Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mróz zakochany w szybie
obdarowywał ją
bukietami białych róż

Pozwoliła
ujrzeć niebo przez
mleczną drogę

Mróz w tańcu godowym
wyrywanym z kontekstu wiatrem
rysował jej ciało od nowa

Przyłapani w południe
przez słońce
ze wstydu rozpłakali sie strużkami-
- miłość nie przetrwa wszystkiego

A bałwany
jak stały tak stoją-
-samotne z czarnymi oczami

Opublikowano

A mi się podoba w całości. Bardzo zwiewnie i obrazowo to przedstawiłeś.
Uważam, że swoje sformułowanie : "miłość nie przetrwa wszystkiego" nie powinneś zmieniać (ale literówkę tak :)). Nie zgadzam się, że za rok znowu będą "nowe bukiety róż". To już nie będzie to samo, ponieważ wszystko wydarzy się w innym czasie, w innych okolicznościach i z innym Mrozem...

Pozdrawiam
Martencja

Opublikowano

ta telenowela tytułowa wcale mnie nie zachęciła do przeczytania wiersza, ale sam wiersz piękny! obrazki cudne,
choć parę szczególików, jak igiełki ubodło, są to drugie wersy w 3 pierwszych zwrotkach i ostatniej, jakoś one wydają mi się najlichże, ale to tylko moje odczucie :)

Opublikowano

Podoba mi się bardzo. Tak jak jest, nic dodać nic ująć. Włącznie z tytułem. Mniam!
Tylko, błagam popraw to wszytskiego i stróżkami na "wszystkiego" i "strużkami", bo wszak Ci nie chodzi o dozorczynie!
Pozdrawiam romantycznie.
Ja.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Konrad Koper Coś jest.  
    • @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Och Karol ! Świetne! 
    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
    • @Radosław Na rzeczy!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...