Ławka w parku, sama, a wy gdzie?

[zamiatacz_ulic]

Ławka w parku, mokra od rosy, zimna,
A tak przyjazna, zaprasza na spektakl
Oczekiwania, a może na wielki wybuch Światła
Cudownie, cisza, gdzieś wrony się przekrzykują,
Siebie i mnie, wtórują, w tym spektaklu, a może,
Koncercie, światła i muzyki, w mojej głowie,
Cudownie, barwy się pojawiają, myśli me wróciły,
Zdążyły, zawsze, bo tak mają, na czas, gdy na nie
Oczekuję w tym momencie, jedynym w okresie całym,
Istnienia Wszechświata, tym bardziej moim, dotknięcie
Chwili, poczuć, niesamowite, czekam, się zaczyna, pierwszy
Promień Słońca, odbity od moich oczekiwań, pragnień, tych
W których myślą swą tylko ze światłem jestem spójny,
I choć wszystkich zapraszam, sam dalej siedzę na tej ławce
W parku i tylko ryby mają swój czas, choć takie głupie, lecz
Chcą go dla siebie wykorzystać, na ile los im da.

[Paulina_Murias]

@zamiatacz_ulic

Klimatyczny wiersz, cudowny.

[zamiatacz_ulic]

tęsknota nic więcej, tej chwili, tak ulotnej,
że i tak nikt jej nie zauważył, choć trwa
w przestrzeni od dwóch tysięcy lat.