ósmy marca... wolałbym aby każda data była

[Kraft_]

niczym ósmego dnia
na co dzień jesteś jeszcze bardziej
marcem rozsądkiem przebiśniegów
jak dziecko we mgle tu i tam
nie dotyka niepewności
bo czyż potrzeba aż święta
byś była kobietą która wszak i tak
wobec faktom które zaistniały
wbrew logice i wszelkiemu rozsądkowi
jest jedyną
która kwalifikuje się do piedestału
przecież
to wcale nie nadaje sensu
kiedy za dnia bywasz jak diabelskie oczy
które jednak
każdej nocy przypominają mi że żyję
a potem
to nawet nie zapominam szeptem
że gdzieś coś cichnie i coś się zmienia
ale do tego przecież wcale
nie potrzeba mi goździków
róż frezji bo po prostu taki już sobie
jestem od kiedy mój bez egzaltacji
widok na twoją piękność trwa
a nadzieja jest spełniona

tobą ten wiersz
jest jak ten zakochany
a ja po uszy
piszę ot tak sobie żebyś nie myślała
i powiem ci tylko po cichu
wszystkiego najlepszego kobieto

bo przecież cholera
tego za nic nie mogłem przegapić

[andrzej_barycz]

Szczerze mówiąc, przed lekturą miałem wiele obaw, czy uda się panu jakoś sensownie wybronić tak bardzo "okolicznościowy" temat. Wyszło bardzo przyzwoicie. Formuła listu zagrała, a poza przytoczonymi poniżej fragmentami, udało się panu "zdycyplinować" uczucia i emocje w taki sposób, by (zachowując liryzm) nie popadły w czyhającą ckliwość i infantylizm.

"która kwalifikuje się do piedestału"
- wyrzucić bez żalu, być "jedyną", to już piedestał

"nie potrzeba mi goździków
róż frezji bo po prostu taki już sobie
jestem od kiedy mój bez egzaltacji
widok na twoją piękność trwa
a nadzieja jest spełniona"
- trochę gadulstwa, zamiast tego fragmentu wystarczy jeden wers np.
nie potrzeba mi kwiatów

[Anna_Myszkin]

Sympatyczny na pewno dla adresatki (peelki), z zabawnym finałem, ale na spontanie przegadany.