Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak, to gdzie uśmiech?

pozdrawiam :)

Korelacja na raz z na dwa bawi mnie i to wybornie, może być i do uśmiechu :). Ale może jeszcze dodam, że fragment: "uwięziony / w klatce // moich / oczu" to jakże piękne i znamienne zakończenie wiersza. Pozdrawiam :)
I są uśmiechy :)
Opublikowano

Gładzenie tego typu "poezji" ku samozadowoleniu nie robi dobrze Poezji.

Szkoda, że nie przyjmuje Pani ŻADNYCH krytycznych uwag. Dialog z Panią staje się płonny.

Ten tekst to kolejne coś o niczym w kostropatej, posiekanej formie.

E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak, to gdzie uśmiech?

pozdrawiam :)

Korelacja na raz z na dwa bawi mnie i to wybornie, może być i do uśmiechu :). Ale może jeszcze dodam, że fragment: "uwięziony / w klatce // moich / oczu" to jakże piękne i znamienne zakończenie wiersza. Pozdrawiam :)
I są uśmiechy :)

są uśmiechy i
są słowa
dziś

wirują

w klatce
moich oczu
razem

uśmiechnięte
słowa


dziękuję pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a tak przestrzegałam
ale Pan nie słucha
czyta moje wiersze od świtu
przez dzień w zmierzch
aż do rana

efekt
widoczny

nie trzeba nic
dopowiadać


pozdrawiam




Gadał dziad do obrazu... ;) Skleroza, stupor, myślowa czkawka ?
Powtórzę :

"Pani nie popełniła jeszcze nigdy wiersza i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że go już nigdy nie popełni..."
"Przecenia pani siebie i swoje gryzmoły -nie jestem wybredny, komentuję wszystko"

Pani ma jakiś problem z czytaniem ze zrozumieniem ?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a tak przestrzegałam
ale Pan nie słucha
czyta moje wiersze od świtu
przez dzień w zmierzch
aż do rana

efekt
widoczny

nie trzeba nic
dopowiadać


pozdrawiam




Gadał dziad do obrazu... ;) Skleroza, stupor, myślowa czkawka ?
Powtórzę :

"Pani nie popełniła jeszcze nigdy wiersza i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że go już nigdy nie popełni..."
"Przecenia pani siebie i swoje gryzmoły -nie jestem wybredny, komentuję wszystko"

Pani ma jakiś problem z czytaniem ze zrozumieniem ?

ileż tu zazdrości
zawiści głupoty

współczuję

nic poza tym



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




proponuję zgłębić oba pojęcia - zaś głupotę i współczucie zarezerwować dla siebie, tak na dobry stan ducha - bo kocopoły prezentujesz tak
w tekstach jak i wypowiedziach...


nic mnie to nie wzrusza -
żadnej zmiany
wszystko po
staremu

proszę zbudzić
wyobraźnie inaczej
z nudów zasnę


pozdrawiam


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Dwa słowa  - robi wrażenie  !
    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...