Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zimowa telenowela

Amras_Elensar
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Amras_Elensar

Amras_Elensar

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Mróz zakochany w szybie
obdarowywał ją
bukietami białych róż

Pozwoliła
ujrzeć niebo przez
mleczną drogę

Mróz w tańcu godowym
wyrywanym z kontekstu wiatrem
rysował jej ciało od nowa

Przyłapani w południe
przez słońce
ze wstydu rozpłakali sie strużkami-
- miłość nie przetrwa wszystkiego

A bałwany
jak stały tak stoją-
-samotne z czarnymi oczami

Martencja M

Martencja M

Opublikowano
Opublikowano

A mi się podoba w całości. Bardzo zwiewnie i obrazowo to przedstawiłeś.
Uważam, że swoje sformułowanie : "miłość nie przetrwa wszystkiego" nie powinneś zmieniać (ale literówkę tak :)). Nie zgadzam się, że za rok znowu będą "nowe bukiety róż". To już nie będzie to samo, ponieważ wszystko wydarzy się w innym czasie, w innych okolicznościach i z innym Mrozem...

Pozdrawiam
Martencja

natalia

natalia

Opublikowano
Opublikowano

ta telenowela tytułowa wcale mnie nie zachęciła do przeczytania wiersza, ale sam wiersz piękny! obrazki cudne,
choć parę szczególików, jak igiełki ubodło, są to drugie wersy w 3 pierwszych zwrotkach i ostatniej, jakoś one wydają mi się najlichże, ale to tylko moje odczucie :)

Jacek_P.

Jacek_P.

Opublikowano
Opublikowano

Podoba mi się bardzo. Tak jak jest, nic dodać nic ująć. Włącznie z tytułem. Mniam!
Tylko, błagam popraw to wszytskiego i stróżkami na "wszystkiego" i "strużkami", bo wszak Ci nie chodzi o dozorczynie!
Pozdrawiam romantycznie.
Ja.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dominika Moon
      Jest ich dwie

      Przez Dominika Moon · Opublikowano

      @Domysły Monika Bardzo mi się kojarzy ze scenerią z czarnej komedii "Corpse Bride" Dannego Elfmana i z muzyką Tima Burtona. Utwór z góry przechodzi na doły, takie spokojne ale i smutne fale. Bardzo ładne, Pani Moniko. Miłego wieczoru.
    • Wiesław J.K.
      ...

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Leo Krzyszczyk-Podlaśznajome uczucie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • yfgfd123
      Jak być dobrym polskim artystą?

      Przez yfgfd123 · Opublikowano

      nie myśl pisać polskich rymów żołądkową na mankietach (ani winem na serwetkach) nie myśl malować jak polak trzymać pędzla jak krakowiak nie pisz nut jak pisał kiedyś wiatr w listowiu podbeskidzia bo tak polska cię wychłosta w swojską kieszeń ciebie schowa w ogóle Polski nie tykaj wyjmij z myśli wielkie "P" polska tylko może być tym czym my będziemy w niej
    • Wiesław J.K.
      Jest ich dwie

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Domysły Monikaczasami tak

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Corleone 11
      Dzisiaj (11)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      - To już kolejny dzień milczenia z mojej strony... - skonstatowałam po raz kolejny bieżącego wieczoru tego dnia. - Mało, że milczenia, to jeszcze nie odczytywania wiadomości od Jerzego. A przecież on to widzi. Widzi! I co zaczyna myśleć?     Niespodziewanie negatywne emocje zakotłowały się we mnie i zakłębiły do tego stopnia, że w ostatniej chwili powstrzymałam się od rzucenia przekleństwem w powietrze, a telefonem o ścianę.    - Co robić?! - zadałam sobie kolejny raz to samo pytanie. - Co ja mam robić?! Los dał mi go, otworzyłam się i postawiłam ku niemu pierwsze kroki, a milcząc teraz daję mu do zrozumienia, że przestało mi na nim zależeć! Więcej nawet, może uznać, że tylko udawałam! Że tylko zwodziłam dla otrzymania odrobiny ciepła i czułości, które otrzymawszy, znikłam! Jeszcze trochę i on także nie będzie chciał mieć ze mną do czynienia! O Boże...    Dobrze, że będąc u siebie w mieszkaniu miałam stół w pobliżu. W zasięgu ręki, bo nagle poczułam, jak nogi uginają się pode mną. Ledwie zdążyłam uchwycić za róg blatu wspomnianego. Blada, drżącą z emocji dłonią odsunęłam najbliższe krzesło i usiadłam.    - Do... ! - ucięłam cisnące się na usta przekleństwo. - Co robić?! Znów dzieje się ze mną to samo, odzywa się i zabiera mi spokój ta cholerna przeszłość! Niszczy przyszłość, niszczy życie i szczęście! Zaczynam mieć dość samej siebie! Dość wszystkiego, dość tego życia! Ale...     Zrezygnowana i przybita, oparłam głowę na dłoniach, zasłaniając nimi twarz. Czułam, jak zbiera mi się na płacz i jak po chwili łzy spływają mi po palcach.     - Boże... Przecież nie mogę powiedzieć Jerzemu... przyznać się, jak było z... z tamtym! To ponad moje siły. Nie mogę! Nie potrafię! A nawet gdyby, przecież on nie zrozumie! A jeśliby nawet zrozumiał, to co zrobi? Uzna za... Nie, nie on! Nie mogę się na to zgodzić, nie jestem w stanie...    Łzy płynęły już całkiem swobodnie. Zerwałam się z krzesła i pobiegłam do łazienki, zadowolona, że synek śpi i że nie może mnie ani usłyszeć, ani zobaczyć w takim stanie. Zapaliłam światło i szybko zamknęłam za sobą drzwi. Po czym, spojrzawszy do nadumywalkowego lustra, odkręciłam kran z zimną wodą, aby przemyć nią twarz.     - Och, Jerzy... Gdybym tylko mogła być pewna, że zrozumiesz... Gdybym mogła zapytać cię, co zrobić, czy powiedzieć ci, czy nie...     Raptownie zacisnęłam powieki, bo wydało mi się, że widzę w lustrze jego odbicie. Jego twarz przy mojej, jak gdyby stał tuż za mną. Gdy powoli je otworzyłam, znów zobaczyłam tylko swoją twarz. Zaczerwienioną, ze spuchniętymi powiekami. Obejrzałam się odruchowo.     - Jerzy, wybacz mi... Tak bardzo chciałabym, a tak bardzo się boję...    - Ale przecież nie możesz tak dłużej! - odniosłam wrażenie dotyku jego dłoni na swoim ramieniu. - Powinniśmy porozmawiać, Aga. I to zdecydowanie. Bo najwyraźniej mamy problem do rozwiązania, a i ja zaczynam mieć dosyć twojego milczenia.       Voorhout, 28. Lutego 2025  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...