Proch ziemi.

[lucjan1949 bieniecki]

Proch ziemi.

Mam wiele żalu Panie mój,
A serce wprost kołacze.
Jestem by z grzechem toczyć bój,
To temu ono płacze.

Po kalwaryjskiej,jednej z dróg,
Podżwigam z Tobą trochę.
Być jednym z tych maluczkich sług,
By dumy zgnieść macochę.

Upaść i podnieść z ziemi grzech,
Ramieniem objąć szczerze.
I pojąc pusty ludzki śmiech,
I Twoim być rycerzem.

Z pokorą przyjmę ziemi proch,
I uczę się przebaczać.
Tobie dorównać Boże krok,
Gdy trzeba, umieć płakać.

Twojej pomocy spłacę dług,
Tu świętych wykorzystam.
Wiem,żeś mój Stwórca,Ojciec,Bóg,
W końcu na wszystko przystam.

Józef Bieniecki

[Arksi_]

Jakiejś spójności mi w wierszu brak
bo nie do końca wiem co autor miał namyśli.
No ale nie każdy może to wiedzieć )

Pozdrawiam.

[Izabela_Iks]

za to do mnie trafił niesamowicie.
piękne i mądre słowa.

pozdrawiam ;)

[Arksi_]

Owszem po powierzchownym przeczytaniu wiersza
można mniej więcej zrozumieć o co autorowi chodzi
ale po głębszym przeanalizowaniu wiersza
już nie jest to takie oczywiste co autor miał na myśli?
Przeanalizujmy tylko pierwszą zwrotkę;

"Mam wiele żalu Panie mój"
Dlaczego autor ma wiele żalu?
"A serce wprost kołacze."
Serce autora jest niespokojne!
"Jestem by z grzechem toczyć bój,"
Tu zachodzi pytanie, z jakim grzechem autor toczy bój?
"To temu ono płacze."
Serce autora płacze bo autor musi z powyższym grzechem toczyć bój.

Jeśli autor toczy bój z własnym grzechem lub cudzym
to serce jego nie powinno płakać i powinno też być spokojne
no chyba że serce chce grzeszyć a autor z tym grzechem musi walczy
i pewnie dlatego autor ma wielki żal, że mu Pan z tym grzechem każe walczyć ).

I można tak przeanalizować cały wiersz.

Pozdrawiam.