Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w miejscu gdzie styka
chcę i się boję
zapada cisza
jakby kolejny głęboki oddech
przestrzeń zaburzał

i tylko wiatr porywisty może
potargać myśli
zakłócić ciszę
w ruch wpędzić ciało
naturze mało tej pustki

mało

Opublikowano

Ja z nocy powstaję.
O brzasku się budzą
kształty i dźwięki,
więc krzyczę
gdy łuna na niebie.
Ze słońca promieniem
podnoszę się z ziemi,
wyciągam rękę do ciebie.

Ja słaba jestem.
Świt blady rozpala już
ciało moje i zmysły.
I ranią mnie słowa
gesty, emocje.
I plącze się czas
przeszło-przyszły.

Tak być powinno.
I choć trwa jeszcze
ta licytacja dnia z nocą
ranek to przecież
nie zachód słońca,
promienie życie poniosą.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



są tacy co nie umieja unieść ciszy
z bezruchu im wychodzą potwory
uciekają tworząc sobie wiatr zabójczy
ni dachówki nad ich głowami
ni spokoju
smutne
może niedokonane
oby niedokonane
niestety prawdziwe
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano
stworzenie świata

strukturę buduję
dzień z nocy wydzielam
sens ręcznie nadaję ścieżce szydełka
oczka podliczam
kolory dobieram
gotowe myśli
układam w pudełka

jak ja się uparłam
żeby wszystko nazwać
jakbym była dzieckiem
albo jakimś bogiem
  • 4 tygodnie później...
Opublikowano

@bazyl_prost
są tacy co nie umieja unieść ciszy
z bezruchu im wychodzą potwory
uciekają tworząc sobie wiatr zabójczy
ni dachówki nad ich głowami
ni spokoju
smutne
może niedokonane
oby niedokonane
niestety prawdziwe


To ciekawe, jak u mnie teraz wątek ciszy płynie szerokim strumieniem.
To inkubator, Arka, zajezdnia.
To dar, nie przekleństwo.
A u Ciebie?

  • 5 lat później...
Opublikowano

Dwuznacznie tutaj i kosmicznie:) Lubię takie smaczki. 
Beato, dla mnie pod lir w tym wierszu jest takim odblaskiem, refleksem, gwiazdą która pomimo silnego oddziaływania ze strony otoczenia była/jest w stanie ochronić samą siebie. Ja tu widzę duże pole manewru jeśli chodzi o interpretację.
Bardzo dobrze dobrane słowo zachłanność w kontekście ziemsko-nieziemskim:)  
Omijając pewne pola, peelka wraz ze swoim ładunkiem emocjonalnym całkiem sprawnie przedostaje się obok. Nie zostaje wchłonięta, zmanipulowana przez silniejszych. Potrafi odbić własny blask, światło i uciec od blichtru. Dostrzega tą powierzchowną świetność.
Puentę odważyłabym się nawet skwitować jako pychę świata. 

A tłumacząc to na język wszechświata miałam skojarzenia z horyzontem zdarzeń, zakrzywieniem światła, czarną dziurą itd. 
Doskonale dobrany tytuł. Miło było zajrzeć.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"z jej magią przyciągania" (?)

Nie skomentuję tak pięknie jak tetu, ale ze wszystkim się zgadzam, co napisała.

Masz tu dwie dobre miniatury, a stworzyłaś jeden wiersz. Skromność, ale i dobry wybór,

bo wiersz ma przez to połączenie piękną puentęi jest jak skrzętnie wycyzelowany ornament. Świetnie.

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowiczrozumiem, nie wszystko. trudno pojąć to przywłaszczanie. rozpatrując, moim zdaniem; ciekawe czy nie pomogło jakoś w promocji tekstów, -; może poczekać i zobaczyć co z tekstem się dzieje, gdy osiągnie wartość to interweniować. miło jest wymieniać się między sobą takimi informacjami Dziękuję. Pozdrawiam.  
    • @Berenika97 Bereniki. pracuję nad częścią drugą ale idzie mi.....byle jak mi idzie :) bardzo dziękuję.  
    • @Berenika97 Bereniki. dziękuje najpiękniej :)
    • Wrześniowy dzień, azyl siatką ogrodzony, Światło poranne na liściach się rodzi. Rosa jeszcze płaczliwa do butów przywiera, Działkowiec żwawy w słomianym kapeluszu   Z chwastami namolnymi toczy boje. Przeklina pod nosem, w sidła szkodniki łapie. Szpadlem szaleje, aż ziemia się kurzy, I oddycha głośno, sapie, pot się leje.   Kosi trawę, tnie żywopłotów ogony. Przycina róże, nadaje kształt światu Precyzyjnymi ruchami sekatora, By zimę przetrwały w idealnym stylu.   W tym szaleństwie szuka rytmu i harmonii. Na wadze mierzy pomidorów krocie. To jest miara jego zwycięstwa. Fotografuje swoje plony w skrzynie zebrane.   Chwali się altaną, drewnianym sercem działki, Dokarmia koty, zbiera jabłka, śliwki robaczywki. Pali zielsko, dym wzbija się leniwie Aż pod niebiosa – taki widok zwyczajny.   A radio na full pęka od disco-polo... Do domu iść? ach, niechętnie bardzo. Noga w gumofilcu ociąga się, jak uwięziona, Bo tam żona zrzędzi, jazgocze, marudzi.   Tu ptaszek śpiewa, pszczoła brzęczy w ogrodzie, Osa użądli; z komarem można powalczyć. Wypuszcza z klatki gołębie rasowe, Obserwuje, jak rozcinają szare niebo.   I na moment sam jest tam, z nimi wysoko. Tu jest panem na włościach, tu się czuje silny. I choć zmęczony, z bolącym grzbietem, Stoi i patrzy, jak zapada zmierzch.   Jego królestwo, ciche, już gotowe Na zimowy sen a w sercu czuje dreszcz. Już nasiona i sadzonki w myślach dobiera, Wiosna mu w głowie, choć mróz i śnieg tuż-tuż…    
    • @obywatelnigdy i to jest jedyne miejsce gdzie jestem czynnym uczestnikiem w internecie nie mam czasu na żadne grupy - wokół się tyle dzieje - trzeba tylko słuchać uważnie pracuję zawodowo i to też pochłania czas pozdrawiam   ps zdarzyło mi się parę razy, że spotkałem swoje teksty pod innym nazwiskiem, po interwencji natychmiast znikały 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...