Jesienne po-mijanie

[adolf]

Berło słońca małoświetlnie opada
chyli się władza dnia
dla roślin następuje bezkrólewie
najstarsze drzewa parkowe w niemocy
uciekąją w przygnębiające myśli konarów
w pośpiechu upuszczając biżuterię
zagłuszają syk uchodzącego powietrza
z serc zakochanych

zielone porządki przemijają
dyktat parasoli przejmuje aleje
w lśniących monoklach kałuż
ogniskuje ultimatum chmur
dla najdrobniejszych kwiatów

"zapamiętajcie jak najwięcej wszystkie twarze"
nim ostatni kasztan wyprze się swojego drzewa
to nam pozowoli na koniec odnaleźć każdego
( nam ludziom pozostaje zatem
zanurzyć w ponad-niebie białego gołębia ufności)

jest czas na przemianę i znikanie
by w płaszczu iluzjonisty skryć się
a na końcu zostać odnalezionym
w naj-odleglejszej skrzyni
przy gromkim brawie gwiazd

[bazyl_prost]

@adolf
takie to jakieś skrajne, jak rodzina Adamsów, umiem polizać swój łokieć mi sie kojarzy

[adolf]

@bazyl_prost
to fakt powoli popadam w manieryzm własnej twórczości :|

[teraa]

gość lata temu krytykujący za wyszukane słownictwo i fabularny nonses wali obecnie takie kwiaty:

"Berło słońca małoświetlnie opada"

by potem ciągnąć dość zabawne historie przyrodnicze. dla mnie to wehikuł w czasie. pamiętam od Ciebie Bunkier Chrystusa czy jakoś tak.