Równowaga

[Mirosław_Zapała]

Śpiewajmy i tańczmy,
W nasze otchłanie snów zaglądajmy.
Póki czas, przeżyjmy wszystko co minuta daje.
Bo taki Nasz Wybrańców los
W całunie śmierci, usypiać w jej objęciach,
A za dnia do kwiatów tulić się i pić mocne niczym metal wina.

Wstałem o świcie, patrzyłem ku niebu
I sprowadziłem nagle jakby ducha przezroczystego,
Szła do mnie postać mieniąca perłami słońca,
Jam do boków jej przyłożył palce obolałe,
Kiedym spadł na nią i sychyliłem się ku gwiazdom nieskończonym,
Obracam się w lewo, później w prawo i nic,
Wtem pierwszy raz zrozumiałem nicości piękno,
Nieskalane planet orbity, a ja między nimi, jak Mały Książę,
Lecz nie w samotności, a w braku drugiego człowieka, nic złego przecież
Sam na sam z planetami jak kuleczki grochu, co się do mnie śmieją
nie mogą przestać, tak jak ja nie mogę

W dźwiękach przestrzeni ujrzeć łzy radości,
Nie swoje, nie brata, lecz tego, co nad nami lata.
Co niezmiennie dodaje nam skrzydeł za dnia,
I ujrzeć też muszę te inne łzy…płacz smutku,
Kiedy to skrzydła me opadają, prosto w głazy najtwardsze celują,
Bo czymże bez upadania świat,
Tym czym, bez zmartwychwstania życie,
Tym, czym bez skrzydeł lot