Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

podczas nocnego rejsu z niewidomą
krążąc nad zimnymi wodami
opisuję świat nie używając pojęcia cienia
opowiadam jak topić miłość
w płytkich wyobrażeniach szczęścia
w kołyszącym zawieszeniu
jej delikatne dłonie stają się moimi
snują ze śpiących aniołów stróżów
jedwabną nić potrzebną do zaplecenia sieci

zaczniemy z nią połów latających ryb
Opublikowano

Ależ ty jesteś Krzychu romantyk:)
Właściwie, to przywykłem do twojej liryczności i takiego opisu, który podaje "czytaczowi" obrazy na tacy, jak świeże pieczywo.

Mam tylko jedno pytanie:
a jeśli wyobrażenia szczęścia są głębokie?
Myślę, że będziesz wiedział czemu je zadałem.

pozdr

Opublikowano

@Mariusz_Sukmanowski
Z tym romantyzmem to różnie u mnie bywa.
Staram się być jak najbardziej czytelny.
Nieszczęścia zapadają w pamięć głębiej od szczęść. Może dlatego i wyobrażenia o nich też są głębsze.
Nie wiem dlaczego pytasz.
Pozdrawiam Krzysiek

Opublikowano

@Krzysztof_Kurc
"Nieszczęścia zapadają w pamięć głębiej od szczęść."
No właśnie, w tej kwestii rozmijasz się Krzysztof ze światem naukowym.
Mózg ludzki tak jest skonfigurowany, by "nieszczęścia" usuwać w najgłębsze otchłanie szuflad( chyba, że jednostka chorobowa dotyka "sklepienia"). Czasem to trwa ,ale finalnie to doznania szczęśliwe górują w obszarach pamięci.
pozdr

Opublikowano

@Mariusz_Sukmanowski
Dokładnie o tym myślałem pisząc że zapadają głębiej, przykryte wszystkim innym co jest przyjemniejsze, jednak istnieją i działają w podświadomości.Uświadamianie ich realnego istnienia niektórzy nazywają leczeniem. ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ta, no i się skręciło, bo ja miałam na myśli tylko inny sposób sformułowania wersu, żeby drugie "-ąc" i "cia-cie" wyminąć, (bez używania cienia, np.), ale to drobiazg :)

Pozdrawiam,
Beata.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pszczoły ćwierkają i nic to nie zmienia. Nic już nie dziwi — Overton miał rację, więc mam benzynę, już podpalam drzewa. Pomagać światu — to kocham najbardziej.
    • @Nata_Kruk Nata ! Pomyślałem o sobie :) Czasami mam zwariowane fantazje. A ja Cię księżycem tulę do snu :)
    • @MIROSŁAW C. Dzika róża w wierszu to dla mnie metafora kobiety wolnej, nieujarzmionej, która pozwala się dotknąć nie tylko myślą i słowem, ale też czynem. Jest piękna, odświętna i pełna tajemnic i zapachu.  To hołd dla tej dzikiej kobiecości, nieokiełznanej, prawdziwej i pełnej życia, tak jak smak dzikiej róży w słoiku.   Ten wiersz przypomina mi teraz czas dzikiej róży, gdy jej owoce dojrzewają i można z nich zrobić pyszne konfitury. Podarowałam kilka słoików mojemu lekarzowi, który opowiadał, jak wyjątkowy jest to dar natury pełen niebiańskiego smaku.
    • @Starzec Wiesz, że Twój wiersz mnie zatrzymał? I teraz myślę sobie - kto tak naprawdę wie, kiedy jest za wcześnie, a kiedy za późno? Wystarczy, że jedno z Was tak pomyśli, a droga się rozminie.
    • Jego kraj może zerwać więzy uległości, Jego lud może znowu zaznać wolności, W ich sercach nadziei tysiąc zagości, Lecz jego nadzieja umarła. Promienie księżyca morze oświetlają, Swobodne fale dziko napierają, A wiatry Gondalu dostojnie grają Swój hymn o północy.   Grają na murach jego więzienia, Budząc w jego sercu wzruszenia, Bo ich dźwięk przyzywa wspomnienia Rzeczy, które się zdarzyły. Jego dusza z wichrem się złączyła I w królestwie śnieżnej ciemności kroczyła, Krainie, która wielką rozpacz kryła, A zwątpienie odebrało głos.   Ziemia Harolda zerwie więzy uległości, Jego lud może znowu zaznać wolności, W ich sercach nadziei tysiąc zagości, Lecz jego nadzieja umarła. Wolność została mu odebrana; Jego przyszłość na ziemi poznana; Jeszcze kilka lat w kajdanach, Potem więzienny grób.   O ile poprzedni wiersz Emily mógł być związany z Gondalem, tu nie ma wątpliwości. Nie jestem tylko pewien kim był ów Harold. Być może chodzi o Geralda z Exiny, uwięzionego i zamordowanego przez podstępnego rywala do tronu Juliusa Brenzaidę.      His land may burst the galling chain, His people may be free again, For them a thousand hopes remain, But hope is dead for him. Soft falls the moonlight on the sea Whose wild waves play at liberty, And Gondal's wind sings solemnly Its hollow midnight hymn.   Around his prison walls it sings, His heart is stirred through all its strings, Because that sound remembrance brings Of scenes that once have been. His soul has felt the storm below, And walked a realm of sunless snow, Dire region of most mighty woe, Made voiceless by despair.   And Harold's land may burst its chain, His subjects may be free again, For them a thousand hopes remain, But hope is dead for him. Set is his sun of liberty; Fixed is his earthly destiny; A few years of captivity, And then a captive's tomb.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...