***(Rozrzucony bezładnie)

[Bartosz Wcisło]

Rozrzucony bezładnie
Po swoim mieszkaniu
Nie strzeże nie broni
Nie ma czego strzec
Z perspektywy okna na czwartym piętrze

Rozważa i płodzi
Bezpłodne idee
Horyzont określony przez sąsiednie bloki
Kiepską jest glebą
Dla ziarna rozwianego słowem

Drepcze mrówczym truchtem
Do granic dłoni i oka
Wstrzymany pół kroku
Od żwirowych alejek
Wysadzanych cyprysem i bukszpanem

[Stefan Lot]

ładne...trochę przypomina mi siebie

[Witold Marek]

Początek leciał melodyjnymi stopami - a potem jakby kakofonia naraz...; no ale może niepotrzebnie zasłuchałem się we własną fantasmagorię. Choć tekst lekko "domuzyczniłbym" :)

Otoczenie (bliższe i dalsze) jako ułamki luster odbijające (introwertycznie) nasze "ja"? Ogólnie udało się Panu; ktoś może powie, że momentami zbyt retorycznie - ale w sumie to przecież ten dystans.

"Nie strzeże nie broni /Nie ma czego strzec" to wydaje się nie do końca zgrabne.

Pozdrawiam.