pochyl się

[Jan_Wodnik]

w imieniu tych co nie mają nic do powiedzenia
tych którzy żebrzą piją denaturat
albo wino najtańsze na ławkach i przystankach
mieszkają na dworcach działkach śmietnikach
i w norach
w imieniu tych co żywią się odpadkami
wykolejonych jak pociągi co prowadzą w nicość
w imieniu przerażonych bytem
wypatrującym łaski jak kania dżdżu zawiedzionych
ominiętych o sercach zbyt wielkich ciałach zbyt wątłych
rękach nie dość lepkich
w imieniu tych wszystkich co po stronie cienia
igrają codziennie z losem by móc dalej przeżyć
w ich imieniu proszę o cud odkupienia o mannę o grosik
o wielkoduszność modląc o łaskawą dolę i śmierć lekką
choć tylko kiedy taka pora
o białe gołębie które zaniosą ten jęk do boga
i przyniosą wieść która rzuci na kolana i ocalić zdoła
choć jedno jedyne nawet najdrobniejsze życie
powitane chlebem i solą w życzliwych ramionach
tego świata co się nad ich imieniem pochyli
i pokocha
zanim pokona

[M_Patriota]

Janie, ja się pochylam.

[marek_miros]

Mi się bardzo podoba. I temat i sposób pisania. Drażni tylko "jak kania dżdżu" - kto dziś wie jak wygląda kania? Przy realizmie innych sformułowań to jest jak z księżyca. A można skreślić bez szkody. No może jeszcze zamieniłbym "ocalić zdoła" na "ocalić może"?? Czepiam się. Wybacz. Ogólnie świetne. MM.

[Jan_Wodnik]

patriota- wielkie dzięki za reakcje i za czytanie . Pozdrawiam.

M.Miros - budująca ocena. Nad ew. poprawkami pomyślę. Dziękuję za wpis i wysoką ocenę wiersza.

M.Orzełowski- nad ekonomicznymi aspektami grosików o których Pan pisze najlepiej dyskutować na portalach ekonomicznych . Tu jest portal poetycki i wiersze oraz ich przekaz. Prosze wybaczyć ale ten poziom rozmowy mnie zawstydza.