Resentymenty

[Adrian_Poraj]

W skromnym domostwie moim smutek zagościł na stałe,
pastwiąc się niczym Erynie w snach i w marzeniach bez przerwy.
Myśli zatrute goryczą drążą jak kornik tunele
w ciemnych zaułkach umysłu, wolno, z uporem, wytrwale.

Szukam więc cichej przystani w głębi umysłu i uczuć,
niczym wędrowiec oazy, pełen zwątpienia i żalu.
Przestał już cieszyć krajobraz z okna widziany codziennie,
stare, schodzone uliczki, półki z książkami w pokoju.

Czuję jak wzbiera się fala nowej tęsknoty i nadziej,
ptaki rozpaczy już krążą nowej ofiary szukając,
nikną ostatnie marzenia topiąc się w obłoku złudzeń,
tylko strapienia wciąż gryzą niczym zgłodniałe pluskwy.

[Laura Lee]

Egzystencjonalnie...