Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ciepłe sierpniowe powietrze rośnie łagodny wiatr
i płynie wśród domów zapach parującej benzyny
dymów i ciał słońca promienie krematoria i kominy
majdanki i oświęcimy kwitną na łąkach pięciopalczaste kończyny
wraki ukryte w norach i korytarzach podziemnych krzyki
rozdzierające między siebie szaty i chleb a przy plażach bałtyku
gąsienice i koła i brak orlich skrzydeł pomruki fruwającej stali
potem jeszcze tysiące malutkich kopców czy mogił na łące
i tęcza na niebie co wybucha okrzykiem wiwat
i znika w ciszy brzęczy bąk uwięziony solidarnie z muchą
gdy pająk pożera ich w swej pajęczynie ach sierpień miesiąc pszczół
co na potęgę wymierają i rośnie za kotarą czasu pieśń świętych
grobowców skąd rusek podbite oczko sprzedaje tanie lornetki
z gwiazdką przez które dojrzeć można prężny i wyrazisty las
szkieletów i naznaczonych czaszek oraz ułamane konary pokoleń
jak ręce zaciśnięte w pięści i słychać melancholijną pieśń gwiazdozbiorów
na sierpniowym niebie gdzie dwa palce podniesione ponad wszystko
na znak

Opublikowano

Zdecydowanie tak. "majdanki i oświęcimy" zostają powoli wymazywane z pamięci, bo może to zaboleć zbyt wrażliwych czytelników, którzy są pewni,że takie rzeczy to trza pod dywan zamiatać. Aczkolwiek pewna refleksja, po pewnej całkiem nowiutkiej książki o Holocauście (ja jednak używam dużych/wielkich liter), gdzie wychodzi, że Niemcy są źli (co na plus, że rzeczywiście naród wiedział, ale póki Hitler zwyciężał, to nie robiło to problemu), Kościół zły (co też jest prawdą) ale... Polacy źli bo wyłapywali Żydów na ulicach razem z Niemcami a ucieczką i szansą na przeżycie była Syberia.

Pamięć to pamięć, wymazywanie jej, choć modne, niekoniecznie jest dobre.

Pozdrawiam.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

patriota: dziękuję za czytanie i pozytywny odbiór

bazyl: kłopot w tym że nie dają poukładać tego jak trzeba.

M.Krzywak: pamięć jest czymś organicznym. zakrzykiwanie jej jest wrew naturze.

wszystkich czytających i komentujących pozdrawiam
JW

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

@Marek_Orzełowski
moja babcia zwsze mi mówiła- odpoczniesz po śmierci , dlatego nie życzę takiego odpoczynku Polsce. Co do Baczyńskiego - choć go w wierszu brak , dziękuję, zestawienie mi bardzo pochlebia i dodaje skrzydeł.

Opublikowano

Zestawienie już jest wyróżnieniem - nie zrozumiał Pan. Syberia , historia? Jest Pan pewien że czytał Pan mój wiersz?? Pański zgryźliwy komentarz potwierdza tylko to że wiersz jest ok - a ze ma pan poglądy z gruntu mi obce - trudno - nic na to nie poradzę. Nie moja rzecz.

Opublikowano

ciekawy wiersz. jak dla mnie za dużo rzeczowników jak u Baczyńskiego, przez co słownikowe brnięcie. autor jednak poza recepturą na kobiece dolegliwości (realnium), tego co w wiersz upchał nie potrafi obronić. może woli jak mu kwiatki sypią przed pseudo-polskim, sentymentalnym pochodem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
    • I namokłe dyby mamy bydełkom Ani
    • Ule dam, a sad, dom okrutny syn Turkom odda sam, Adelu
    • @tie-break To świetny wiersz: mądry, dojrzały, pisany z wielkim wyczuciem formy i znaczeń. Łączy intymność z uniwersalnym doświadczeniem odchodzenia od słów, które miały dawać schron.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...