Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Mieczysław_Borys
Nieprzebaczenie nierzadko bywa ciężarem nie do udźwignięcia; przebaczając w myśl modlitwy "Ojcze nasz" i przebacz nam nasze winy jako i my przebaczamy naszym winowajcom odzyskujemy równowagę ducha.

Bądźcie miłosierni, tak jak Ojciec wasz jest miłosierny
(Łk 6, 36)

Dziękuję Mietku i pozdrawiam serdecznie :)

Opublikowano

@Penelope_Coal
Wprost przeciwnie - przebaczając zyskuje się coś, co jest bezcenne - czystość sumienia. A podliczenie (bilans dobra i zła)...to nic innego jak "rachunek własnego sumienia"...no, chyba, że ktoś ma "głuche" sumienie, które nic mu nie wyrzuca, ale ... to już inny temat.

Dziękuję za podzielenie się odczuciem i ciepło pozdrawiam :)

Opublikowano

@Waldemar_Talar_Talar
Tak. Bardzo wielu potrafi "wypominać" krzywdy przez całe życie unieszczęśliwiając innych i siebie. Jednak moim zdaniem niełatwo jest przebaczyć komuś, kto bardzo skrzywdził ale ...jednak jest to możliwe. Przykładem może być św. Jan Paweł II, który udał się do więzienia, aby przebaczyć zamachowcowi. Albo chociażby znana piosenkarka Eleni, która wybaczyła zabójcy jej jedynej córki. Człowiek, który chce żyć w harmonii z samym sobą, wie, że wszystko jest łaską - kto prosi, ten otrzymuje - Proście a otrzymacie, aby radość wasza była pełna (J 16, 24). Z pomocą nieba wszystko możliwe :) A ponadto przebaczenie daje ogromną radość i pokój serca! Naprawdę warto się "skruszyć" :)

Dzięki serdeczne, Waldku i pozdrowienia :)

Opublikowano

@Zbyszek_Dwa
No tak... egoizm czyli pycha nienawidzi skruchy, zawsze musi znaleźć winnego, aby obarczyć go swoimi "zadawnieniami", poczuć chwilowe samozadowolenie i zaraz zacząć od początku "wypominki" z ery lodowcowej; egoizm nie pozwala się uniżyć, przyznać się do własnej winy, chce zawsze mieć ostatnie zdanie, bo nie znosi porażki. Tymczasem kluczową wartością jest "darowanie" - "Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią".

Dziękuję za przemyślenia i serdecznie pozdrawiam, Zbyszku :)

Opublikowano

@teresa943

pierwsze dwie strofki ok.

natomiast trzecia:

przebaczysz zadawnienia
a wszystko zrozumiesz


to jak dla mnie (typowe dla Twoich utworów) pouczenie kogoś, gotowa recepta, morał... no nie wiem. czytelnik niech myśli samodzielnie i wyciąga swoje wnioski.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Biznesmen Jan Nowak, po powrocie z Kobe, obwieścił, że na gwałt - kowala chce, w dobę! Wieś przybyła z Grania* - po odszkodowania. Dziś, gdy chcesz dać anons zatrudniaj 'o s o b ę'.        * -

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @infelia a co byś oberwał:)
    • @violetta Cała frajda polegała na tym jak je ukraść.
    • Dostałem almanach – miło, z czerwoną okładziną poplamioną tłuszczem - trudno. Trafiłem na ćpuna – pożegnał mnie wulgaryzmem, przepadł za drzwiami kwadratu. Ikona. Wieszajcie święte obrazy zamiast portretów - Egalite, upojna francuska dziwko, twoja latarnia rottes Milieu świeci zabójczym światłem. Dałem ćpunowi en liberté provisoire sutrę, świętą sutrę poety – zwrócił drukowaną kartkę z pionowym gryzmołem przeciętym w poprzek: lokomotywy mogą mieć kolor słonecznika, zielony korpus, żółte koła, można przetworzyć puszki na kolory, a wprawny ogrodnik wypełni je żużlem ze spalin, oleistą cieczą, zbierze nasiona, które się wysiały - bezwiednie, nada sens sutrom przerwanej melancholii. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, nadbrzeże myśli o rdzawej wodzie, gdzie uschłe kielichy, wgłębki, piwisi domki dla krabów, nowe molekularne wiązania, nasiona dające życie kwiatom. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, srebrzystym drzewie Mondriana, neoplastycyzmie, pionie żółtej lokomotywy, czerwonym almanachu leżącym na stole – poziomym, brudnym dopełnieniu dwóch, krzyżujących się szpalt niebieskiej przestrzeni bez przedmiotowości, formy, wyzwaniu. Smutny almanachu, wypasiony wierszami, tłusty, stekiem kłamliwych sutr. Siedzę sam od godziny, palę - dla zgorszonej kobiety, odbieram kretyński telefon – od kretynki, palę – znów, piszę o wypalonych ćpunach i papierosach (za dużo o papierosach), czytam bluźniercze wiersze innych, swój – równie brudny, słucham The Tallis Scholars. Nic wcześniej nie było tak puste, plugawy almanachu, żadna myśl, żadna wyschnięta studnia, żadne serce - pustynnych ojców, morderców, wdowców, maszerujących w krucjatach dzieci. Nic nigdy nie było tak brudne, plugawy almanachu, posłuchaj ze mną riffu zacinającej się płyty. A Ty, Wielki, Niewymowny Tetragramie, jeśli jesteś - czarny na białym, pewny, zawisły w rogu szeptuchowej chaty albo i willi pokrytej boniami (jak we florenckim siodle Medyceuszy), gotów wciąż do tworzenia: wulgarnego słowa, ćpunów i poetów, ikon, zmaż wszystkie winy słonecznikowego znaku, skrop w skwar hizopem według twojej sutry, zasadź w oliwnym gaju, oto stoję z tłustym, plugawym almanachem pod pachą – nie gardź.   
    • @infelia lubiłam je lizać:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...