Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

prawdą zagrać

ma drugie dno
z potoków myśli przebija

ile trzeba utracić z siebie
pokory nauczyć by kochać

to co w innych dostrzegasz
co boli najbardziej
w tobie ukryte

w końcu wiesz
zasiane wzrasta rozwija się
wydaje owoc miłości
prawdziwej

Opublikowano

"prawdą zagrać"

"Zagrać" użyte chyba niezbyt szczęśliwie - wprowadza elementy ryzyka, kalkulacji, umowności, i niezbyt przylega do pokory, nauki, siania i zbierania plonów. Gdy prawdą zagrywamy, możemy wygrać, ale nie zawsze oznacza to, że "w końcu wiemy".


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chodzi o to , ze czasem udajemy np. pokorę , ale tak naprawdę chcemy ugrać coś dla siebie , odegrać się itd. ale samych siebie nie oszukamy to uczucie idzie równolegle do tego co oficjalnie przekazujemy
Pozdrawiam kredens
Opublikowano

Kredensie , prawda bezcenna , a kłamstwo prędzej czy później wypłynie!
Lepiej ugryźć się w język , aniżeli skłamać!
Złego nie zbierać , stawić czoła prawdzie (moje subiektywne) !
Uważam ,że zło rodzi zło. a dobro , no cóż ,,,sama wiesz!
Dory temat !
Zabieram do Ulu!

Serdeczności!
Hania

Opublikowano

Kredensie - dziwne... ale nie mam zaufania do tej gry z prawdą. Trzeba nauczyć się pokory... by kochać to, co w innych dostrzegamy (???) Nie kumam... Walnij ten tekst z interpunkcją... Jednostki intonacyjno-składniowe są tak osłabione, że trudno to złączyć mi w całość... :) Pozdrawiam - Piter

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun z wilgotnej skały. Zbyt ciężki, by unieść powieki, zbyt gęsty, by znaleźć oddech. Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze, przez które sączył się mrok. Przeszył mnie głos, jak wiatr hulający w ruinach opactwa. Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej, której proch dawno już ostygł. I wtedy stanęłaś w drzwiach wykutych z zastygłego cienia, blada, jakbyś piła tylko światło martwego księżyca. Mówiłaś językiem dzwonu bez serca, Rano, gdy pisałam, litery same układały się w modlitwę, której nikt nie wysłucha. Czułam, że każde słowo jest jak cierń wyrwany z relikwiarza bólu - święty i raniący. A każde wspomnienie — to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca rozsadzając go powoli od środka. To cierpienie nie było ogniem, lecz chłodną architekturą pustki. I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty - ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach? Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże, czy już tylko słucha, jak kruszą się filary świata, jak spadają imiona , które nigdy nie przestaną się śnić?  
    • @KwiatuszekDziękuję za cudowny komentarz. Pozdrawiam. :) @MoondogBardzo dziękuję! Czasami spotykamy się ze zmianą percepcji w życiu, zwłaszcza w relacjach międzyludzkich. A to prowodzi do nieoczekiwanych skutków. Pozdrawiam. :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Drugie !! @Konrad Koper Poezja jest różna !!
    • @Gerber Dziękuję za te słowa i za refleksję. To piękna myśl o granicach fizyki – i w ogóle nauki. Rzeczywiście, możemy opisać świat w równaniach, policzyć tor kamienia, przewidzieć zderzenie, ale ta najtrudniejsza warstwa – ludzkie intencje, emocje, wybory – wymyka się precyzyjnym formulom. To dobrze,  że nie wszystko da się zredukować do wzorów, że zostaje miejsce na coś więcej. Dziękuję!  @Czarek PłatakDziękuję! 
    • bliżej Ciebie jesteśmy lepsi albo udajemy obecność jak to dobrze że Jesteś nieoczywisty i większy od naszych małych słów  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...