wbrew sobie

[Birczin]

wbrew sobie
sobie wbrew

na przekór na pozór
w czynie i mowie

spod nadzoru specjalnego konformizmu
i przewidywalnego komfortu

chcący wyzwolenia, niechcący przypadkiem
wchłonę to "wbrew sobie"
sposobem by nie marszczyć brwi

niekiedy i wbrew sobie oddycham
wbrew sobie podnoszę zasłonę księżyca

na którym moje zaspane ciało
zasypane pyłem księżycowym

z łóżka porankiem nie wiem którym z kolei
przebudzeniem którym porannym kolejnym
tracę rachubę jak bym miał nie po kolei

może wbrew sobie jako apodyktyczny
mistyczny romantyczny komiczny dynamiczny paniczny
hochsztapler z zawodu marny szarlatan
sprawiający zawód wieczny jak echo

i może brew sobie palę mosty i wskrzeszam
je zaraz na powrót

jakbym feniksa wygrzebał
z popiołów

i twarz mi obleka historii rzeka
jakiś grymas lat ubiegłych

i wbrew sobie zmęczone ciało naciągam garstką ćwiczeń fizycznych
i sweter zimowym wieczorem naciągam na ciało

wbrew sobie psa ciągnę na smyczy
biegiem za sobą żeby pobyć samemu pomału

i wbrew sobie
całuję to życie rosnące mi przed oczyma

jak poziom entropii
którą liczę wciąż na nowo z gwiazdami

gniazdami snów
i znów

wbrew sobie
sobie wbrew

[aluna]

Nie wiem , czy podmiot liryczny oczekuje na.......?!
W 8-mej zwrotce w drugim wersie ogrom dopełniaczowych?
Może by je podzielić , używają spójników i wtrącając w nie właśnie podmiot !
Warto - bo zamysł zatrzymuje , a jak znam Twoje pisanie , to zapewne pestka,,,!
Pozdrawiam!