Homo oppidum

[Konrad_O.]

odgrzewam lato tej zimy.
roi się od czerwonych nosów - nie do twarzy.
odgrzewam lato tej zimy, w małych miasteczkach.

jesteś przyjacielu takim małym miasteczkiem,
w którym odgrzewam lato tej zimy. wybacz mi
powtórzenia - nie wiem czy dobrze rozumiesz.
szaro tutaj, szczególnie od strony ratusza. na
resztkach murów wiszą nagie kobiety, za włosy
przywiązane do siebie. zaniedbałeś rynek, domy
kamienice, hotele, w których ktoś mieszkał latami.
wstydź się alei, ulic, chodników - nie jeden się na
nich poślizgnął.

przyjacielu, rozbieram się dmuchając na zimne, jak te
kobiety co ci wiszą na murach. naczytałeś się poezji,
o małych miasteczkach.

nie mam cię w dupie.

[andrzej_barycz]

"Ukradł" mi pan pół godziny :)
Tyle czasu potrzebowałem, by przejść od negacji do pełnej akceptacji wiersza.

[WiJa]

Takie też są miasta, a nawet takie wszystkie są miasta (co nie znaczy, że wszystkie są takie jednakowe). Pozdrawiam

[Gość]

bardzo osobliwy podmiot liryczny, klimat i rozmach wiersza mnie porywają;
po wgryzieniu się w całość, pozornie nieszczęśliwie wyglądające powtórzenie z pierwszej strofy jest usprawiedliwione sprytnym zabiegiem retorycznym z dalszej części wiersza;
sama w sobie konwencja opierająca się na dialogowaniu z upersonifikowanym miastem, to jakby oblatany pomysł, ale w tym wierszu wygląda na świeży, bardziej finezyjny lirycznie; umiejętnie wysubtelniony za pomocą oryginalnej poetyki;
ten fragment najlepszy:


"wybacz mi
powtórzenia - nie wiem czy dobrze rozumiesz.
szaro tutaj, szczególnie od strony ratusza. na
resztkach murów wiszą nagie kobiety, za włosy
przywiązane do siebie. zaniedbałeś rynek, domy
kamienice, hotele, w których ktoś mieszkał latami."

[Piotr_Płoszaj]

Zaskakująco dziwny wiersz. Nie wiem... wrócę tu jeszcze...