W złotą jesień podlaską ...co mi w duszy gra i w sercu dzwoni... 9/50

[Mieczysław_Borys]

Niedzielnym przedpołudniem


Niebo w błękicie z pierzastymi aniołami,
Słońce spoza raz po raz wychodzi.

Babie lato fruwa niezależnie od siebie,
Aż gdzieś na czymś spoczynek złoży
I czy już na tym swój los położy,
Czy kiedyś tam dalej pofrunie w czyjejś potrzebie.
O tym wie tylko wiatr
I rzecz w której się zaplątało.

Jak życie moje - z moich kadr,
Co mi z przed laty podobnie się stało.
Zanim nie przerwie się życia nasza nić,
Będziemy przynajmniej tej jesieni jeszcze żyć.

[Zbyszek_Dwa]

Jeśli widzimy słońce
choć jedynie czasem
wychodzi zza pierzastych aniołów
jest w nas radość i ufność

życie nie jest przypadkiem jak
babie lato gnane wiatrem :))

Fajnie, z poezja w środku.
Pozdrawiam Mietku.

[Mieczysław_Borys]

Zbyszek_Dwa - Zbyszku, serdeczne dzięki za czytanie i że się spodobało w środku. Pozdrawia Mietko.

[Mieczysław_Borys]

stanisław_prawecki - Staszku, chyba tak. Dzięki za czytanie i komentarz. Pozdrawia Mietko.

[Waldemar_Talar_Talar]

@Mieczysław_Borys

Witaj - Śliczne te babie lato - delikatne jak nasze życie .
Jak zwykle u ciebie - ciekawie .
pozd.

[Mieczysław_Borys]

@Waldemar_Talar_Talar - dzięki za czytanie i miły wpis. Pozdrawia Mietko.