Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ja, Dziecię Boże

pijaczyna_ok
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

pijaczyna_ok

pijaczyna_ok

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ale sobie prymitywy wymyślili,
będą wiecznie żarli chlali i pieprzyli;
wydumali
wolność równość i braterstwo
kainowe hierarchiczne łachuderstwo.

Na dwóch kartkach z zeszytu
spisałem postulaty:
1. Stworzyłeś? Nie bądź obojętny.
2. Likwidacja cierpienia.
3. Koniec z nałogami.
4. Odżywianie solarne.
5. Rozmnażanie bezpłciowe.
Przeczytałem raz jeszcze.
To nie przejdzie.
Tak czy owak pora umierać.

dziękuję ci za dary
chłód cierpienie i strach
za samotność niezdary
i wieczory we łzach
miłość bańki mydlanej
psią karierę i chuć
to że jestem frajerem
i gorzałą mnie czuć

Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
Opublikowano

@pijaczyna_ok
Kurczę, nie mogę czytać o takich rzeczach.
Za bardzo mnie dotykasz, za mocno boli.

Całkiem niedawno zmarła bliska mi osoba, właśnie z tego powodu.

Cóż, żyć chcemy po swojemu, ale bez ponoszenia konsekwencji,
a tak się nie da, niestety.

Chłopie, (Ty z wiersza) póki żyjesz, możesz się zmienić.





Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Atrament i krew

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Słyszę tę pieśń, co płynie przez ulice, jak rzeka bez nazwy. Mówią nam, że granice to tylko kreski na nietrwałym papierze, atrament, co dawno wyblakł. A jednak wciąż kreślimy je na nowo. Palcem na mapie, czołgiem, słowem, ogniem. I giną miliony, gdy człowiek poprawia świat po swojemu. A mapy kłamią. Kolory bledną, stolice wędrują. Narody znikają jak ślady na mokrym piasku. I tylko On, zepchnięty na margines każdej mapy, Człowiek, którego nikt nie słucha. Z przebitymi dłońmi, z krwią, co wsiąkła w kamień, wiedział, że świat to nie flagi i nie doktryny, nie hymny śpiewane na rozkaz. Lecz to, co trwa, gdy milkną słowa: skała, woda, horyzont. Obojętne, odwieczne, a jednak to w nich jest światło, które wraca w ciszy trzeciego dnia.
    • wierszyki
      Kot w butach

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Oto dyrygent w białych rękawiczkach. Przeciąga basy wraz z grzbietem, co na nim frak. Biała muszka. Do miękkich eskarpin stosuje pauzy lub używa smyczka.   Tak ulizany, a oko zmrużone. Blisko dla dłoni lśnią w cętki lampasy — czyżby odświeżył poszetką z brustaszy trójkolorowe futerko. Dachowiec   Skacze na podium: Czy lepiej w obcasach? Albo do kłusa, bom żwawy jak rumak. W cholewkach buty zdo-biły-by w parach. Zatem go słucham, bo wszystko zrozumiał.   Tu się podpiszę: Jan nie kot Młynarczyk. Najmłodszy, ale nie myślę iść walczyć.                
    • Wiesław J.K.
      mauzoleum przyszłości

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Opowiadania @Simon Tracy były inspiracją do napisania tego wiersza. Ukłony w jego stronę. Dziękuję!

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar Dziekuje Waldemarze z pozdrowieniami. :) @Migrena Dziekuje Jacku za komentarz. Pozdrawiam :) @huzarc Pozostaje tylko nadzieja, że rzeczywistość pójdzie innymi ścieżkami, bardziej pozytywnymi. Dziękuję i pozdrawiam. :)
    • Waldemar_Talar_Talar
      Jednym słowem, gestem, czynem

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - świat czasem jest porąbany - trudno to zrozumieć -                                                                                                            Pzdr.
    • markchagall
      Ogród cienia

      Przez markchagall · Opublikowano

      Po wielkim pożarze zostały zgliszcza Erozje dokończyły dzieło zniszczenia, a mi pośród tych ruin i pogorzelisk Przyszło żyć dalej Próbując istnienia. Chcę coś tu zasadzić, ledwie co wyrasta To już pęd swój wstrzymuje Nędznie wegetuje Powoli zamiera. Za to jałowa ziemia Wspaniale przyjmuje Chwasty i bluszcze Ciernie i krzaki Substytuty życia Które chcę formować By coś tu zachować Cokolwiek utrzymać. Ogród cieni stworzyłem Cierpienia enklawę Pamięci monument Gdzie ból samowolnie wzrasta A nadziei nie wyhoduje. Z zadumą patrzę na nowy pejzaż Widząc w szarości odcieniach Ślady dawnego rozkwitu Niebyłą obietnice raju. I żyjąc w tym ogrodzie cienia Próbuje istnienia  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...