Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dom stoi blisko lasu
nocami spod czarnych drzew wchodzą na poddasze beznadziejne mrzonki
tu umarła Amy
zaraz potem odcięto spod stropu jej Gdala już bez sygnetu na palcu

stary cieć dogląda rudery obchodzi zakamarki
niektóre drzwi pomazane są czerwoną farbą na ścianach postrzępionych
płatami odłażącej farby ktoś namalował zakrwawioną ręką kilka krzyży
północny wiatr wciska przez wybite szyby deszcz albo śnieg
gdzieś w śmieciach na podłodze poniewiera się klucz do skrzynki pocztowej

strych to miejsce wciąż cieplejsze od innych ogrzane ruchem wiszącego ciała
jakby ono wciąż tam było
jest leży na stole ściśnięte do rozmiaru kości
butów bez pięt i czapki z daszkiem na atlasie fantazyjnie tył na przód
kilka pokoleń robaków studiowało tu anatomię

Amy przychodzi co jakiś czas
rusza powietrzem strącając kurz i pajęczynę z oczodołów zalotnika
popatrzy w głąb czaszki i wraca spokojna
w takie dni cieć wypija butelkę księżycówki
dużo mniej wtedy widzi i jakoś żyje dalej


Opublikowano

Mnie oskarżasz o ślinotoki ,a sama piszesz "opowiadania":)
Przez ciebie będę musiał podejść do tego tekstu z uwagą ,ba nawet doczytać do końca.
Ale to już nie dzisiaj ,bo padam na mordę i nici z odfajkowania.
do miłego Eliu:)


Cholera doczytałem i teraz to mnie "zląkłaś".
Gdzie ty znajdujesz natchnienie? w krypcie?
Przyjdę jeszcze przyjdę.

Opublikowano

Bardzo dobry ,spójny i kompletnie pokrywający ciało ciarkami obraz ,jak gdyby żywcem przeniesiony z najlepszych filmów grozy.( Nie mam na myśli oczywiście durnowatej sagi "Zmierzch" czy ... nieważne.)

"strych to miejsce wciąż cieplejsze od innych ogrzane ruchem wiszącego ciała
jakby ono wciąż tam było
jest leży na stole ściśnięte do rozmiaru kości
butów bez pięt i czapki z daszkiem na atlasie fantazyjnie tył na przód
kilka pokoleń robaków studiowało tu anatomię" - ta strofa to prawdziwy majstersztyk.

"kilka pokoleń robaków studiowało tu anatomię" -ten wers rozbiera ...do kości:) -świetne

Mam jedno maleńkie "ale" ,bo nie podobają mi się "beznadziejne mrzonki".
Czy mrzonka może być "nadziejna"?
Ale to jedyny problem(?)

Nigdy nie przeszkadzała mi ilość liter ,tym bardziej jeśli są kunsztownie poustawiane:)

ps
Skojarzyłem jeden film ,ale jaki nie powiem:
"cały dom Stewartów spowity jest w ciemnościach, a grube zasłony szczelnie chronią dzieci przed jakimkolwiek ułamkiem promienia słonecznego. Pewnego razu do posiadłości Grace przybywają tajemniczy goście, którzy chcą, aby pani domu przyjęła ich na służbę. Muszą oni spełniać szereg zasad ustalonych przez matkę chorych dzieci, aby chronić je przed promieniami słońca. Po jakimś czasie w posiadłości Stewartów zaczynają dziać się dziwne rzeczy: mąż Charles (Christopher Eccleston) pojawia się nagle w domu, a następnie znika, do tego w całym domu słychać przyprawiające o ciarki hałasy, a dzieci widzą różne zjawy. Niewierząca w duchy czy zjawiska paranormalne Grace dąży do rozwikłania tajemnicy, która odkrywana kawałek po kawałku zaskoczy nie tylko ją, ale i każdego widza ."

Taka mała zagadka.

pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Trafiasz mnie. Czuciem.
Komplementy pomijam, to miazga.

Zatrzymam się na "takiej małej zagadce".

Ten tekścik to wirtualna gra. Opisana słowem własnym, jakie tam pod ręką miałam:-)

Proszę, złóż, Kapeluszniku, oba imiona tych dwojga. Powstanie to, co jest moim jądrem zawodowym:-) Pan Henryk Bukowski narzeka na brak humoru. Robię, co mogę. Może ciut nieudolnie...
Pa :-)))

Opublikowano

@maria_bard
Znasz mnie na tyle ,że wiesz :
-walę prosto z mostu;
-albo coś do mnie trafia albo nie;
-jak trafia to nikt mnie nie przekona ,że się mylę;
Nie słodzę od lat ,a moja ulubiona czekolada do 80cio %wa gorzka:)

Tekst jest świetny i wiem ,że masz ich więcej.

Co do Henia .
Heniu ma poczucie humoru tylko jeszcze ( widocznie) nie wie ,że ty także.
A poza: jest delikatny w materii ,bo czuje się szczuty.

Co do "migdałków".
Nigdy mi nie przeszkadzały dzięki Panu:) ,chociaż niektóre projekcje bywają nieznośne.
pozdr Eli:)-u

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jak ja lubię Twój luzik.
Najtrudniej jest mi przekonać Cię, że się czasem mylisz. Najgorsze jest to, że mam podobną dolegliwość. Niedobrą, niesłuszną, ale mam niezbywalnie.

Pan Henio ma mnie za pannę - waćpannę - może uda mi się zmienić charakterek, jak to bywa w młodym wieku.
Oczekuję oznak poczucia humoru u Henia. Mimo szczucia:-)))))))

Amygdala to wciąż, niezmiennie - jądro migdałowate, do którego można zerknąć wycinając kawałeczek kości czaszki :)
Uściski. E.


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...