło, lecz mające litość po kropce, delikatne — jak ciszy oddech. Naucz mnie nowych liter; tamte — już wyświechtane — zużyły się bez pytań, w jedno długie zdanie, przez przecinki wyśmiane. Opowiedz mnie raz jeszcze — stroną nieporwaną, gdzie w ciszy anioł umiera, próbując przepisać życie na historię nową.
    • Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
    • @Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.   
    • @Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację.   Pozdrawiam. :)))  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...